Του Νίκου Κωνσταντάρα
Ουδείς κερδίζει όταν πολιτικοί κατηγορούν δημοσιογράφους ως υπευθύνους για τα προβλήματά τους. Και όταν ο δημοσιογράφος είναι στρατευμένος με τους πολιτικούς αντιπάλους και όταν η ενημέρωση επικαλύπτεται από τον ακτιβισμό, η απάντηση οφείλει να επικεντρώνεται στο μήνυμα και όχι σε αυτόν που το φέρει. Εχουμε δει το αποτέλεσμα, όταν κάθε «μη φιλική» φωνή απορρίπτεται ως «fake news!». Οταν ό,τι δεν μας αρέσει απορρίπτεται χωρίς κουβέντα —είτε είναι αλήθεια είτε «φέικ»– τότε υποτιμώνται τα πάντα. Οταν χωρίζουμε τους δημοσιογράφους (ή δικαστές ή διαιτητές κ.ά.) σε καλούς δικούς μας και σε εχθρούς, διαμορφώνουμε μια κοινωνία όπου στα μάτια των πολιτών όλα είναι κίβδηλα, όλα εξαρτώνται από το ποιος επηρεάζει ποιον, από το ποιος διαθέτει τα μέσα για να επιβληθεί. Ο «οπαδισμός» και η μισαλλοδοξία οδηγούν σε συγκρούσεις χωρίς τέλος, στην αποφυγή υπεύθυνων αποφάσεων, σε πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο.
Το πρώτο ουσιαστικό στραβοπάτημα αυτής της κυβέρνησης ήταν η στήριξη μέσων ενημέρωσης στην αρχή της πανδημίας με τρόπο που έδειχνε προτιμήσεις και αντιπάθειες. Οποιο κέρδος και αν πίστευαν ότι θα αποκόμιζαν οι εμπνευστές αυτής της πολιτικής ωχριά μπροστά στη ζημία που προκάλεσε, καθώς από εκεί και πέρα οι αντίπαλοι της κυβέρνησης αποκαλούν «πουλημένα» τα ΜΜΕ που δεν είναι προσκείμενα σε αυτούς. Οση ευθύνη και αν φέρει η αντιπολίτευση γι’ αυτό, η ευθύνη της κυβέρνησης είναι μεγαλύτερη, αφού αυτή βρίσκεται στην εξουσία. Η συγκεκριμένη κυβέρνηση δικαιολογημένα καυχιέται ότι αποστρέφεται τον λαϊκισμό των αντιπάλων, έτσι, περιμέναμε ότι στα δύσκολα θα λειτουργούσε με τρόπο θεσμικό. Δηλαδή, θα απαντούσε (και σκληρά, ενδεχομένως) στους επικριτές της με επιχειρήματα και αποδείξεις, όχι με τη στοχοποίηση ατόμων. Από τη μία, οι επιθέσεις αδικούν και θέτουν σε κίνδυνο ανθρώπους που κάνουν τη δουλειά τους με σοβαρότητα και υπευθυνότητα. Από την άλλη, αναγορεύουν σε παράγοντες της πολιτικής ανθρώπους που αλλιώς θα παρέμεναν στο σκοτάδι. Αξιώματα, θεσμοί και ενημέρωση γίνονται ένα με υπερβολές, υπεκφυγές και ψέματα. Ολοι πιστεύουν ό,τι θέλουν, ή τίποτα.
Η κυβέρνηση αυτή αναπτέρωσε τις ελπίδες πολλών πως κάτι θα άλλαζε στην πολιτική. Για να δικαιώσει τις ελπίδες, η διαχείριση της κρίσης απαιτεί διαφάνεια, ταπεινοφροσύνη και σεβασμό προς τους θεσμούς.
