Τι ξεκλειδώνει τη διαδικασία;

Πενήντα Βρετανοί βουλευτές «από διάφορα κόμματα» ζήτησαν από τον ΥΠΕΞ Ν. Κάμερον έναρξη απευθείας πτήσεων μεταξύ Βρετανίας και αεροδρομίου της Τύμπου στην κατεχόμενη Κύπρο. Κάνοντας λόγο για «τιμωρητική και άδικη απαγόρευση... ελπίζουν ότι θα βάλουν το θέμα στην ατζέντα της κυβέρνησης που θα προκύψει από τις προσεχείς εκλογές» Πρόσθεσαν: «Αν το Ην. Βασίλειο δεν δημιουργήσει γέφυρες με το ψευδοκράτος, τότε προκύπτει ο κίνδυνος να το κάνουν χώρες όπως η Ρωσία και το Ιράν» (Πηγή: ΚΥΠΕ, 30/5).

Ο αριθμός 50 είναι μεγάλος, σε διακομματική βάση, η αναφορά σε Ρωσία και Ιράν έχει καθαρή στόχευση –να μεγιστοποιήσει τον αριθμό. Το σχόλιο Χριστοδουλίδη για την πιο πάνω εξέλιξη, είναι κυριολεκτικά απίστευτο: «Η Βρετανία είναι μόνιμο μέλος του Σ.Α. των Η.Ε., είναι εγγυήτρια δύναμη στην Κύπρο και σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μπορεί να προχωρήσει σε ενέργειες που αντιβαίνουν τα ίδια τα ψηφίσματα που ως μόνιμο μέλος του Σ.Α. του ΟΗΕ έχει ψηφίσει». Ακόμα και ένας πρωτοετής φοιτητής στις πολιτικές επιστήμες δεν θα χρησιμοποιούσε την έκφραση «σε καμία απολύτως περίπτωση δεν μπορεί». Ο φοιτητής θα μπορούσε να του απαριθμήσει χώρες που προχωρούν σε ενέργειες που αντιβαίνουν διάφορα ψηφίσματα των Η.Ε. Μεταξύ αυτών και η Κύπρος, σε σχέση με το Μεσανατολικό: ταύτιση με Νετανιάχου, αδιαφορία για την άλλη πλευρά. Οι 50 συνιστούν μια προειδοποίηση, μια υπεύθυνη ηγεσία δεν σφυρίζει αδιάφορα, έχει σχέδιο, δράση και εξωστρέφεια για την ουσία, όχι (μόνο) για την καταγγελία. Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος δήλωσε στις 2/6 πως «διαβεβαιώνουμε τον κυπριακό λαό ότι δεν υπάρχει μεγαλύτερη έγνοια από την επίλυση του Κυπριακού». Αλλά πού κρύβεται αυτή η έγνοια και κανένας δεν τη βλέπει; Ακόμα και μια απλή διαπλάτυνση του δρόμου στο οδόφραγμα Αγίου Δομετίου δεν πέρασε, άρα, άλλο «έγνοια», άλλο έργα. Ποια δεδομένα την υποστηρίζουν;

Οι εναπομείναντες παίκτες στο Κυπριακό ενδιαφέρονται για την ουσία:

Η Μαρία Άνχελα Ολγκίν δίνει το πλαίσιο: «Σε ό,τι αφορά τα κίνητρα, η κυβέρνηση Χριστοδουλίδη έχει μία πολύ καθαρή εικόνα και ξέρει τι θα μπορούσε να ξεκλειδώσει τη διαδικασία», (Πηγή: «Καθημερινή», 13/5).

Έρχεται η πρέσβειρα της Γερμανίας Άνκε Σλιμ και εξηγεί την Ολγκίν: «Είμαστε πεπεισμένοι ότι η οικοδόμηση εμπιστοσύνης μεταξύ της ε/κ και της τ/κ κοινότητας είναι σημαντική. Για παράδειγμα συναντήσεις μαθητών και εκπαιδευτικών και από τις δύο πλευρές της διαχωριστικής γραμμής, στο πλαίσιο του προγράμματος «Imagine» ή μεταξύ εταιρειών και επιχειρηματικών ενώσεων των δύο κοινοτήτων» (Πηγή: «Ο Φιλελεύθερος», 2/6).

