Του Νίκου Κωνσταντάρα
Με δέος παρακολουθώ τις αποκαλύψεις για την περιουσία που συγκέντρωσε ο Γιώργος Τράγκας στην Ελλάδα και σε «φιλέτα» της παγκόσμιας αγοράς ακινήτων. Ομολογώ ότι τον ζήλεψα. Οχι για την αξία της περιουσίας, ούτε για το πώς απέκτησε τόσα χρήματα χωρίς αυτό να γίνει γνωστό όσο ζούσε. Απορώ ότι κατάφερε να αποκτήσει ακίνητα και στην Ελλάδα. Δεν κατάφερε μόνο να πλουτίσει εις βάρος των κορόιδων που τον θαύμαζαν, πουλώντας το αφήγημα του αδικημένου Ρωμιού, δεν πέτυχε μόνο να πλουτίσει τρώγοντας από τον κρατικό κορβανά ενώ φώναζε για δήθεν εναντίον του αδικίες, αλλά νίκησε την κατά τ’ άλλα ανίκητη ελληνική γραφειοκρατία και κρατική μοχθηρία. Φαίνεται ότι έθεσε στην υπηρεσία του το τέρας που κατασπαράζει τους υπόλοιπους.
Ούτε χάριν χιούμορ δεν θα έμπλεκα ένα «δάσκαλο» της ελληνικής «δημοσιογραφίας» σε ιστορία που με αφορά προσωπικά εάν δεν με απασχολούσε η σκέψη ότι όσο και αν οι υπόλοιποι ταλαιπωρούνται από αυτό το ασύλληπτα καχύποπτο κράτος, κάποιοι βρίσκουν ευκαιρίες σε αυτό το θολό τοπίο.
Δεν πτοούν τους Τράγκες οι άπειρες ανόητες διαδικασίες, ούτε οι δηλώσεις «πόθεν έσχες» ούτε η εφευρετικότητα με την οποία η γραφειοκρατία εμποδίζει την πρόοδο. Τα γράφω αυτά ως πολίτης που προσπαθεί από τον Ιανουάριο να αγοράσει –με αποταμιεύσεις και στεγαστικό δάνειο– διαμέρισμα σε κτίριο της δεκαετίας του ’50, σε παράλληλο δρόμο της Μεσογείων. Το σπίτι δεν έχει ούτε μία αυθαιρεσία/παρανομία. Στις 22 Ιανουαρίου ενημέρωσα το μεσιτικό γραφείο ότι μας ενδιαφέρει. Βιαζόμαστε να το αποκτήσουμε επειδή το σπίτι/γραφείο που νοικιάζαμε έπρεπε να παραδοθεί στις 31 Μαρτίου για να συνεχιστεί απρόσκοπτα η μπετονοποίηση της παλιάς περιοχής του Παπάγου. Οταν ανέφερα σε φίλους ότι θα αγοράζαμε σπίτι, κουνούσαν το κεφάλι, «δεν θα προλάβετε έως το τέλος Μαρτίου», είπε ένας. Δεν τον πίστευα. Η υπόθεση ήταν απλή. Το δάνειο ήταν σίγουρο. Εκκρεμούσαν μόνον οι διαδικασίες της αγοράς. Δώσαμε προκαταβολή και περιμέναμε.
Περιμένουμε ακόμη. Αναγκαστήκαμε να αφήσουμε το παλιό σπίτι και αποθηκεύσαμε τα πράγματα. Μετά τα πρώτα 10 έγγραφα που ζητούσε η συμβολαιογράφος από τις δύο πλευρές, άρχισαν να προκύπτουν διάφορες νέες απαιτήσεις. Βρεθήκαμε σε μια δίνη, μη γνωρίζοντας πότε θα αποκτήσουμε τα χαρτιά που ζητούσαμε από δήμο, Κτηματολόγιο, μηχανικό κ.ά. Χάσαμε την προθεσμία για απόκτηση του σπιτιού χωρίς ηλεκτρονική ταυτότητα ακινήτου. Εγινε μια πολυήμερη αποχή των συμβολαιογράφων. Ευτυχώς δεν ακολούθησε αυτή που είχαν αναγγείλει ότι θα άρχιζε την 1η Ιουνίου. Ακόμη εκκρεμούν κάποια χαρτιά. Εν τω μεταξύ, όσο περνούν οι εβδομάδες και ουδείς φαίνεται να βιάζεται, αυξάνεται ο κίνδυνος να ανέβουν τα επιτόκια. Αυτό θα μπορούσε να καταστήσει απαγορευτικό το δάνειο. Σκέφτομαι τι τραβάνε επιχειρήσεις, ελεύθεροι επαγγελματίες, «ψηφιακοί νομάδες» μέσα σε αυτή την αβεβαιότητα. Και σκέφτομαι τον άνετο Τράγκα, τον «δάσκαλο», να χλευάζει τα κορόιδα.
