Στη σύνοδο του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος (ΕΛΚ) στο Βουκουρέστι, στις αρχές Μαρτίου, τα κόμματα της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς ασχολήθηκαν με διάφορα θέματα που σχετίζονται με την Ευρώπη και το μέλλον της, ιδιαίτερα την εποχή των αχαρτογράφητων μεταβλητών, όπως προσφυώς χαρακτηρίστηκε η εποχή μας. Ανάμεσα στα θέματα με τα οποία ασχολήθηκε η σύνοδος ήταν και η θέση του ΕΛΚ σε σχέση με την ηγεσία των ευρωπαϊκών θεσμών που θα αναδειχθεί μετά τις ευρωεκλογές του προσεχούς Ιουνίου. Μετά από διήμερες διαβουλεύσεις, το ΕΛΚ κατέληξε να προτείνει για τη θέση του προέδρου της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια ακόμη πενταετή θητεία τη νυν πρόεδρο Ούρσουλα Φον ντερ Λάιεν.
Σε άρθρο που ακολούθησε τη σύνοδο με τίτλο «Η Ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά ως πυξίδα για το μέλλον της Ε.Ε.», ο γενικός γραμματέας του ΕΛΚ Θανάσης Μπακόλας υποστηρίζει πως η κα Φον ντερ Λαϊεν «επέδειξε ηγετικό πνεύμα και ηγήθηκε πολλών κρίσιμων αποφάσεων», πράγμα που κατά τη γνώμη του δικαιολογεί την πλήρη υποστήριξη της υποψηφιότητάς της για ακόμη μία θητεία.
Δεν επιθυμώ να υπεισέλθω στην αξιολόγηση της κυρίας Φον ντερ Λαϊεν ως προέδρου της Επιτροπής μεταξύ 2019 έως 2024 και θα εστιάσω την προσοχή μου στο αν υπάρχουν στο ευρωπαϊκό πολιτικό στερέωμα ηγετικά αναστήματα για τη θέση του προέδρου της Επιτροπής που θα έπρεπε να αξιολογηθούν με σοβαρότητα από το ΕΛΚ, έστω και αν δεν προέρχονται από τα κόμματα της Κεντροδεξιάς.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με πλειάδα προκλήσεων που απειλούν την ίδια την ύπαρξή της. Προκλήσεις που υπαγορεύουν την παρουσία επικεφαλής των ευρωπαϊκών θεσμών δοκιμασμένων, πραγματικών ηγετών. Προϋπόθεση για μια τέτοια εξέλιξη είναι η απελευθέρωση των ευρωπαϊκών πολιτικών κομμάτων από τη «δουλεία», τον καταναγκασμό της επιλογής αξιωματούχων της Ένωσης με κριτήρια κομματικής ταυτότητας και προέλευσης.
Αναγκαία υπενθύμιση η ιστορική απόφαση δύο μεγάλων ηγετών της Γαλλίας και της Γερμανίας, του Σοσιαλιστή Φρανσουά Μιτεράν και του Χριστιανοδημοκράτη Χέλμουτ Κολ, οι οποίοι δρασκελίζοντας τα σύνορα των ιδεολογικών τους προσανατολισμών πρωτοστάτησαν στην επιλογή και εξέλεξαν δημοκρατικά τον Ζακ Ντελόρ ως πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (1985-1995). Ο Ζακ Ντελόρ θεωρείται μέχρι σήμερα ο πιο επιτυχημένος πρόεδρος της Επιτροπής. Πιστώνεται με τα πιο σημαντικά επιτεύγματα της Ένωσης μέχρι σήμερα. Ανάμεσα σε αυτά η Ενιαία Αγορά, το ευρώ, η συνθήκη του Σένγκεν και τόσα άλλα. Μπορούν άραγε οι σημερινοί ηγέτες της Ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς και των άλλων ομάδων στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, να αντλήσουν διδάγματα από το παρελθόν; Κριτήριο λοιπόν στη διαδικασία επιλογής των αξιωματούχων της ΄Ενωσης θα έπρεπε να είναι ένα και μοναδικό: Η αφοσίωση του όποιου υποψήφιου στο ευρωπαϊκό ιδεώδες και τις θεμελιώδεις δημοκρατικές του αξίες και η αποδεδειγμένη, πανθομολογούμενη δράση του για την υλοποίηση του.
Με κριτήριο λοιπόν το πιο πάνω ένας Ευρωπαίος πολίτης με απαράμιλλες περγαμηνές προκύπτει ως το αδιαφιλονίκητο φαβορί για τη θέση είναι ο Μάριο Ντράγκι (πρώην πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (ΕΚΤ) και πρώην πρωθυπουργός της Ιταλίας).
Για να ελεγχθεί το βάσιμο του ισχυρισμού μου ότι ο κ. Ντράγκι αποτελεί το αδιαμφησβήτητο φαβορί για τη θέση αρκούμαι εδώ να αναφέρω τη δράση του όταν στη δίνη της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης (2012-2013) που έπληξε ιδιαίτερα την Ευρώπη υπήρξε ο πρόεδρος της ΕΚΤ που μόνος ύψωσε το ανάστημά του απέναντι στην πρωτοφανή τότε οικονομική καταιγίδα, διασώζοντας το ευρώ με την ιστορική του τοποθέτηση ότι «θα ήταν έτοιμος να κάνει ότι απαιτείται για να σωθεί το ευρώ». Εκείνη του η παρέμβαση διέσωσε το ευρώ και πολύ πιθανόν το ευρωπαϊκό οικοδόμημα.
Στη συνέχεια ως πρωθυπουργός της Ιταλίας για δεκαοκτώ μήνες πέτυχε τη μετάλλαξη της χώρας του από μεγάλο ασθενή της Ευρώπης, όπως χαρακτηριζόταν η Ιταλία μέχρι τότε σε «Χώρα της Χρονιάς 2022» παγκοσμίως με βάση το έγκυρο περιοδικό Economist.
Πιστεύω βαθιά πως εθνικοί ηγέτες όλων των ιδεολογικών αποχρώσεων, ευρωπαϊκά κόμματα, παράγοντες της δημόσιας ζωής της Ευρώπης που γνοιάζονται για το μέλλον της ηπείρου μας και όσοι έχουν λόγο στην επιλογή των θεσμικών αξιωματούχων αυτής δεν θα επετύγχαναν στην επιτέλεση της αποστολής τους, αν διατηρούσαν ως κριτήρια των επιλογών τους την κομματική ταυτότητα, την ιδεολογική προέλευση, την εθνική καταγωγή ή άλλα παρόμοια κριτήρια των υποψηφίων.
Αν αντίθετα οι εθνικοί ηγέτες των 27 χωρών μελών της Ένωσης και άλλοι ενδιαφερόμενοι υιοθετούσαν ως κυρίαρχο κριτήριο επιλογής την αξιοσύνη του ανθρώπου και το πολιτικό του ανάστημα όχι μόνο θα θωράκιζαν την Ευρώπη αλλά θα αποδείκνυαν και την προσήλωση τους στο διαχρονικά αναλλοίωτο αξίωμα της Παγκόσμιας Ιστορίας και οδυνηρής για μας τους Ευρωπαίους εμπειρίας πως την ιστορία και τη μοίρα των λαών τη γράφουν οι ηγέτες, όχι οι αρχές.
Ο κ. Μάριος Ηλιάδης είναι πρώην υπουργός.