Έρχεται ο τέως πρόεδρος της Επιτροπής Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ και εξηγεί την Ολγκίν: «Θα υπάρξουν νέες πιθανότητες για το Κυπριακό, αν βρούμε τρόπους να επανασυνδεθούμε στο Κυπριακό με τον κ. Ερντογάν» (Πηγή: ΚΥΠΕ, 29/5).

Έρχεται ο Ευρωπαίος ΥΠΕΞ Ζ. Μπορέλ και εξηγεί την Ολγκίν: «Ο oδικός χάρτης –θετική ατζέντα– για τις σχέσεις της Τουρκίας με την Ε.Ε. εξυπηρετεί το πιο σημαντικό μας συμφέρον, που είναι η ειρήνη και η σταθερότητα στην Α. Μεσόγειο» (Πηγή: «Cyprus Τimes», 29/11/23).

Έρχεται ο Μάριο Νάβα, γ.δ. της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για την Υποστήριξη Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων και εξηγεί την Ολγκίν: «Ένα δικοινοτικό φωτοβολταϊκό πάρκο στη νεκρή ζώνη θα αυξήσει την συνεργασία στον τομέα της ενέργειας και θα οικοδομήσει εμπιστοσύνη μεταξύ Ε/κ και Τ/κ. Ένα δικοινοτικό φωτοβολταϊκό θα βοηθήσει επίσης στο «πρασίνισμα» των δικτύων ηλεκτρικής ενέργειας των δύο κοινοτήτων και θα τις επανενσωματώσει σε κάποιο βαθμό. Περιμένουμε σύντομα νέα από τους διαπραγματευτές. Εάν υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και ανησυχίες, η Επιτροπή είναι έτοιμη να βοηθήσει στην εξεύρεση λύσεων» (Πηγή: ΚΥΠΕ, 1/6). Άρα, είναι σημαντικό να δούμε τι πολιτική διάσταση έχει, τι σημαίνει βαθύτερη δέσμευση της Ε.Ε. σε projects μακράς πνοής, όπως αυτό, και, πώς το συνδέεις με τις ανάγκες για στροφή στις ΑΠΕ και στους στόχους για την πράσινη μετάβαση. Από τον Φεβρουάριο η παρουσίαση, τώρα ο Ιούνιος και ο Μ. Νάβα περιμένει. Μήνες μετά, καταγράφεται καμία απάντηση από καμία πλευρά. Ο Ν. Χριστοδουλίδης που ανακήρυξε το 2024 «έτος της λύσης» γνωρίζει ότι δεν αρκεί να κρύβεσαι πίσω από τον Ερσίν Τατάρ. Έρχεται ο Μ. Νάβα να μας πει ότι μπορούμε, ότι υπάρχουν δρόμοι που αλλάζουν τα δεδομένα και δείχνουν την πρόοδο. Πάνω όμως σε μια λογική, όχι ακατάστατα. Ο Μάριο Νάβα προσέχει τον Ζαν Μονέ, έναν από τους «πατέρες» της ευρωπαϊκής ενοποίησης: «Όταν ένα πρόβλημα σού φαίνεται άλυτο, άλλαξε το πλαίσιό του». Αν όμως εμείς δεν κάνουμε ό,τι μας αναλογεί, αν δεν γίνουμε ιδιοκτήτες της υπόθεσης, δεν θα έρθει κάποιος άλλος να μας επιβάλει να φυτέψουμε ένα φωτοβολταϊκό πάρκο στο παλιό αεροδρόμιο Λευκωσίας.

Όλες οι πιο πάνω θέσεις όλων πρωταγωνιστών του κυπριακού ζητήματος είναι καλά γνωστές στον Ν. Χριστοδουλίδη –κωδικός «ξέρει τι ξεκλειδώνει τη διαδικασία». Όσο τις απορρίπτει, άλλο τόσο μιλά για «έγνοια». Όσο τις απορρίπτει, άλλο τόσο θα μιλά για «συνομιλίες από εκεί που μείναμε», από εκεί που φύγαμε...