Την ομιλία του Κυριάκου Μητσοτάκη στο Κογκρέσο των ΗΠΑ θα τη συζητάμε για χρόνια. Ήταν μια ομιλία-ορόσημο από πολλές πλευρές, συμπυκνωμένη με όλα τα μεγάλα ζητήματα που απασχολούν τον Ελληνισμό και όχι μόνο βέβαια. Ήταν μια ομιλία του σήμερα, σύγχρονη, αλλά με τις απαραίτητες παραπομπές στις καταβολές της Δημοκρατίας και στη σφυρηλάτηση των σχέσεων των δύο χωρών. Μία ομιλία με όραμα, δομημένη με αρχή, μέση και τέλος, με το όραμα τελικά να μεταδίδεται ξεκάθαρα και με σαφήνεια. Μία ομιλία που όχι μόνο άγγιξε αλλά ανέλυσε στο απαραίτητο βάθος τις σύγχρονες προκλήσεις της παγκόσμιας κοινωνίας, από τα fake news ως την κρίση που έχει επιφέρει η εισβολή της Ρωσίας στην Ουκρανία. Όχι με συνθήματα αλλά με περιεχόμενο και παραπέρα, με προτάσεις και λύσεις που αφορούν την επόμενη μέρα στην Ευρώπη αλλά και στην Αμερική, κι αυτό δεν είναι τόσο εύκολο να γίνει είτε τα παρατηρήσαμε είτε όχι. Με σαφές πολιτικό και ιδεολογικό πλαίσιο και περιεχόμενο, σε μια εποχή ακύρωσης, ιδεολογικής, πολιτικής και κάθε άλλης, που μπορεί να λειτουργήσει ως ανάχωμα απέναντι σε αυτήν την κουλτούρα, η οποία θέλει να ισοπεδώσει τα πάντα. Τα μηνύματα πέρασαν, μεταξύ αυτών μετ’ επιτάσεως και τα όσα αφορούν το Κυπριακό κι αυτό ήταν το ζητούμενο. Δεν θα τα επαναλάβω για την οικονομία του χώρου, αλλά θα πω συνοπτικά το εξής: Ο πρωθυπουργός της Ελλάδας με αυτή του την ομιλία στο Κογκρέσο και σε αυτή τη χρονική συγκυρία πρόσφερε σε υψηλότατο επίπεδο εξαιρετικές υπηρεσίες στον Ελληνισμό. Εξού και οι όποιες συγκρίσεις έγιναν και από τα ίδια τα μέλη του Κογκρέσου για την ομιλία του κ. Μητσοτάκη με άλλες ανάλογης βαρύτητας. Τόσο καλή ήταν και ήταν ακόμη περισσότερο από ό,τι ίσως καταλαβαίνουμε, γιατί εν τέλει την έγραψε ο ίδιος και μάλιστα όπως γράφτηκε στον Τύπο, τη δούλευε για καιρό. Το ότι ζητήθηκε από τα μέλη του Κογκρέσου μετά το πέρας αυτής να την υπογράψει είναι η επισφράγιση των προαναφερομένων, οπότε ναι, όταν θα ξαναδούμε από μια χρονική απόσταση αυτήν την ομιλία θα μιλάμε για μια ομιλία-ορόσημο. Αυτό συμβαίνει με τις καλές ομιλίες. Έρχονται και μας ξαναβρίσκουν. Έτσι, με μια χρονική απόσταση να έχει παρέλθει, επανήλθε μια άλλη ομιλία, αυτή του κ. Κασουλίδη μέσα από τα χείλη του κ. Χριστοδουλίδη. Είδαμε και ακούσαμε την έμπνευση, τον λόγο και το περιεχόμενο στο μεγαλύτερο μέρος της, αν όχι στην ολότητά της, της ομιλίας του κ. Κασουλίδη το 2008 να επαναλαμβάνεται από τον κ. Χριστοδουλίδη το 2022, γεγονός που αυτόματα στα μάτια κάθε νοήμονα αποκλείει τα περί πινελιών.
Πινελιές ήταν τα όσα δεν χρησιμοποιήθηκαν τελικά από την ομιλία του κ. Κασουλίδη. Κι αν στο πρώτο σου μεγάλο βήμα, την πρώτη φορά που βγαίνεις από το κάδρο, επιλέγεις να μιλήσεις με τα περισσότερα λόγια σου να είναι δανεικά, αυτό σημαίνει πολλά πράγματα. Όπως και το γεγονός ότι αμέσως επικράτησε η λογική ότι τη ζημιά πρέπει να την πληρώσει ο… προπονητής και όχι εσύ που έχεις τον πρώτο και τον τελευταίο λόγο.
Λυπάμαι για το επίπεδο της πολιτικής που θέλουν κάποιοι να μας περάσουν με κάθε ταμπέλα που μπορούν να σκεφτούν, αλλά που τελικά καταλήγει να είναι, αυταπόδεικτα, ξαναζεσταμένο φαγητό. Αυτό είναι το αποτέλεσμα ενός και μόνο στοιχείου: της υπερβολικής σιγουριάς που κατέληξε ως αλαζονεία και η οποία δεν είναι σημερινή αλλά χτίστηκε μεθοδικά με τεράστιες δόσεις ανοχής και προστασίας. Τώρα που η αυλαία έπεσε και φάνηκε η ιδεολογική και πολιτική ένδεια, ελπίζω η κοινωνία να αρχίσει να βλέπει τον «βασιλιά» όπως πραγματικά είναι...
Ο κ. Μιχάλης Τσικαλάς είναι διευθυντής του Γραφείου Τύπου του ΔΗΣΥ.
