Του Νίκου Κωνσταντάρα
Ασφαλώς οι «ευρωσκεπτικιστές» και άλλοι εχθροί μιας ισχυρής Ευρωπαϊκής Ενωσης θα επιχειρήσουν να εκμεταλλευθούν στο έπακρον την υπόθεση διαφθοράς που σήμερα κλονίζει το οικοδόμημα. Αυτοί που θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμά τους να χρηματίζονται απ’ όποιον θέλει να υπονομεύσει την Ε.Ε. θα ωρύονται για την υποκρισία ευρωβουλευτών, μελών ΜΚΟ και άλλων που κατηγορούνται ότι πουλούσαν επιρροή σε ξένες δυνάμεις. Θα ανασύρουν όλα τα εθνικά στερεότυπα, γόνιμο έδαφος για τη διχόνοια που αιματοκύλισε την ήπειρο τόσες φορές. Η επίθεση είναι αναμενόμενη. Εξάλλου, και χωρίς το Qatargate οι δυνάμεις της διάλυσης ενισχύονται από την ανασφάλεια που προκαλείται από την ανακατάταξη πλούτου και επιρροής σε όλο τον πλανήτη και την επιδείνωση για τον καθένα από τις επιπτώσεις της πανδημίας και του πολέμου.
Η επίθεση, όμως, δεν αρκεί για να κλονιστεί η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι ο εχθρός –είτε βάλλει εναντίον των τειχών είτε κυκλοφορεί ελεύθερα εντός– αλλά η απουσία βούλησης της «πολιτείας» να δώσει μάχη για την επιβίωσή της.
Δεν αρκεί η αποκάλυψη της συνωμοσίας των πουλημένων που έθεσαν το προσωπικό συμφέρον πάνω από το συλλογικό και που θα λογοδοτούν γι’ αυτό. Δεν αρκεί να ακολουθηθεί το νήμα της διαφθοράς σε κάθε κατεύθυνση, να τιμωρηθούν οι υπεύθυνοι και να θεσπιστούν νέοι κανόνες και μηχανισμοί για να μην επαναληφθεί το κακό.
Πρέπει να γίνει απολύτως σαφές ότι η Ε.Ε. θα προστατεύσει τον εαυτό της εναντίον κάθε μορφής εσωτερικής έριδος και εξωγενών απειλών. Αυτό απαιτεί ενίσχυση των θεσμών, αφοσίωση στην αρχή του νόμου, δικαιοσύνη, σεβασμό της πολιτισμικής κατάκτησης κάθε λαού και της Ευρώπης σαν σύνολο.
Πάνω απ’ όλα, όμως, η επιβίωση της Ευρωπαϊκής Ενωσης εξαρτάται από τον βαθμό ενότητας μεταξύ των λαών της, από το πόσο συνειδητοποιούν ότι η ενότητα είναι η ασπίδα μας. Αμύθητα ποσά, αμέτρητες ώρες και πολιτικό κεφάλαιο δεκαετιών αφιερώθηκαν στον στόχο να επιτευχθεί κάποια συνοχή μεταξύ χωρών στο οικονομικό και κοινωνικό πεδίο.
Εάν δεν αντιμετωπιστούν οι πηγές της διχόνοιας εντός της Ενωσης, απειλούνται και τα επιτεύγματα του παρελθόντος για κάθε λαό και οι προοπτικές της Ευρώπης. Η ευημερία και η σταθερότητα που εξασφάλισε η Ε.Ε. για τόσα χρόνια είχε ως αποτέλεσμα όλοι να θεωρούμε δεδομένη την ύπαρξή της, ότι μπορεί να αντέξει τις απαιτήσεις και την οργή μας χωρίς να κινδυνεύσει. Ετσι, αναπτύχθηκε η αυταρέσκεια κάθε ομάδας που θεωρεί ότι μπορεί να βάλλει εναντίον άλλων και του συνόλου, για να επιβληθεί η δική της άποψη, να επιτευχθούν οι στόχοι της. Τώρα που άρχισαν τα δύσκολα, όλοι θέλουν να διαφυλάξουν τα δικά τους προνόμια και κεκτημένα. Ομως, για να επιβιώσουμε πρέπει να αποβάλουμε τη δική μας αυταρέσκεια και οκνηρία. Να θυμόμαστε ότι παρά τις διαφορές μας, μοναδική ασφάλεια –καθενός και κάθε χώρας– είναι η επιτυχία της Ευρώπης.
