Πέρασε ένας χρόνος από τη βάρβαρη, κτηνώδη τρομοκρατική επίθεση της Χαμάς στα κιμπούτς του Ισραήλ, που οδήγησε στον θάνατο πάνω από χίλιους αμάχους και στην απαγωγή και ομηρία εκατοντάδων.
Η απάντηση του Ισραήλ ήταν ιδιαίτερα σκληρή. Μαζική χερσαία εισβολή στη Γάζα με πάνω από 40.000 νεκρούς Παλαιστινίους –οι περισσότεροι των οποίων γυναίκες και παιδιά–, ισοπέδωση όλων των υποδομών, καταστροφή των υπόγειων τούνελ της Χαμάς και εξόντωση των τρομοκρατών της και του αρχηγού τους, Αμάλ Χανίγια. Από τις συγκρούσεις τα ορφανά παιδιά ξεπερνούν ήδη τις 17.000! Tο Ισραήλ επιτέθηκε και κατά του Λιβάνου, καταστρέφοντας το τρομοκρατικό δίκτυο της Χεζμπολάχ, μέρος των μελών της φιλοϊρανικής τρομοκρατικής οργάνωσης, συμπεριλαμβανομένου και του αρχηγού της, Χασάν Νασράλα.
Είναι βέβαιο ότι οι επιθέσεις αυτές εμπέδωσαν ένα αίσθημα ασφάλειας στους κατοίκους του Ισραήλ, που ένιωσαν ευάλωτοι και ανασφαλείς μετά την επίθεση της 7ης Οκτωβρίου 2023. Η κυβέρνηση Νετανιάχου, που δεν επιδίωξε ούτε μία στιγμή να πετύχει κάποια εκεχειρία στη Γάζα παρά τις εκκλήσεις της διεθνούς κοινότητας, θα συνεχίσει απτόητη τις πολεμικές επιχειρήσεις της, εκμεταλλευόμενη το κενό εξουσίας στις ΗΠΑ λόγω των αμερικανικών εκλογών.
Μπορεί το Ισραήλ να πανηγυρίζει για τις επιτυχίες του στο πεδίο των μαχών. Και ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου να ενίσχυσε τη δημοτικότητά του και να εξασφάλισε προσωρινή αμνηστία έναντι των διωκτικών αρχών της χώρας που ζητούν να δικαστεί για διαφθορά. Ωστόσο, είναι φανερό για κάθε νηφάλιο άνθρωπο στον πλανήτη ότι η ακραία κυβέρνηση Νετανιάχου δεν εξυπηρετεί τα μακροπρόθεσμα συμφέροντα του ισραηλινού λαού διότι δεν αντιμετωπίζει το πρόβλημα του παλαιστινιακού κράτους.
Αντίθετα απ’ ό,τι πιστεύουν κάποιοι εξτρεμιστές του Ισραήλ, όσο περισσότεροι άμαχοι Παλαιστίνιοι (ή Λιβανέζοι) σκοτώνονται από τις στρατιωτικές επιχειρήσεις του Ισραήλ, τόσο μεγαλώνει το μίσος κατά του εβραϊκού κράτους. Και δημιουργούνται ολοένα και περισσότεροι τρομοκράτες, με μοναδικό στόχο ζωής τον αφανισμό του Ισραήλ από τα αραβικά εδάφη.
Η πεποίθηση των σκληρών εθνικιστών του Ισραήλ ότι με τις στρατιωτικές επιχειρήσεις στη Γάζα θα εξαφανισθεί η Χαμάς και μαζί και η προσδοκία για τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου παλαιστινιακού κράτους στην περιοχή είναι παντελώς εσφαλμένη. Θυμίζω, όπως έγραψαν οι «Νιου Γιορκ Τάιμς», ότι το 1948, έτος ίδρυσης της κράτους του Ισραήλ, υπήρχαν περίπου 700.000 Παλαιστίνιοι στα παλαιστινιακά εδάφη. Σήμερα, σχεδόν οκτώ δεκαετίες μετά, προσεγγίζουν τα 7.000.000.
Μάλιστα, με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις του ισραηλινού στρατού στη Γάζα και την ανθρωπιστική καταστροφή που έχει ξεριζώσει από τα σπίτια τους σχεδόν 1,5 εκατομμύριο Παλαιστινίους οι οποίοι δεν έχουν πλέον υγειονομική περίθαλψη και βρίσκουν με δυσκολία τροφή, είναι βέβαιο ότι η διεθνής κοινή γνώμη θα στραφεί εναντίον του Ισραήλ.
Από την άλλη πλευρά, αν ο στόχος της Χαμάς με την τρομοκρατική επίθεση της 7ης Οκτωβρίου ήταν να μην επιτρέψει τις συμφωνίες μεταξύ του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας, που θα οδηγούσαν στην κανονικοποίηση των σχέσεων του Ισραήλ με τον αραβικό κόσμο και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην επανεκκίνηση των ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων μεταξύ Ισραήλ και Παλαιστινίων, τότε είναι σαφές ότι το πέτυχε. Αν και με τεράστιο φόρο αίματος.
Δυστυχώς, όλα αυτά τα χρόνια οι ακραίοι και των δύο πλευρών διαμορφώνουν την ατζέντα στη Μέση Ανατολή.
Οι ακραίοι Παλαιστίνιοι ήταν αυτοί που βύθισαν στο αίμα το Ισραήλ με τυφλές βομβιστικές επιθέσεις μετά τις ειρηνευτικές συμφωνίες του Οσλο μεταξύ Αραφάτ - Ράμπιν τη δεκαετία του ’90. Ακραίοι Ισραηλινοί ήταν επίσης αυτοί που όπλισαν το χέρι του δολοφόνου του πρωθυπουργού Γιτζάκ Ράμπιν το 1995.
Ο Ισραηλινός διανοούμενος ιστορικός Γιουβάλ Νόα Χαράρι, που ζει στο Ισραήλ, έχει επανειλημμένως τονίσει ότι η μόνη διέξοδος στη συνεχιζόμενη σύγκρουση είναι η αναζήτηση της ειρήνης με δύο ανεξάρτητα κράτη. «Η σύγκρουση αυτή δεν γίνεται για εδάφη ή οικονομικούς πόρους. Υπάρχει αρκετή γη και αρκετοί οικονομικοί πόροι μεταξύ της θάλασσας της Μεσογείου και του ποταμού Ιορδάνη για την επιβίωση και των δύο λαών. Κι όμως, η σύγκρουση συνεχίζεται γιατί ο κάθε λαός έχει ένα διαφορετικό ιστορικό αφήγημα στο μυαλό του. Πρέπει, λοιπόν, να αναζητηθεί μία κοινή ιστορία που να ενώνει τους δύο λαούς και να τους σπρώχνει στην ειρήνη. Μια λύση δύο ανεξάρτητων κρατών που θα ζουν ειρηνικά το ένα δίπλα στο άλλο».
Προς το παρόν, κανείς δεν μιλάει για ειρήνη στη Γάζα και ώσπου να εκλεγεί ο νέος πρόεδρος των ΗΠΑ, είναι φανερό ότι ο Μπέντζαμιν Νετανιάχου θα επιχειρήσει να τελειώσει κάθε εκκρεμότητα που θεωρεί πως έχει το Ισραήλ στην ευρύτερη περιοχή.
