Το νομικό δόγμα «Res inter alios acta» σημαίνει ότι μια σύμβαση δεν μπορεί να επηρεάσει δυσμενώς τα δικαιώματα κάποιου που δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος. Κατά λαϊκότερη έκφραση «ένα θέμα μεταξύ άλλων δεν είναι δική μας δουλειά». Η Τουρκία, ωστόσο, κατά πάγια συνήθειά της να ασελγεί επί του Διεθνούς Δικαίου, εγείρει ζήτημα αποστρατικοποίησης των νησιών του Αιγαίου που παραχωρήθηκαν στην Ελλάδα με τη Συνθήκη των Παρισίων το 1947. Η Τουρκία δεν είναι μέρος αυτής της Συνθήκης. Γράφει ο διακεκριμένος καθηγητής Δημοσίου Δικαίου, τέως Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος: «Σε μια από τις πιο πρόσφατες προκλήσεις της η Τουρκία άρχισε, πάντα στο πλαίσιο της πάγιας τακτικής της να προσθέτει ανύπαρκτα ζητήματα προς διαπραγμάτευση με την Ελλάδα – και, συνακόλουθα, ν’ αμφισβητεί την αδιαπραγμάτευτη Εθνική μας Θέση, ότι μεταξύ μας υφίσταται μια, και μόνη, διαφορά, εκείνη της οριοθέτησης της νησιωτικής υφαλοκρηπίδας και των αντίστοιχων θαλάσσιων ζωνών – να εγείρει εκ νέου και ζήτημα ως προς το αν η Ελλάδα έχει δικαίωμα να θωρακίζει αμυντικώς όλα, ανεξαιρέτως, τα νησιά της στο Αιγαίο, και μάλιστα ανεξαρτήτως του ποια είναι η έκτασή τους και αν κατοικούνται ή όχι.
Είναι δε άκρως χαρακτηριστικό της προκλητικότητάς της, το ότι η Τουρκία εγείρει το ζήτημα αυτό είτε διαστρεβλώνοντας πλήρως το νόημα συγκεκριμένων διατάξεων της Συνθήκης της Λωζάνης. Είτε – ακόμη χειρότερα – επικαλούμενη Διεθνείς Συμβάσεις, στις οποίες δεν είναι συμβαλλόμενο μέρος, όπως π.χ. τη Σύμβαση των Παρισίων του 1947 για τα Δωδεκάνησα, που αποτελεί για την Τουρκία «res inter alios acta». Στις αδιανόητες, θεσμικώς και πολιτικώς, αυτές προκλήσεις της Τουρκίας η Ελλάδα παγίως απαντά, πάντα με βάση το Διεθνές Δίκαιο – και ενεργώντας επιπλέον και για λογαριασμό της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αφού το έδαφος και τα σύνορα της Ελλάδας είναι έδαφος και σύνορα και της Ευρωπαϊκής Ένωσης – ότι έχει όχι μόνο θεμελιωμένο δικαίωμα αλλά και εξίσου θεμελιωμένη υποχρέωση αμυντικής θωράκισης όλων, ανεξαιρέτως και δίχως οιαδήποτε διάκριση, των Νησιών της στο Αιγαίο».
Αλλά η έωλη και εξωφρενική επιχειρηματολογία της Τουρκίας για απογύμνωση των νήσων του Αιγαίου για ν’ αποτελούν ανυπεράσπιστο στόχο στις τουρκικές ορέξεις καταρρίπτεται και κονιορτοποιείται από το περιεχόμενο του άρθρου 51 του Καταστατικού Χάρτη του ΟΗΕ.
Πρόκειται για το δικαίωμα της «νόμιμης άμυνας» κάθε κράτους-μέλους του ΟΗΕ, σε περίπτωση «επικείμενης απειλής» και «απειλής χρήσης βίας». Και βέβαια η Ελλάδα κέκτηται αδιαμφισβήτητα αυτό το δικαίωμα, αφού είναι πασίδηλα και αυτόδηλα και «πέραν πάσης λογικής αμφιβολίας» οι εκ Τουρκίας προερχόμενες και επικείμενες απειλές και απειλές χρήσεις βίας.
Ιδού τα αμάχητα τεκμήρια:
1) Η τουρκική εισβολή του 1974 και η έκτοτε παγιωθείσα στρατιωτική κατοχή του 37% της Κυπριακής Δημοκρατίας. Ναι μεν η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος πλην όμως η Ελλάδα είναι συνδεδεμένη με την Κύπρο με τη Συνθήκη Εγγυήσεως και τη Συνθήκη Συμμαχίας.
2) Στις 8 Ιουνίου 1995 η Τουρκική Εθνοσυνέλευση υιοθέτησε το περίφημο casus belli σε περίπτωση που η Ελλάδα επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα από 6 στα 12 ναυτικά μίλια.
3) Συνεχείς είναι οι τουρκικές ενέργειες αμφισβήτησης των κυριαρχικών δικαιωμάτων της Ελλάδας στο Αιγαίο. Με επιθετικές ενέργειες και παραβιάσεις τόσο του εναέριου όσο και του θαλάσσιου ελληνικού χώρου.
4) Το έωλο «τουρκολιβυκό μνημόνιο» αποτέλεσε οιονεί επιθετική πράξη και διαρκή απειλή κατά της Ελλάδας, δεδομένης της κατάφωρης παραβίασης της σύμβασης του ΟΗΕ για το θαλάσσιο Δίκαιο του 1982. Η οποία κατέστη μέρος του Ευρωπαϊκού Δικαίου με νομοθετική πράξη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου.
Με βάση αυτά τα τεκμήρια η συνεχώς παραβιάζουσα το διεθνές δίκαιο Τουρκία δεν νομιμοποιείται να προβάλλει έωλους ισχυρισμούς και αιτιάσεις που προσβάλλουν κάθε έννοια διεθνούς νομιμότητας και νομικού πολιτισμού.
Ο κ. Γιαννάκης Ομήρου είναι πρώην πρόεδρος της Βουλής των Αντιπροσώπων.
