Του Νίκου Κωνσταντάρα
Το αυτομαστίγωμα όσων επιχειρούν να κατανοήσουν την κακοδαιμονία της Ελλάδας και ο χείμαρρος οργής με τις καταγγελίες εναντίον των «υπευθύνων» (πραγματικών, αλλά και της επιλογής μας) συνθέτουν τους δύο πόλους της δημόσιας συζήτησης που ακολουθεί την τραγωδία των Τεμπών. Οι μεν αναζητούν τους λόγους που, όσα χρόνια και αν περάσουν και όσες μεταρρυθμίσεις και αν προταθούν, η χώρα δεν εκσυγχρονίζεται επαρκώς, οι δε απαιτούν την τιμωρία των πολιτικών τους αντιπάλων, καθώς, όπως ισχυρίζονται, αυτοί ευθύνονται για όλα. Σε στιγμές ιδιαίτερης έντασης όπως οι σημερινές, η χώρα βυθίζεται σε μια πάντα επικίνδυνη εσωστρέφεια. Οταν, όμως, αυτό συμβαίνει λίγο πριν από εθνικές εκλογές, και ενώ η γειτονιά μας, η Ευρώπη, και όλος ο κόσμος βρίσκονται σε σημείο ανάφλεξης, η εμμονή μας να βγάλουμε ο ένας το μάτι του άλλου οδηγεί σε συλλογική τύφλωση.
Στην κεντρική πολιτική σκηνή παίζει συνεχώς το έργο στο οποίο η εκάστοτε αντιπολίτευση επιχειρεί μανιωδώς να στερήσει τη νομιμοποίηση από κάθε κυβέρνηση, ενώ οι κυβερνήσεις συνήθως (με φωτεινές εξαιρέσεις) αποποιούνται τις δικές τους ευθύνες, δείχνοντας τα σφάλματα των προκατόχων τους και τα εμπόδια που ορθώνουν οι σημερινοί, «υποκριτές», αντίπαλοί τους. Επειδή στο υψηλό επίπεδο δεν υπάρχει καλή θέληση, είναι δύσκολο για όποια κυβέρνηση να θίξει τα κακώς κείμενα, αφού γνωρίζει ότι δεν έχει μόνον απέναντί της όλους τους πολιτικούς αντιπάλους, αλλά και ότι θα διχαστούν και οι υποστηρικτές της. Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας έδειξε περισσότερη αποφασιστικότητα απ’ ό,τι προηγούμενες να βελτιώσει τις βάσεις της χώρας. Πέτυχε πολλά. Ομως, τώρα που οι αντίπαλοί της ενισχύονται, πρέπει να στραφεί με όλες τις δυνάμεις της στις εκλογές. Οι πολιτικές προτάσεις υποκύπτουν στην πολιτική ανάγκη.
Στρεφόμαστε πάλι προς τον ομφαλό της Γης, τον εαυτό μας, την ώρα που η αστάθεια φουντώνει παγκοσμίως και απαιτεί όλη μας την προσοχή. Η σπατάλη δυνάμεων σε εσωτερικές έριδες, ωστόσο, είναι διαχρονικό χαρακτηριστικό μας και καλό είναι να μην το ξεχνάμε. Τώρα που σπεύδουμε προς μεγάλη εθνική περιπέτεια, λίγοι φαίνεται να συνειδητοποιούν την ανάγκη να στρέψουμε τα πάθη, την καχυποψία και το πείσμα μας από την αναπαράσταση παλιών συγκρούσεων προς την αντιμετώπιση απειλών του παρόντος.
