Σε τι κόσμο ζούμε; Σε τι κόσμο θέλουν να μεγαλώσουν τα παιδιά μας; Οι άνθρωποι χρειάζονται αγάπη, θαλπωρή, ελευθερία, ασφάλεια και γενικότερα ένα επίπεδο ποιότητας και ευημερίας στη ζωή. Αναρωτιέμαι πραγματικά τι από όλα αυτά έχουμε; Την αγάπη και τη θαλπωρή μάλλον δύσκολα θα μας προσφέρει το κράτος, οπότε και τα αναζητάμε στις οικογένειές μας. Πολλοί από εμάς, αν όχι οι περισσότεροι, ζούμε σε περιβάλλον όπου η οικογένειά τα προσφέρει. Όσον αφορά όμως την ελευθερία, την ασφάλεια και το ποιοτικό επίπεδο ζωής πρέπει να μπορεί να μας τα δίνει το κράτος. Η ελευθερία και η ασφάλεια βρίσκονται στο θεμελιώδη χάρτη δικαιωμάτων της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Η Ένωση «συμβάλλει στη διαφύλαξη και την ανάπτυξη αυτών των κοινών αξιών, σεβόμενη την πολυμορφία των πολιτισμών και των παραδόσεων των λαών της Ευρώπης καθώς και την εθνική ταυτότητα των κρατών μελών». Η ερώτηση λοιπόν που προκύπτει από τα παραπάνω είναι απλή.
Το κράτος συμβάλλει στην καλυτέρευση της ποιότητας ζωής μας; Η ασφάλεια είναι ουσιαστικό μέρος του βιοτικού επιπέδου των ανθρώπων. Γίνεται λοιπόν να μην είμαστε ασφαλείς και να έχουμε ποιοτικό βιοτικό επίπεδο; Κατά την άποψή μου δεν γίνεται. Μπορούμε να έχουμε ασφάλεια την ώρα που εκατοντάδες, χιλιάδες παράνομοι μετανάστες εισβάλλουν στη χώρα μας; Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνοντας μια καλύτερη ζωή, έρχονται παράνομα και συμβάλλουν στην αποσταθεροποίηση της ασφάλειας. Γιατί; Γιατί πολύ απλά ένα μεγάλο κομμάτι του κρατικού μηχανισμού πρέπει να ασχολείται μαζί τους αντί για τους νόμιμους κατοίκους της χώρας. Αυτό σημαίνει μεγάλο κόστος το οποίο επωμίζεται ο φορολογούμενος με αποτέλεσμα να πληρώνει περισσότερους φόρους για λιγότερες παροχές. Την ίδια ώρα η διαφορετική κουλτούρα δημιουργεί προβλήματα ανάμεσα στους ίδιους και τους νόμιμους κατοίκους. Υπάρχει λύση; Θεωρώ ότι υπάρχει. Θα πρέπει να απαγορευτεί στις Μη Κυβερνητικές Οργανώσεις να έχουν οποιονδήποτε άμεσο ρόλο και άμεση επαφή με τους παράνομους μετανάστες όπως και να δέχονται χρηματοδότηση. Τα κράτη θα πρέπει να διασφαλίσουν ότι τηρείται κατά γράμμα η σύμβαση του 1951 για το καθεστώς των προσφύγων και το πρωτόκολλο του 1967 και την ίδια ώρα να απελαύνονται άμεσα όσοι δεν πληρούν τα κριτήρια. Θα πρέπει να βρεθούν τρόποι ώστε να αποφευχθεί η γκετοποίηση και οι νόμιμοι μετανάστες να διευκολύνονται στην ενσωμάτωση με την υπόλοιπη κοινωνία έχοντας ανθρώπινες συνθήκες διαβίωσης. Η αγάπη προς τον συνάνθρωπο πρέπει να είναι δεδομένη, αρκεί να μην γίνεται εργαλείο στα χέρια αδίστακτων.
Ο κ. Γιάννης Γεωργούλας είναι σύμβουλος Στρατηγικής και Επιχειρήσεων.
