Του Λάρκου Λάρκου
Ο πρόεδρος του Ισραήλ Ισαάκ Χέρτζογκ υποστήριξε πως «προστατεύουμε την Ευρώπη από αυτή την αυτοκρατορία του κακού και είναι καιρός να γίνει σαφές αυτό. Είναι καιρός ο κόσμος να αντιμετωπίσει αυτή την αυτοκρατορία του κακού στην Τεχεράνη» (Πηγή: 15/4, Sky News/ΑΠΕ-ΜΠΕ).
Τα γεγονότα δεν επιβεβαιώνουν τον πρόεδρο Χέρτζογκ. Εν συντομία: Στις 14/7/15 οι «Έξι» (ΗΠΑ, Ρωσία, Γαλλία, Γερμανία, Κίνα, Μ. Βρετανία) και το Ιράν συμφώνησαν σε περιορισμό της πυρηνικής ισχύος της Τεχεράνης με αντάλλαγμα την άρση των κυρώσεων που επέβαλαν στην Τεχεράνη το Σ.Α. του ΟΗΕ και οι ΗΠΑ. Ιστορικό επίτευγμα με τη σφραγίδα του Αμερικανού προέδρου Μ. Ομπάμα και του Ιρανού προέδρου Χ. Ρουχάνι με την πλήρη συμμετοχή των ΥΠΕΞ Τ. Κέρι και Τ. Ζαρίφ. Το «εποπτευόμενο» πυρηνικό του πρόγραμμα από τους 6+1, Ιράν, μπορούσε να συμβάλει στην επίλυση προβλημάτων στην περιοχή. Το Ιράν στήριζε αδιέξοδες πολιτικές στη Μ. Ανατολή (Χεζμπολάχ στον Λίβανο, Χούθι στην Υεμένη).
Από την ηλεκτρονική έκδοση του Reuters-14/7/15: Ο πρόεδρος των ΗΠΑ Μ. Ομπάμα υποστηρίζει ότι «η συμφωνία αποτελεί ευκαιρία για αλλαγή στην περιοχή. Η συμφωνία προσφέρει μια ευκαιρία να κινηθούμε προς αυτή την κατεύθυνση. Πρέπει να την αδράξουμε». Ο πρόεδρος του Ιράν Χ. Ρουχάνι λέει ότι «νέοι ορίζοντες δημιουργούνται με επίκεντρο τις κοινές προκλήσεις…». Ο ΥΠΕΞ του Ιράν Τ. Ζαρίφ πιστεύει ότι «είναι μια ιστορική στιγμή…αρχίζουμε ένα νέο κεφάλαιο ελπίδας». Σαν να είναι σήμερα: ο (και τότε) Ισραηλινός πρωθυπουργός Β. Νετανιάχου έκανε τα πάντα για να ακυρώσει τη συμφωνία. Ο Μ. Ομπάμα δήλωσε ότι θα ασκήσει βέτο αν το Κογκρέσο μπλοκάρει τη διαδικασία επικύρωσης της συμφωνίας. Ένα παράθυρο για τη συνεργασία στην περιοχή άνοιξε. Γιατί όμως έκλεισε; Κάτω από την πίεση του Νετανιάχου και του εβραϊκού λόμπι, ο Ν. Τραμπ έβγαλε τις ΗΠΑ από τη συμφωνία των «6συν1». Τι έκαναν οι Ιρανοί; Στις επόμενες εκλογές έβγαλαν πρόεδρο τον σκληροπυρηνικό Μ. Αχμεντινετζάντ! Πριν, ο σπουδαίος διπλωμάτης Τ. Ζαρίφ ελισσόμενος ανάμεσα σε συμπληγάδες (αγιατολλάχ vs μετριοπαθείς) κατάφερε να ανοίξει παράθυρο στη διεθνή ζωή για τη χώρα του.
