Ο όρος «πατριαρχικοποίηση», δανεισμένος από την εργασία της κοινωνιολόγου Patrizia Albanese, νοηματοδοτεί τις ιδεολογικές αμφισημίες που διαμορφώνουν τη δογματική οικειοποίηση της φεμινιστικής θεωρίας από την πολυετή, συστηματική και εκτρωματική προπαγάνδα που επιχειρούν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι πολιτικές της Ακροδεξιάς. Στο όριο ανάμεσα στη νεοφιλελεύθερη σύλληψη μιας οικουμενικής αλήθειας, η οποία εκδηλώνεται ως φυσική βία και γνωσιολογική εκτροπή κατά της ιστορίας και της μνήμης, και στην ενσωμάτωση πολιτικών ταυτότητας και φύλου, που παρουσιάζονται ως θεμελιώδη ζητήματα στη διαμόρφωση της πολιτικής του ατζέντας, ο ακροδεξιός χώρος επιχειρεί μια επικίνδυνη ιδεολογική οπισθοχώρηση και τροποποίηση σημαντικών κατακτήσεων και αγώνων για θέματα φύλου και ισότητας.
Ως έννοια η πατριαρχικοποίηση φωτίζει τις καταστροφικές επιπτώσεις μιας αυταρχικής ατζέντας, η οποία εμφανίζεται ευθυγραμμισμένη με τις πολιτικές του εκσυγχρονισμού, ενώ ουσιαστικά είναι ιδεολογική μετατόπιση η οποία εργαλειοποιεί μια σειρά θεμάτων:
1. Τον συστημικό μισογυνισμό, την ξενοφοβία, την θανατοπολιτική στα χρόνια της πανδημίας, την οικονομική κρίση, το μίσος για την ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα.
2. Την αδυναμία ενσωμάτωσης της διάστασης του φύλου (gender mainstreaming) στη χάραξη πολιτικής στρατηγικής (έρευνα του 2018 για τα Αναπτυξιακά Προγράμματα του ΟΗΕ καταγράφει σοβαρά προβλήματα επιχορήγησης και επίβλεψης, καθώς και την έλλειψη πολιτικής δέσμευσης τόσο σε επίπεδο οργανισμού όσο και σε επίπεδο χωρών).
3. Τον πόλεμο κατά των Σπουδών Φύλου (δεκάδες οι περιπτώσεις με πιο πρόσφατες τις επιθέσεις κατά του Swedish Secretariat for Gender Research, την ανακοίνωση από το Βατικανό με αναφορά σε «ιδεολογικό αποικισμό», την απαγόρευση των πανεπιστημιακών προγραμμάτων στην Ουγγαρία του Όρμπαν).
4. Τον trickle-down φεμινισμό που έχει ως βασικό στόχο την αυτοματοποίηση ζητημάτων ισονομίας, ποσόστωσης και τη συμμετοχή γυναικών σε ανώτατα πολιτειακά αξιώματα, χωρίς ωστόσο να περιλαμβάνει στρατηγικές για ευρύτερες οικονομικές και κοινωνικές αλλαγές.
5. Τον ηθικό πανικό που μας πάει πίσω στο σεξιστικό και εθνικιστικό αφήγημα περί του λεγόμενου δημογραφικού προβλήματος και στο τρίπτυχο «Πατρίς, Θρησκεία, Οικογένεια», το οποίο αποτελεί τον αρμό της κρατικής ιδεολογίας, και στο όνομα του οποίου εξαπολύονται διώξεις και καταπατούνται λαϊκές ελευθερίες και ατομικά δικαιώματα.
