Νέα Ρώμη ονόμασε ο Κωνσταντίνος ο Μέγας την Κωνσταντινούπολη, αντιγράφοντας το ρυμοτομικό σχέδιο της Ρώμης. Ο αυτοκράτορας θα παρέμενε ιστορικά σκέτο Κωνσταντίνος, αν δεν είχε ως κεντρικό άξονα της πολιτικής του να χρησιμοποιήσει τον χριστιανισμό ως τη θρησκεία που θα συνένωνε τους πολίτες του τρικυμισμένου από συγκρούσεις Ρωμαϊκού Κράτους. Ο Κωνσταντίνος εξασφάλισε το «Μέγας» και την αγιοποίηση, καθώς πέτυχε να αξιοποιήσει τη θρησκεία ως όχημα στις πολιτικές του επιδιώξεις. Άλλωστε, η αντίληψη της θεόδοτης βασιλικής εξουσίας ριζώνει από την εποχή του Ομήρου και έχει επιβιώσει μέχρι και σήμερα στον ελληνόφωνο χώρο ως παράδοση να δέχεται η πολιτική ηγεσία τις ευλογίες της θρησκευτικής.
Στο αυτοκεφαλ-ούχο νησί της Αφροδίτης, ο ρασοφόρος Μακάριος δεν χρειάστηκε τις ευλογίες κανενός άλλου. Η Κυπριακή Δημοκρατία βύζαξε γάλα ιερό από κούνια, αφού ο πρώτος της ηγέτης διέθετε πακέτο προσόντων, συνδυάζοντας το θρησκευτικό με το πολιτικό ηγετικό σχήμα. Η υποψηφιότητα Νίκου Χριστοδουλίδη αναλαμβάνει την ιερή σκυτάλη αυτής της παράδοσης, καθώς σύμφωνα με τον Αρχιεπίσκοπο Νέας Ιουστινιανής και Πάσης Κύπρου, Χρυσόστομο Β΄, ο Χριστοδουλίδης είναι ο «Νέος Μακάριος».
Αυτή η παράδοση της ευλογημένης πολιτικής ηγεσίας παρουσιάστηκε στο κοινό σε μία σύγχρονη και πιο εμπορική εκδοχή. Η υποψηφιότητα Χριστοδουλίδη είναι ένα προϊόν δοκιμασμένο ως προς τη συνταγή, ώστε να αρέσει σε πολλούς. Πρόκειται για ένα αναψυκτικό τύπου cola, αναγνωρίσιμο στον γευστικό κώδικα των ψηφοφόρων, προσαρμοσμένο στα γνωρίσματα μιας τοπικής αγοράς. Στόχος είναι η ανάδειξη σε νούμερο ένα στις πωλήσεις και οι δημοσκοπήσεις το θέλουν να τοποθετείται στα επάνω ράφια των υπεραγορών. Διακρίνεται για την άρνηση τοποθέτησης ετικέτας με τα συστατικά του προϊόντος, καθώς μέχρι τώρα δεν έχουν παρουσιαστεί οι θέσεις αυτής της υποψηφιότητας.
Γνωρίζουμε όλοι πως είναι αγαπητός ο πρώην υπουργός Εξωτερικών, γιατί θα αλλάξει τη χώρα, αλλά δεν γνωρίζουμε το πώς σκέφτεται να την αλλάξει. Επιπλέον, παρουσιάζεται ικανός να διαλύσει την κομματοκρατία, αλλά –εκτός από το να διαλύσει τον Δημοκρατικό Συναγερμό– δεν γνωρίζουμε πώς σκέφτεται να εργαστεί γι’ αυτόν τον σκοπό, αφού στηρίζεται από δύο κόμματα (ΔΗΚΟ, ΕΔΕΚ) ήδη διχοτομημένα και στιγματισμένα από τον λεκέ του ανεμοδαρμένου Κέντρου που φυσάει δεξιά ή αριστερά, φτάνει να βρίσκεται στην εξουσία και να απολαμβάνει χυμούς από χρυσά κύπελα υπουργικών θρόνων.
