Τον τελευταίο καιρό χώρες, όπως η Μεγάλη Βρετανία, οι Η.Π.Α., η Γαλλία, η Ιταλία αλλά και η μακρινή Βραζιλία, πέρασαν από σαράντα κύματα δίνοντας δύσκολες εκλογικές μάχες. Από αυτές τις εκλογές φαίνεται ότι αρκετοί ψηφοφόροι προτιμούν την αρνητική ψήφο ή την ψήφο διαμαρτυρίας, η οποία αποτελεί πλέον μέρος των εκλογικών αναμετρήσεων.
Οι αρνητές κάθε λογής συζήτησης, δημοκρατικού διαλόγου ή εκλογικής αναμέτρησης, είναι αυτοί που πολύ πιθανόν στο μέλλον να καθορίζουν την εκλογή πολιτικών ηγετών. Γιατί όμως οι ψηφοφόροι αρέσκονται στην αρνητική ψήφο ή ψήφο διαμαρτυρίας; Μήπως δεν τους εκφράζουν πλέον οι χαμηλών τόνων και προσιτοί πολιτικοί και προτιμούν τους λαϊκιστές; Ή μήπως τους κουράζει η ξύλινη γλώσσα και η γλώσσα του σώματος αρκετών πολιτικών;
Όλα αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να μας απασχολήσουν σοβαρά, αν θέλουμε πραγματικά να περιορίσουμε τις αρνητικές ψήφους και την αποχή. Οι ψηφοφόροι φαίνεται να κατανοούν πλέον ότι η αλλαγή των Κυβερνήσεων σχεδόν κάθε χρόνο ή ανά διετία, επιφέρει πολιτική αστάθεια, προκαλώντας περαιτέρω αντίδραση.
Στη Μεγάλη Βρετανία ο Μπόρις Τζόνσον, αν και αποτυχημένος, παρολίγο να επανέλθει στο πολιτικό προσκήνιο, αφήνοντας τα ηνία σε ένα πάμπλουτο, διορισμένο Πρωθυπουργό. Στις Η.Π.Α., ο Τραμπ προετοιμάζει το έδαφος για την μεγάλη επιστροφή αφήνοντας τους υπερσυντηρητικούς αρνητές υποστηρικτές του να προκαλούν και να απειλούν. Στην Ιταλία, ούτε η Κυβέρνηση τεχνοκρατών ήταν ικανή να φράξει τον δρόμο στους νεοφασίστες, ενώ η ακροδεξιά προσπαθεί να αλλάξει πρόσωπο στη Γαλλία και να γίνει πιο νεανική. Η Γαλλία αποτελεί ενδεικτικό παράδειγμα της ψυχολογίας των εκλογέων, οι οποίοι μπροστά στο δίλημμα δεξιά-ακροδεξιά επιλέγουν συνήθως το λιγότερο κακό ως το καλύτερο!
Εξαίρεση αποτελεί η εκλογή Λούλα στη Βραζιλία, ο οποίος επικράτησε έστω και οριακά του ανθυποψηφίου του, παρόλο που ο Μπολσονάρο μιμήθηκε τον Τραμπ εκφοβίζοντας τον κόσμο και εφαρμόζοντας καταστρεπτική πολιτική για την προστασία του περιβάλλοντος. Πέραν όμως των πολιτικών οι οποίοι είτε δεν επιθυμούν να εγκαταλείψουν την εξουσία, είτε δεν παραδέχονται ήττα, επιδιώκοντας να παρουσιαστούν ως οι μοναδικοί «σωτήρες» της χώρας και του λαού τους, έκαναν την εμφάνισή τους και επιχειρηματίες «σωτήρες» του κόσμου και του πλανήτη γενικότερα, όπως ο Ίλον Μασκ.
Δυστυχώς, μεγάλη μερίδα του εκλογικού σώματος, ίσως λόγω αγανάκτησης ή αντίδρασης και διαμαρτυρίας, προτιμούν ηγέτες που τους χαϊδεύουν τα αυτιά, τους κοροϊδεύουν και πλουτίζουν στις πλάτες του απλού κόσμου. Αρκετοί είναι επίσης αυτοί που είτε από φόβο, είτε από άγνοια, νοσταλγούν εκπροσώπους παλαιότερων, αυταρχικών εποχών, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στους εκλεκτούς τους να εφαρμόζουν συστήματα οικονομικής λιτότητας και έλλειψης κοινωνικού κράτους.
Η χειραγώγηση της μάζας από μερίδα των μέσων μαζικής ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης έχει αλλάξει την εκλογική συμπεριφορά των ψηφοφόρων. Η προβολή και η προώθηση συντηρητικών ή ακραίων θέσεων, φαίνεται να έχει απήχηση σε μεγάλη μερίδα του λαού, η οποία παραπλανάται από την «ψεύτικη – εικονική» κοινωνία την οποία θέλουν να τους πλασάρουν.
Το γεγονός ότι ο κόσμος ψηφίζει «το μη χείρον βέλτιστον», αποδεικνύει ότι η κοινωνία βρίσκεται σε σύγχυση ή καταβάλλεται από φόβο, πανικό και αγανάκτηση. Αυτή την τάση των ψηφοφόρων αξιοποιούν αρκετοί φιλόδοξοι πολιτικοί, οι οποίοι εκμεταλλεύονται τον θυμό του κόσμου, για να επιβάλουν τις δικές τους πολιτικές αναξιοκρατίας, εκπτώσεων στα ανθρώπινα δικαιώματα και ρητορικής μίσους.
Η αποδοχή καταστάσεων από την πλειοψηφία των πολιτών, με το δικαιολογητικό ότι οι άλλοι δεν ήταν ή δεν ξέρουμε αν θα είναι καλύτεροι θα πρέπει να μας προβληματίσει. Η εκλογική τάση δείχνει ότι μεγάλη μερίδα των ψηφοφόρων θέλει να τιμωρήσει κάποιες πολιτικές πρακτικές ή να στείλει τα δικά της μηνύματα στην εξουσία.
Το ερώτημα όμως είναι, αυτοί που όντως επιθυμούν να καταλάβουν την εξουσία θα είναι λιγότερο επιζήμιοι ή βλαπτικοί από τους δοκιμασμένους και κουρασμένους προκατόχους τους;
Ο Άντρος Γ. Καραγιάννης είναι Δήμαρχος Δερύνειας