Η εκλογική νίκη της νεοφασίστριας Τζόρτζια Μελόνι στην Ιταλία πρέπει να αναλυθεί σε συνάρτηση με το φαινόμενο της «δεξιοποίησης του φεμινισμού». Η κοινωνιολόγος Sara Farris περιγράφει το σχήμα ως «ένα σύνολο νεοφιλελεύθερων πολιτικών που έχουν ως βάση υπερσυντηρητικές, εθνικιστικές θέσεις με αποτέλεσμα να αυτοακυρώνονται μέσα στις εσωτερικές τους αντιφάσεις». Σε κείμενο της προηγούμενης δεκαετίας, το οποίο είχε συνυπογράψει με την τοπική συντονίστρια του Fdl Daniela Santanche, η Μελόνι δήλωνε χαρακτηριστικά: «Με πρόσχημα την σεξουαλική απελευθέρωση, οι γυναίκες θυματοποιούνται από μια νέο-φεμινιστική σχολής σκέψης που λέει ότι κάνω ό,τι θέλω με το σώμα μου, το πουλάω και παίρνω το μέγιστο από αυτό». Δήλωση η οποία επανατραυματίζει τα θύματα και που απηχεί τον ακροδεξιό, σεξιστικό ορίζοντα μέσα από την αποπολιτικοποίηση της ιστορικής και εμβληματικής φράσης «my body, my choice».
Επιπλέον, η ιδεολογική μετατόπιση εντοπίζεται και στις πολιτικές θέσεις της Μελόνι για θέματα μητρότητας και άμβλωσης. Η Μελόνι δεν τοποθετείται εναντίον της άμβλωσης, αλλά δηλώνει πως «εάν οι γυναίκες είναι κάτοχοι του δικαιώματος στην αυτοδιάθεση, τότε πρέπει να μπορούν να το στρέψουν προς τη ζωή». Εδώ η Μελόνι υπερασπίζεται μια ουσιοκρατική αντίληψη με έμφαση στη μυθοποίηση του αρχέγονου και ιερού ρόλου της μητέρας. Σε συνέντευξή της στο Ansa δήλωσε ότι: «Είμαι δίπλα στις γυναίκες που εκφράζουν το γυναικείο τους ταλέντο μέσα από τη μητρότητα, η γυναίκα αντιλαμβάνεται τη βαθιά αποστολή της ζωής της μόνο όταν δίνει τον εαυτό της στους άλλους». Η Μελόνι κατασκευάζει επιχείρημα πάνω σε μια ιεραρχία χειραφετητικής συμπληρωματικότητας, η οποία αρνείται να αναγνωρίσει την αναπαραγωγική ικανότητα του γυναικείου σώματος ως πλαίσιο αυτοκαθορισμού παρά μόνο ως το αποτέλεσμα φεμινιστικής κατήχησης που παρακινεί τις γυναίκες να παρερμηνεύσουν τις δικές τους επιθυμίες. Η ερμηνεία αυτή ιδιωτικοποιεί τις ευθύνες και αποφεύγει να αμφισβητήσει την δημόσια σφαίρα αφού απουσιάζει μια παγκόσμια, δομική κατανόηση της θηλυκοποιημένης κοινωνικής αναπαραγωγής ως το αορατοποιημένο στήριγμα για το καπιταλιστικό σύστημα. Πρόκειται για μια θέση που αγκαλιάζει τη θηλυκοποίηση της φροντίδας και που δεν στοχεύει στην εξάρθρωση της σημερινής διχοτομημένης οργάνωσης της εργασίας, η οποία εμπορευματοποιείται ή ιδιωτικοποιείται ανάλογα με το ποιοι μπορούν να πληρώσουν.
Η άνοδος της Ακροδεξιάς στην Ιταλία είναι απόρροια μιας δεκαετίας πολιτικών φτωχοποίησης των χαμηλότερων κοινωνικών στρωμάτων και νομιμοποίησης της νεοφασιστικής ατζέντας από το ευρωπαϊκό κατεστημένο. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η επανεκλογή της Ραχήλ Μουσολίνι στο Δημοτικό Συμβούλιο της Ρώμης με το FdI της Μελόνι. Στις εκλογές του 2021, η εγγονή του Μουσολίνι συγκέντρωσε τον μεγαλύτερο αριθμό ψήφων από όλους τους υποψηφίους.
Ο κ. Χαράλαμπος Σωφρονίου κατέχει διδακτορικό τίτλο στις Σπουδές Φύλου και Κριτική Θεωρία (Phd in Gender Studies and Critical Theory) από το Πανεπιστήμιο του Νότινγκαμ (University of Nottingham).
