Άκουγα την περασμένη Τετάρτη στο ραδιόφωνο και στην εκπομπή του Γιώργου Παυλίδη στο Κανάλι 6, Ελεύθερα και Ωραία, το αφιέρωμα για την Αμμόχωστο, όπου ένας από τους καλεσμένους, ο Αμμοχωστιανός Χριστάκης Νικήτα, περιέγραψε την εμπειρία του από έναν πλου κατά την παιδική του ηλικία, τη δεκαετία του ’50, όταν μια ομάδα, ανάμεσά τους και ο ποιητής Γιώργος Σεφέρης, επιστράτευσαν την ψαρόβαρκα του Σιάλου, ψάχνοντας για την παραλία του Κόννου με τη λευκή άμμο. Κατεβήκανε. Κολυμπήσανε. Διψάσανε. Ήπιανε νερό από μία μηχανή που έβγαζε νερό για ένα χωράφι με πατάτες. Φύγανε. Οι περιγραφές του Χριστάκη Νικήτα για εκείνη την ακτή που αναζητούσαν (εσφαλμένη, όπως τόνισε και ο ίδιος, η σύνδεση της έμπνευσης του γνωστού σεφερικού ποιήματος «Άρνηση» με τη συγκεκριμένη εξόρμηση – άλλωστε το ποίημα δημοσιεύτηκε στην πρώτη συλλογή του ποιητή, «Στροφή», το 1931), συνέθεταν στο μυαλό του ακροατή ένα τόσο αιθέριο τοπίο, σε βαθμό που θα δικαιολογούσε την απόφαση εκείνης της παρέας για κυνήγι εντοπισμού της παραλίας με μία ψαρόβαρκα.
Σήμερα, άραγε, τι θα έλεγαν, εάν έπλεαν λίγο πιο πέρα και κοντά στην περιοχή του Κάβο Γκρέκο αντίκριζαν το πιο τρανταχτό παράδειγμα εγκληματικών επεμβάσεων στις ακτές; Το «μνημείο ανομίας και περιβαλλοντικής καταστροφής», που θα μπορούσε να ονομαστεί η επέμβαση στην παραλία Άμμος του Καμπούρη, ως σύμβολο της μεταχείρισης που τυγχάνουν σήμερα οι ακτές μας, θα τους άφηνε άφωνους. Ειδικά αυτές τις μέρες των διακοπών, που ο επισκέπτης αναζητεί τη γαλήνη και την ομορφιά σε παραθαλάσσια τουριστικά θέρετρα του νησιού, η θέα παρόμοιων εικόνων προκαλούν εύλογα αναστάτωση και ανησυχία για το μέλλον. Από την Αγία Νάπα μέχρι την Πέγεια, το αμαρτωλό ανθρώπινο χέρι –μάλιστα με την ανοχή του κράτους– άφησε τα τελευταία χρόνια σημάδια καταστροφής.
Σύμφωνα με ειδικούς που μίλησαν στην «Κ», οι παράνομες αλλοιώσεις σε παραλίες, όπως στην Άμμο του Καμπούρη, που σκοπός ήταν να φέρουν κάποιοι τη θάλασσα κοντά στις πολυτελείς επαύλεις, δεν αποτελεί μόνο μία ακραία εγκληματική επέμβαση αλλά και δείγμα ανικανότητας και απροθυμίας της Πολιτείας να σεβαστεί τους δικούς της νόμους και να προστατεύσει τη δική της αξιοπιστία. Μετά από το συγκεκριμένο έγκλημα, που εν μέσω προειδοποιήσεων τότε από ορισμένες φωνές, δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ούτε στιγμιαίο ούτε αθόρυβα εξελισσόμενο, η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να επιβάλει την αποκατάσταση της περιοχής στον βαθμό που γίνεται (σύμφωνα με το ΕΤΕΚ η πλήρης αποκατάσταση είναι αδύνατη), δηλώνοντας συγχρόνως αποφασισμένη να μην ξαναεπιτρέψει παρόμοια φαινόμενα.
Άλλα παραδείγματα επεμβάσεων που ανάφεραν οι επιστήμονες είναι ο εκβραχισμός και η ισοπέδωση της ακτογραμμής στην παραλία της περιοχής Καφίζη στην Πέγεια (Θαλασσινές Σπηλιές) για χρήση ιδιώτη και η επέμβαση στην παραλία ΣΟΔΑΠ από τον Δήμο Πάφου, τονίζοντας ότι οι ενέργειες αυτές έπρεπε να σταματούσαν από τις αρμόδιες αρχές και αυτό δεν έγινε. Όπως σημείωσαν, στην Κύπρο ακόμα δεν έχουμε καταλάβει ότι βρισκόμαστε σε συνθήκες κλιματικού χάους και ότι το να διατηρήσουμε κάποιους χώρους σε κατάσταση ήπια, είτε αυτές είναι οι ακτές μας, είτε τα δάση μας, είτε τα εθνικά πάρκα μας, είναι ταυτόσημο με την ίδια μας την επιβίωση. Όταν καταστρέφονται βράχοι στις ακτές, πέρα από την αισθητική ζημιά και την τεράστια πληγή στην τοπική βιοποικιλότητα, αφαιρείται η μοναδική άμυνα που έχουμε σε ακραία καιρικά φαινόμενα. Αλλά είναι και άλλες περιπτώσεις που χρήζουν προσοχής. Σε σχέση με τους κυματοθραύστες, όταν δεν εξετάζεται επιστημονικά και λεπτομερώς η κάθε περίπτωση ξεχωριστά, αντί να προστατεύουν, προκαλούν τη διάβρωση ακτών. Επίσης οι επεμβάσεις ορισμένων δήμων για τη δημιουργία αμμουδιάς, μετά από απομάκρυνση με εκσκαφείς των βοτσάλων, δεν μπορούν να γίνονται χωρίς σωστές μελέτες, αφού τα βότσαλα συνήθως δρουν ως άμυνα των ακτών απέναντι στα κύματα διάβρωσης.