«Αυτοκράτορες» της οπισθοδρόμησης. Με ονόματα: Όταν ο Νετανιάχου γελοιοποιούσε τον μετριοπαθή ηγέτη της Παλαιστινιακής Αρχής, Μ. Αμπάς, διαλύοντας τις διαπραγματεύσεις για επίλυση του Μεσανατολικού το 2014, βοηθούσε με έργα την τυχοδιωκτική Χαμάς να παίξει τον πιο άθλιο ρόλο στην ιστορία της με την επίθεση στις 7/10. Πιο ισραηλίτικα: ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Γιτζάκ Ράμπιν υπέγραψε τη συμφωνία ειρήνευσης στο Όσλο μαζί με τον Γ. Αραφάτ. Ο Β. Νετανιάχου, τότε ηγέτης της αντιπολίτευσης, «ήταν ο πρωταγωνιστής σε δύο διαδηλώσεις, όπου ανάμεσα στα συνθήματα του πλήθους κυριαρχούσε το: «Θάνατος στον Ράμπιν». Τον Ιούλιο του 1995, ο Νετανιάχου ήταν επικεφαλής μιας στημένης νεκρικής πομπής στην οποία προηγείτο ένα μαύρο φέρετρο. Στις 4/11/95 ο Γιγκάλ Αμίρ, ένας 25χρονος Εβραίος, φανατικός ορθόδοξος και εθνικιστής δολοφόνησε τον πρωθυπουργό της χώρας του – «Ήθελα να δολοφονήσω τον πρωθυπουργό και να αλλάξω την πορεία των συμφωνιών. Ήθελα είτε να τον αφήσω παράλυτο ή, αν δεν υπήρχε άλλη εναλλακτική, να πεθάνει», είπε (Πηγή: Έθνος, 4/11/23). Ο Ι. Χέρτζογκ δεν εργάστηκε για να επικρατήσουν οι Ράμπιν, αλλιώς θα πρόσεχε την παρακαταθήκη του ήρωα της ειρήνης: «Σας λέμε σήμερα με δυνατή και καθαρή φωνή: αρκετά αίμα και δάκρυα. Αρκετά!»
Πύραυλοι από το Ιράν κτύπησαν το Ισραήλ. Ισραηλινοί πύραυλοι κτύπησαν ιρανικό έδαφος. Οι ΗΠΑ μπλόκαραν απόφαση του Σ.Α. των Η.Ε. που προέβλεπε «πλήρη συμμετοχή» του Παλαιστινιακού Κράτους στα Η.Ε. (19/4). Κανονικό χάος. Αλλά την πραγματική επιστροφή στο χάος την έφερε η ακύρωση της συμφωνίας για το Πυρηνικό Πρόγραμμα του Ιράν από το Ισραήλ και τις ΗΠΑ. Την επιστροφή στο χάος την έφερε η αδιάλλακτη στάση του Β. Νετανιάχου, απόρριψη της θέσης των Η.Ε. για λύση από δύο κράτη, συν οικισμοί. Την επιστροφή στο χάος τη διευκολύνει η έλλειψη διορατικότητας, και σε επίπεδο Ε.Ε. Αν δεν στηριχθεί ο Μαχμούτ Αμπάς (διπλωματικά, οικονομικά κ.λπ.), αν η Παλαιστινιακή Αρχή δεν είναι και δεν φαίνεται ως ο παίκτης της ειρήνης, η «Χαμάς» και οι «πληρεξούσιοι» θα είναι οι πληρεξούσιοι της κλιμάκωσης.
Σήμερα ο ηγέτης της ισραηλινής αντιπολίτευσης Γιαΐρ Λαπίντ μοιάζει μια φωνή της λογικής. Στις 15/4 οι δηλώσεις του: «Ο κ. Νετανιάχου και η κυβέρνησή του έχουν εξελιχθεί σε υπαρξιακή απειλή για το Ισραήλ. Βρισκόμουν στην Ουάσιγκτον την περασμένη εβδομάδα για συναντήσεις με ολόκληρη την κυβέρνηση. Είναι σοκαρισμένοι από την κυβέρνηση αυτή: από την έλλειψη υπευθυνότητας, από την έλλειψη επαγγελματισμού, από την κακή διαχείριση».
Η Κύπρος εδώ και οκτώ χρόνια αναπτύσσει συνεργασίες με το Ισραήλ, μια χώρα με την οποία έχει τελείως αντίθετα συμφέροντα. Το Ισραήλ (κατ’ ακρίβεια ο Β. Νετανιάχου) ευνοεί τη μη επίλυση του Κυπριακού, θεωρώντας ότι έτσι παραμένει ως ρήγμα στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας. Γέμισε την κατεχόμενη Κύπρο με ισραηλινές εταιρείες/επενδυτές/αγοραστές ε/κ γης. Ενδιαφέρεται μόνο για τα εθνικά του συμφέροντα, στρατιωτικές ασκήσεις στο κυπριακό έδαφος. Τα πάντα για τον Β. Νετανιάχου είναι η επιβολή των όρων του για μη λύση στο Μεσανατολικό.
Η Κύπρος ακολουθώντας μια πολιτική χωρίς αρχή, μέση και τέλος, σπαταλά δυνάμεις ως «εξαπτέρυγο» του Ισραήλ και χάνει πανηγυρικά (EastMed, θαλάσσιες ζώνες, Τριμερείς). Από την άλλη, δεν αξιοποιεί τα ευρωπαϊκά εργαλεία που είναι στη διάθεση ενός κράτους-μέλους, για να λύσει το Κυπριακό, όπως λ.χ. έκανε η Ιρλανδία με τη συμφωνία της Μεγάλης Παρασκευής. Η Κύπρος, ο μεγάλος χαμένος από μια «φιλία», κομμένη και ραμμένη στο μέτρα Νετανιάχου.