Αναφερόμενοι σε ανεμοδαρμένα ύψη παθιασμένων εραστών της εξουσίας, με αντίστοιχη προσδοκία διάλυσης της κομματοκρατίας, αναδυόμενος, όμως, εξ αριστερών κυμάτων των θαλασσών του νησιού της Αφροδίτης, ο Γιώργος Λιλήκκας ξεπροβάλλει ως «φοβερό της μνήμης έντομο μες στη γη» την κυπριακή. Αν γυρίσουμε τον χρόνο μία δεκαετία πίσω, θα συναντήσουμε έναν αριστεροθρεμμένο Λιλήκκα να προσδοκά –διά της στέψης του βασιλιά του Κέντρου– να ανέβει στον προεδρικό λόφο. Με τον ούριο άνεμο που του προικοδότησε η πολυδιαφημιζόμενη προεκλογική πραμάτεια του για πώληση φυσικού αερίου, το καράβι της υποψηφιότητάς του έβαλε πλώρη στις προεδρικές του 2013 με ολόλευκα πανιά, μα καθηλώθηκε στο λιμάνι του πρώτου γύρου, τερματίζοντας το ταξίδι του εκεί με ένα σεβαστό 25% .
Αυτό το 25% επιχείρησε να εξαργυρώσει ιδρύοντας κόμμα, διακηρύττοντας μια πολυσυλλεκτική «Συμμαχία Πολιτών». Δυστυχώς, το κόμμα με το οποίο θέλησε να χτυπήσει το παλαιοκομματικό καθεστώς, δεν επιβίωσε στον χρόνο, μα «θάφτηκε σ’ ένα μνήμα του πέλαγου», χωρίς να βρει την «άνοιξη την ακριβή», μα οδηγώντας τον ίδιο σε μια πολιτική χειμερία νάρκη. Η πολιτική φιγούρα του Λιλήκκα ναυάγησε στις θάλασσες της φιλοδοξίας και δεν ξεδίψασε ποτέ από τα νερά της προεδρικής πηγής. Στις εκλογές του 2018, το πολυτελές καράβι του μεταμορφώθηκε σε πρόχειρη σχεδία –χτυπημένη από μοναξιά ως προς την κομματική στήριξη– έπλευσε χωρίς συντρόφους και το 25% βυθίστηκε στο 2%. Ο «σύντροφος» Λιλήκκας απαρνήθηκε τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία που το ΑΚΕΛ έθετε πάντα ως φάρο λύσης του Κυπριακού, απαρνήθηκε τους πρώην «συντρόφους» και με μοναδική ιδεολογική πυξίδα την ακατάσχετη φιλοδοξία του και την ελπίδα χρυσαφιού, άνοιξε το ασκί του Αιόλου, για να τον στρέψουν οι άνεμοι εκ νέου πίσω. Αυτό που κατόρθωσε ο απροσανατόλιστος ως προς την ιδεολογική ταυτότητα και συνείδηση, Λιλήκκας, είναι να στεφθεί βασιλιάς των αιολικών πάρκων του νησιού και να κατακτήσει τον τίτλο του «ανεμόμυλου».
Ο Νίκος Χριστοδουλίδης, αν επιδιώκει την ανανέωση του παλαιοκομματικού συστήματος, με το οξύμωρο σχήμα να έχει τις ευλογίες του Αρχιεπισκόπου, ας μην αρκεστεί στο χρυσό σκήπτρο, ας μην αρκεστεί σε προεκλογικά πυροτεχνήματα περί διάλυσης των κομμάτων χωρίς να το εννοεί, αλλά ας διαμορφώσει πρώτα ξεκάθαρη ιδεολογική ταυτότητα. Δεν αρκεί να είσαι σε όλους αγαπητός ως «νέος Μακάριος»! Είναι σημαντικό να υπάρχει ιδεολογικός μπούσουλας, ώστε να κερδηθεί διεθνώς η αξιοπιστία της χώρας. Είναι σημαντικό να γίνεται ρεαλιστική ανάγνωση των κοινωνικοπολιτικών δεδομένων, ώστε να γίνονται πολιτικά άλματα απεγκλωβισμού από το αδιέξοδο και όχι ανακύκλωση της στρατηγικής πρόκλησης κυρώσεων στην Τουρκία, αφού απεδείχθη άκαρπη. Είναι σημαντικό να υπάρχει διορατικότητα, ώστε να μη γίνονται λανθασμένες πολιτικές εκτιμήσεις για τα σχέδια της Τουρκίας, όπως έγινε στην περίπτωση του Βαρωσίου εκ μέρους του πρώην υπουργού Εξωτερικών.
Είναι σημαντικό ο πρόεδρος ενός σύγχρονου κράτους να διαθέτει κύρος και έρεισμα στο εξωτερικό, να εμπνέει εμπιστοσύνη στον διεθνή περίγυρο και να μην είναι αγαπητός μόνο στον λαό του και στον θρησκευτικό άρχοντα της χώρας του.
Η κα Κούλα Στυλιανού είναι φιλόλογος.
