Λίγοι έχουν αγαπήσει τα δάση της Κύπρου όσο οι Cyprus Strollers, ο όμιλος που εδώ και οκτώ χρόνια προσφέρει, χωρίς χρέωση, πεζοπορικές εξορμήσεις στα κυπριακά βουνά, κάθε εβδομάδα, για όλους. Γι’ αυτό και ο υπογράφων, με την ιδιότητα του δημιουργού και διευθυντή του πεζοπορικού συλλόγου αισθάνεται αγανάκτηση με την είδηση που κυκλοφόρησε μόλις το Τμήμα Δασών.
«Την 20ετία 2000 – 2021 καταγράφηκαν στο νησί μας 1327 δασικές πυρκαγιές, από τις οποίες το 25 % (337) υπήρξαν αποτέλεσμα εμπρησμών! Επιπλέον, μεγάλος αριθμός από τις υπόλοιπες ήταν συνέπεια ανθρώπινης αμέλειας, ενώ 14 % (180) προήλθαν από φυσικά αίτια (κεραυνούς). Η τάση δε για εμπρησμούς εμφανίζεται αυξητική».
Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, ότι ενώ εμείς ασχολούμαστε με τις συνηθισμένες ζωές και νόμιμες δραστηριότητές μας, τα βήματά μας διασταυρώνονται με αυτά εμπρηστών, οι οποίοι κρύβονται πίσω από διάφορα προσωπεία. Η εξαγγελία του υπουργείου για προώθηση αυστηρότερων ποινών αποτελεί ένα μόνο μέρος της λύσης.
Καθένας που αγαπά τα δάση έχει υποχρέωση να αντιδράσει και να εκφραστεί σε κάθε περιστατικό ύποπτης παραβατικής συμπεριφοράς που μπορεί να αντιληφθεί. Ο δισταγμός, η συνήθεια να παραμείνει ένας άνθρωπος με σωφροσύνη σιωπηλός σε τέτοιες στιγμές, προσφέρουν το άλλοθι που ένας εμπρηστής αναζητεί, για να «αιτιολογήσει» το έγκλημά του. Γιατί εμπρηστής δεν είναι μόνο το αντικοινωνικό, περιθωριοποιημένο άτομο, που επιδιώκει να βλάψει το κατεστημένο. Εμπρηστής είναι και αυτός που θα βάλει μια μικρή φωτιά στον αγρό του να κάψει τα ξερά, σε περίοδο που αυτό απαγορεύεται. Εμπρηστής είναι και ο κυνηγός που λειτουργεί με επιπολαιότητα. Εμπρηστής είναι και ο «φυσιολάτρης» που ξεχνιέται με το τσιγάρο του. Εμπρηστής είναι, εν δυνάμει, και αυτός που μπαίνει στο δάσος για να τραβήξει selfie, με άγνοια των κανόνων σεβασμού του δάσους. Αυτοί και παρόμοιοι είναι πιθανόν να βρεθούν στον δρόμο σου, λοιπόν.
Αν δεν έχεις πειστεί για τους κινδύνους από την αδιαφορία και σιωπή σου, αγαπητέ αναγνώστη, διάβασε και αυτό. Το 1953 ο γνωστός Γερμανός θεατρικός συγγραφέας Max Frisch έγραψε το έργο «Ο Μπίτερμαν και οι Εμπρηστές». Σε αυτό ο πρωταγωνιστής, φιλήσυχος άνθρωπος, προσφέρει διαμονή στη σοφίτα του σπιτιού του σε δύο άγνωστους του. Σύντομα ο Μπίτερμαν αντιλαμβάνεται ότι έχουν αποθηκεύσει στο σπίτι του δοχεία με εύφλεκτα υγρά, και αυτοί μειλίχια ομολογούν τις προθέσεις τους. Πώς αντιδρά ο Μπίτερμαν; Δειλιάζει, καταπίνει τη γλώσσα του, μένει απαθής. Στη συνέχεια οι δύο εμπρηστές καίνε την πόλη, μαζί και το σπίτι που τους φιλοξένησε. Γραμμένο λίγα χρόνια μετά τη θηριωδία των Ναζί, το έργο υπαινίσσεται την αδιαφορία με την οποίαν οι πολλοί ανέχτηκαν την άνοδο του Χίτλερ, ο οποίος δεν έκρυψε τις προθέσεις του για εξόντωση των Εβραίων. Είναι ενθαρρυντικό ότι στο θεατρικό ο χορός τολμά και εκφράζει την αλήθεια των πραγμάτων: οι εξελίξεις δεν είναι αναπόφευκτες, δεν είναι μοιραίες, προκύπτουν από τη στάση μας στα γεγονότα.
Τα κυπριακά δάση χρειάζονται τον καθένα μας και είναι ώρα για εγρήγορση. Το έργο «Ο Μπίτερμαν και οι Εμπρηστές» παραστάθηκε αρχές της δεκαετίας του 1970 στο θεατράκι του ΡΙΚ με ηθοποιούς, μεταξύ άλλων, τους Ανδρέα Μαραγκό, Τζένη Γαϊτανοπούλου, Στέλιο Καυκαρίδη και Νίκο Χαραλάμπους. Παραμένει δε τόσο επίκαιρο, ώστε φέτος ανέβηκε πάλι στην Αθήνα.
Ο κ. Ξενοφών Χασάπης (Ph.D.) είναι σύμβουλος και εκπαιδευτής Στελεχών Επιχειρήσεων και Νέων.
