Του Νίκου Κωνσταντάρα
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η Νέα Δημοκρατία βρίσκονται σε θέση να διαμορφώσουν την πορεία της χώρας για πολλά χρόνια. Οι αιτίες της αναπάντεχης σε εύρος νίκης, όπως και της συντριπτικής ήττας του Αλέξη Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, είναι πολλές και όλοι μπορούμε να «επιλέγουμε» αυτές που μας ταιριάζουν. Αντίστοιχα και οι προσδοκίες μας, όταν η νέα αναμέτρηση την 25η Ιουνίου μεταφράσει την εκλογική υπεροχή της Ν.Δ. σε βουλευτικές έδρες. Ολοι θέλουμε κυβέρνηση που θα μπορεί να εφαρμόσει τις αλλαγές που χρειάζεται η χώρα. Ολοι ελπίζουμε ότι η εξουσία θα εξασκείται με σοφία, ταπεινοφροσύνη και ανθρωπιά, με κριτήριο το καλό όλων των κατοίκων της χώρας, των γειτόνων της και της Ευρώπης. Πολλοί θα προσδοκούμε στην ανασύσταση του «κεντροαριστερού χώρου», τώρα που ο ΣΥΡΙΖΑ σπατάλησε την ευκαιρία να εξελιχθεί σε χρήσιμη πολιτική δύναμη. Χρειάζεται αντιπολιτευτικό «αντίβαρο», ανασταλτικός παράγοντας για υπερβολές, για την αλαζονεία, για τη χρόνια, εθνική απερισκεψία που υπονομεύει πολιτικές και προοπτικές. Ενα δυναμικό κεντροαριστερό κόμμα θα παρείχε αυτή την υπηρεσία, προτείνοντας εναλλακτικές πολιτικές.
Εδώ, ίσως, βρίσκεται η δεύτερη σημαντική υπηρεσία που ο Κυριάκος Μητσοτάκης μπορεί να προσφέρει στη χώρα. Η πρώτη είναι η σταθερότητα που κατάφερε να εδραιώσει με την τετραετή θητεία του, με την απόδοση του κόμματός του στις προχθεσινές εκλογές και με τη θέσπιση εκλογικού νόμου που θα επιτρέψει την ύπαρξη βιώσιμων κυβερνήσεων στο μέλλον. Η δεύτερη θα ήταν η αξιοποίηση αυτής της σταθερότητας, αλλά και της δικής του κυριαρχίας, για να συμβάλει στην αποδυνάμωση εαυτού και της κυβέρνησής του, προς όφελος ενός λειτουργικού κράτους με ισχυρούς θεσμούς και μιας ζωηρής πολιτικής σκηνής. Οι συνθήκες είναι (ανέλπιστα) θετικές. Η πολιτική αυτοχειρία του ΣΥΡΙΖΑ, με την επιλογή του να επιμένει σε υπερβολικές καταγγελίες και εύκολες υποσχέσεις, ίσως να έχει θέσει τέρμα (τουλάχιστον για ένα διάστημα) σε τέτοιες στείρες πολιτικές.
Ετσι, η κυβέρνηση μπορεί να τολμάει υπερβάσεις. Ο Μητσοτάκης έχει αποδεδειγμένο ταλέντο να χαράσσει πολιτική, να επιμένει στην εφαρμογή της, να παραδέχεται τα λάθη του και να τα διορθώνει. Και στη διαχείριση κρίσεων είναι καλός. Ακόμη καλύτερο θα είναι να προλαβαίνει και όσα δεινά είναι προβλέψιμα, όπως η τραγωδία των Τεμπών, οι παράνομες υποκλοπές, η βάναυση διαχείριση προσφύγων, η υποβάθμιση του περιβάλλοντος, κ.ά. Το μεγαλύτερο κακό απ’ όλα θα ήταν ο μαρασμός της δημόσιας συζήτησης – της πολιτικής και των μέσων ενημέρωσης.
Στην ισχυρή θέση που βρίσκεται, ο Μητσοτάκης θα μπορούσε να αποτολμήσει μια επανάσταση στην προβληματική πολιτική κουλτούρα μας: να φτιάξει κράτος που δεν θα εξαρτάται σε τέτοιον βαθμό από κόμματα, που θα υπηρετεί πολίτες, όχι πολιτικούς· να ενθαρρύνει και την αριστεία και τη συμμετοχή όλων, τη ζύμωση ιδεών, διαφωνιών και προτάσεων, τον έλεγχο της εξουσίας. Τέτοια τομή θα ενίσχυε την Ελλάδα διαχρονικά.
