Οι απαράδεκτες και καταδικαστέες επιθέσεις εναντίον μεταναστριών, προσφύγων και όχι μόνο, σε Χλώρακα και Λεμεσό δεν έσκασαν ως κεραυνός εν αιθρία. Αντιθέτως, αποτελούσαν τη λογική συνέχεια μιας απόλυτα προβλέψιμης και διαχρονικά προβληματικής κατάστασης. Πού αλλού νομίζαμε δηλαδή, ότι θα οδηγούσε η ρητορική περί «τρίτου Αττίλα» από τον τέως υπουργό Εσωτερικών και η άκριτη αναπαραγωγή αυτής από τα πλείστα ΜΜΕ; Τι νομίζαμε ότι θα γινόταν, όταν κυκλοφορούσε η αστήρικτη υπόθεση ότι μετανάστριες και πρόσφυγες είναι «κουβαλητοί της Τουρκίας», όταν στην πλειονότητα της ελληνοκυπριακής κοινότητας υπάρχει έμφυτος αντιτουρκισμός;
Φανταστείτε το: έρχονται μετανάστριες και πρόσφυγες, συνήθως διαφορετικού χρώματος και θρησκείας από το «κανονικό» στη νότια πλευρά του νησιού. Εξ ορισμού δηλαδή, άτομα ευάλωτα σε διακρίσεις. Και σε αυτό έρχεται το επίσημο κράτος και πολλά ΜΜΕ να προσθέσουν πάνω τους την τάτσα ότι είναι περίπου «πράκτορες του εχθρού». Και προφανώς, η ρητορική αυτή δεν έβγαινε μόνο από το κράτος και τις κυβερνήσεις των τελευταίων δέκα και κάτι ετών. Ξεκάθαρη ρητορική μίσους, γιατί περί αυτού πρόκειται, έβγαινε και βγαίνει και από όλο το σύστημα εξουσίας, πολιτικό και μιντιακό. Τι να πρωτοθυμηθούμε; Το προεκλογικό ρατσιστικό παραλήρημα του Αβέρωφ Νεοφύτου στην Έμπα; Την επικρότηση της «αυτοδικίας» από τον Μάριο Πελεκάνο για τα πογκρόμ στη Χλώρακα; Τον κ. Κουλία να ανεμίζει επιταγές στα κανάλια, προβάλλοντας ψευδείς ισχυρισμούς για τα επιδόματα σε μετανάστριες και πρόσφυγες; Τον πρόεδρο της κατ’ όνομα σοσιαλιστικής ΕΔΕΚ να μας λέει ότι πρέπει να διασφαλίσουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα «σε όσους τα δικαιούνται»; Την άκριτη αναπαραγωγή fake news από κυρίαρχα ΜΜΕ;
Η διαχρονική κανονικοποίηση της ξενοφοβικής ρητορικής λοιπόν, εκθρέφει τα θηρία. Και σε αυτά έχουμε πλέον την ad hoc επιτροπή δημογραφικού της Βουλής –θυμάστε, αυτήν που χάρισε ο ΔΗΣΥ για να εξασφαλίσει την υποστήριξη του ΕΛΑΜ και να βγάλει πρόεδρο της Βουλής την Αννίτα Δημητρίου, η οποία καταδικάζει σήμερα τα ρατσιστικά πογκρόμ, κρατώντας ένα «αλλά» για το τέλος και χωρίς να μαζεύει τους Πελεκάνους και τα άλλα ακραία στοιχεία του κόμματός της, που σε εβδομαδιαία βάση διαδίδουν ψευδείς ειδήσεις για να γαργαλάνε ρατσιστικά αντανακλαστικά.
Οφείλουμε όμως να καταγράψουμε τα δημοκρατικά αντανακλαστικά των πολιτών. Δύο αντιρατσιστικές πορείες στη Λεμεσό σε τρεις μέρες με τη συμμετοχή 2.000 πολιτών, δεκάδες χιλιάδες ευρώ σε διαδικτυακούς εράνους για αποκατάσταση των ζημιών που υπέστησαν μαγαζιά μεταναστών και τρίτη αντιφασιστική κινητοποίηση σήμερα στη Λευκωσία. Η αντίδραση των πολιτών δείχνει πως ενδεχομένως η Ακροδεξιά άπλωσε το χέρι της περισσότερο απ’ όσο αντέχει η ελληνοκυπριακή κοινωνία. Και δεν είναι η πρώτη φορά που οι πολίτες του τόπου δείχνουν άμεσα αντανακλαστικά, χωρίς να νιώθουν ότι πρέπει να περιμένουν μια θεσμική απάντηση.
• Είχαμε το 2010 την απόπειρα του ΕΛΑΜ να παρελάσει στο κέντρο της Λευκωσίας και την αντισυγκέντρωση δημοκρατικών πολιτών στη διασταύρωση του Αστυνομικού Τμήματος Λυκαβηττού.
• Είχαμε το 2013 την απειλή του ΕΛΑΜ να «καθαρίσει» την παλιά Λευκωσία από τους μετανάστες και την αντισυγκέντρωση εκατοντάδων αντιφασιστών στην Πλατεία Φανερωμένης.
• Είχαμε φέτος την καταδίκη του εθνικιστή δικηγόρου Παναγιώτη Κλεοβούλου ως ενορχηστρωτή της φασιστικής επίθεσης σε εκδήλωση υπέρ της διζωνικής/ δικοινοτικής ομοσπονδίας τον Μάιο του 2017, για την οποία κάποια άτομα από τον αντιφασιστικό χώρο τόλμησαν να καταθέσουν επώνυμα στις Αρχές.
Οι δημοκρατικοί πολίτες λοιπόν κάνουν ενδεχομένως περισσότερα από όσα τους αναλογούν για την ανατροπή αυτής της πορείας προς το απόλυτο σκοτάδι. Μια πορεία για την οποία το κράτος ελάχιστα πράττει, ενδεχομένως νιώθοντας άνετα ότι μπορεί να χρησιμοποιεί τον φασισμό ως το μακρύ του χέρι.
Η αδράνεια της αστυνομίας σε Χλώρακα και Λεμεσό δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά, ειδικά αν τεθεί σε αντιπαραβολή με το ανελέητο ξύλο σε όσους/ες διαδήλωναν ειρηνικά στις 13 Φεβρουαρίου του 2021 με το Ως Δαμέ. Και η απροθυμία της Πολιτείας να ψελλίσει τη λέξη «ρατσισμός» ή «ακροδεξιά» (*εξού και ο τίτλος του άρθρου, αναφορά σε μια από τις πιο πετυχημένες διαφημίσεις της δεκαετίας του ’90 για πάνες ακράτειας) δείχνει είτε ότι το πρόβλημα δεν γίνεται αντιληπτό, είτε ότι «βολεύει» την εξουσία. Όση «ντροπή» κι αν νιώθει ο πρόεδρος...
