Στη σύγχρονη παιδαγωγική μπορείς να διακρίνεις τη διαφορά ανάμεσα σε ένα νέο που αντιδρά σε πολλές καταστάσεις και υποδείξεις αναμενόμενης συμπεριφοράς, και έναν άλλο, που μένει απαθής, αποτραβηγμένος και λιγομίλητος. Στην πρώτη περίπτωση, τα νεύρα σου τσιτώνουν, η ηρεμία διαταράσσεται. Στη δεύτερη βιώνεις την πτώση στο κενό. Είναι ευκολότερη η διαχείριση αρνητικών συμπεριφορών, από την παγωμάρα που κυριεύει ένα γονιό ή παιδαγωγό μπροστά στην απάθεια.
Υπό το πρίσμα αυτό, μόνο αισιόδοξοι μπορούμε να νιώσουμε με την εκλογή Φειδία ως Κύπριου ευρωβουλευτή. Πρώτα-πρώτα, επειδή πολλοί πολίτες που θα ψήφιζαν με το ζόρι, επιλέγοντας το κατά τη γνώμη τους «μη χείρον» μεταξύ των καθιερωμένων κομμάτων, όπως συνηθίζεται και ομολογείται πλατιά, θεώρησαν ότι έτσι έπαιρναν μια πιο ξεκάθαρη πολιτική θέση. Ακόμη, γιατί το προφίλ του Φειδία, ενός νέου με ειλικρίνεια, ζωντάνια, που μιλά «όπως εμείς», έπεισε αρκετούς που θα απείχαν, να προσέλθουν στην κάλπη. Να μάνι-μάνι ένα κέρδος, με τη μεταστροφή πολιτών από την αδιαφορία στην αντίδραση, έστω και αρνητική, ενδεχόμενα.
Μα, θα μου πείτε, είναι δυνατόν να εκλέγουμε έναν influencer να μας εκπροσωπεί; Σκέφτομαι πως δεν είναι σωστό να δαιμονοποιούμε τα social media, όταν με επιπολαιότητα επιλέγουμε ηθοποιούς, τραγουδιστές, ποδοσφαιριστές, κουτσομπόληδες της τηλεόρασης, άτομα που δεν είχαν προηγούμενα ασχοληθεί με τα κοινά, για αντίστοιχους ρόλους, στην Κύπρο και στην Ελλάδα.
Ο Φειδίας επέδειξε ένα επαινετό πολιτικό αισθητήριο, εντοπίζοντας τη μεγάλη απόκλιση που διέπει τις ανησυχίες των πολιτών από τη μια, και την ξύλινη γλώσσα που ακούσαμε για άλλη μια φορά από τα καθιερωμένα κόμματα. Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο, κι ας μην εκδηλώνει τόσο οργανωμένα τη διαμαρτυρία του, όσο σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Πέρασε μια πανδημία, η οποία συνοδεύτηκε από πειραματισμούς με νέα φάρμακα, τα οποία δυστυχώς άφησαν αρκετούς με παρενέργειες, και συνάμα άλλους με απρόσμενο πλουτισμό. Ο κόσμος αγωνιά με την ακρίβεια, η οποία έχει κάνει λίγους πλούσιους πλουσιότερους, και πολλούς να αντλούν από τις αποταμιεύσεις τους για να βγάλουν τον μήνα. Οι πολίτες επίσης δυσκολεύονται να καταπιούν τις αιτιάσεις που προβλήθηκαν, προκειμένου να εμπλακεί η Ευρώπη στον πόλεμο στην Ουκρανία. Και τώρα, έχουμε ένα δεύτερο πόλεμο, ο οποίος καταστρέφει την Παλαιστίνη αλλά δεν εξαλείφει τη Χαμάς. Πόσο δύσκολο είναι να σκεφθεί κανείς ότι και οι δύο πόλεμοι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αμυντικών βιομηχανιών, των φιλοπόλεμων και των πλουτοκρατών, με τίμημα χιλιάδες νεκρούς, ελλείψεις αγαθών και εκτίναξη του κόστους ζωής;
Η κυπριακή οικογένεια βιώνει ακόμη ένα σοκ. Αφεθήκαμε στην αποθέωση του ατομικισμού και της κατανάλωσης, για να ζούμε σήμερα μια εξάπλωση των ναρκωτικών και μια έξαρση σχολικής και νεανικής παραβατικότητας. Όπου μας λένε ότι η θεραπεία συνίσταται από περισσότερη αστυνόμευση, περισσότερους ψυχολόγους και κοινωνικούς λειτουργούς, φράκτες και κάμερες! Κάτι άλλο; Μήπως οι κυβερνώντες κάτι παραβλέπουν; Δεν είναι δυνατόν στην εποχή που προτάσσουμε την ανεκτικότητα, την πολυπολιτισμικότητα, τη διαφορετικότητα και τη συμπερίληψη, και καλά κάνουμε, να μην τολμούμε να μιλήσουμε για τη σημασία καλλιέργειας της ανθρώπινης ψυχής, με τις αξίες που τη θωρακίζουν!
Αυτές τις κατακλυσμιαίες αγωνίες περνά ο πολίτης, την ώρα που τα κόμματα τσακώνονται, ακόμη και οι υποψήφιοι στο ίδιο κόμμα αλληλοϋπονομεύονται. Υπάρχει διέξοδος; Μια κάποια ελπίδα προσφέρει ο Φειδίας. Για μια πιο ριζική λύση, απαιτείται από τους κομματικούς ηγέτες να κάνουν την υπέρβαση. Να αποδεχθούν ότι είναι ανάγκη να συμπλεύσουν, να συμφωνήσουν σε κοινά προγράμματα, να μιλήσουν με ντομπροσύνη, με παραδοχές και αλήθειες, που ταρακουνούν και κοστίζουν. Τα πράγματα μπορούν να φτιάξουν, αν πάψουμε να κυνηγούμε κομματικές ψήφους, και αρχίσουμε να κτίζουμε υγιή νεολαία.
Ο Ξενοφών Χασάπης είναι σύμβουλος και εκπαιδευτής Στελεχών Επιχειρήσεων και Νέων.
