Του Νίκου Κωνσταντάρα
Ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος ήταν πολύτιμο κεφάλαιο στην ελληνική δημοσιογραφία. Δεν χρειάζεται παρά να ανατρέξει κανείς στα ηλεκτρονικά αρχεία της «Καθημερινής» για να διαπιστώσει το βάθος της γνώσης και της εμπειρίας του, την οξυδέρκεια με την οποία ερμήνευε την εσωτερική πολιτική, τη διπλωματία και τις διεθνείς εξελίξεις, αλλά και το χιούμορ που συνόδευε τις παρατηρήσεις του. Ο ίδιος μιλάει για το έργο του μέσα από τις αναλύσεις και τα σχόλια τα οποία έγραψε σε μια καριέρα που, ξεκινώντας το 1976 και συνεχίζοντας έως πριν από λίγες ημέρες, καταπιάστηκε με όλες τις διακυμάνσεις της πολιτικής και τα χαρακτηριστικά της κοινωνίας – και με τα πανίσχυρα, υπόγεια (και όχι πάντα κρυμμένα), ρεύματα που καθηλώνουν τη χώρα μας σε μια διαρκή περιδίνηση γύρω από εσωτερικές έριδες και την εξυπηρέτηση προνομιούχων ομάδων και πολιτικών συμφερόντων.
Στο τελευταίο δημοσιευμένο σχόλιό του (στην ιστοσελίδα των «Παραπολιτικών», 7/9/22), με τίτλο «Στην εξωτερική πολιτική δεν χωράει το “κρυφτό”», ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος περιγράφει τις δυσκολίες που η Ελλάδα θα αντιμετωπίσει το ερχόμενο έτος στην οικονομία και την εξωτερική πολιτική. «Κι αν τα πράγματα οδηγήσουν στην ανάγκη σοβαρών κυβερνητικών αποφάσεων, η αντιπολίτευση δεν θα μπορεί να μείνει ανέκφραστη και “αμέτοχη” των εξελίξεων, για να ζητήσει “ρέστα” κατόπιν εορτής», γράφει. «Συμπέρασμα: Τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής και εθνικής ασφάλειας δεν μπορεί να τα πάρουν οι άνεμοι των εσωτερικών-εκλογικών εξελίξεων προσεχώς. Πρέπει τώρα, αμέσως, να πάρουν καθαρή θέση όλα τα κόμματα εξουσίας σχετικά με τους βασικούς άξονες της αναγκαίας εξωτερικής πολιτικής της Αθήνας». Ο βετεράνος αναλυτής της πολιτικής καταλήγει, δηλαδή, με μια έκκληση για τον πολιτικό κόσμο να υπερβεί εαυτόν και να συμβάλουν όλοι στη θωράκιση της χώρας την ώρα του μεγάλου κινδύνου. Δεν χρειάζεται να κουβέντιαζε κανείς τελευταίως με τον Κωνσταντίνο για να καταλάβει ότι ο ίδιος δεν θα έτρεφε καμία αυταπάτη για το εάν αυτό θα συμβεί.
Εξάλλου, το βιβλίο του «Οι Αρχοντες της Παρακμής» (Εξάντας, 2008) ολοκληρώθηκε και εκδόθηκε την εποχή που, ενώ η ελληνική κυβέρνηση διακήρυττε ότι η οικονομία ήταν «θωρακισμένη», είχε αρχίσει να φουσκώνει στις ΗΠΑ το τσουνάμι που θα καταπόντιζε το δικό μας καραβάκι το 2010, μαζί με τις κακές συνήθειες και τις αυταπάτες μας (οι οποίες, πάντως, επέζησαν). Το βιβλίο «Αποτελεί μια προσπάθεια να γίνουν αντιληπτοί με απλά λόγια από τον αναγνώστη, στη βάση μιας δημοσιογραφικής εμπειρίας 32 ετών, οι κύριοι μοχλοί της εθνικής καθυστέρησης και οι διαδρομές της εκτεταμένης διαφθοράς στη δημόσια σκηνή», γράφει ο Αγγελόπουλος. Διεισδυτικό, σοφό, λιτό, ζωντανό, είναι γραμμένο με γνώση και πικρία, με το ιδιαίτερο σαρδόνιο χιούμορ του Κωνσταντίνου. Από τα χρόνια που συνεργαστήκαμε θα θυμάμαι πάντα την ευγένεια, την καλλιέργεια, την επαγγελματικότητα, τη γενναιοδωρία και τη φιλία του.
