Του Λάρκου Λάρκου
Η fake πολιτική έχει κοντά ποδάρια. Από τη μία, της μιας ημέρας πανηγύρια Αναστασιάδη για την άρση του εμπάρκο στην πώληση αμερικάνικων όπλων στην Κύπρο. Από την άλλη, το σύστημα χειραγώγησης των ειδήσεων από Μητσοτάκη στην Ελλάδα, μιλά ακόμα για τον «εκνευρισμό» της Τουρκίας από την ομιλία Μητσοτάκη στο Κογκρέσο. Μαζί μιλούν για τεράστια εμπόδια που θέτουν οι τροπολογίες Μενέντεζ για την αγορά των αμερικάνικων F-16 από την Τουρκία. Στις 12/10 μάθαμε πως «εκτός του νομοσχεδίου της Γερουσίας για τον αμυντικό προϋπολογισμό των ΗΠΑ (NDAA) τέθηκαν οι τροπολογίες που επέβαλαν προϋποθέσεις στην Τουρκία για την αναβάθμιση των F-16. Η αναίρεση των εν λόγω τροπολογιών έγινε εξαιτίας της απόφασης να αφαιρεθούν όλες οι τροπολογίες που δεν είχαν εξασφαλίσει ευρεία συναίνεση», (Πηγή: ΑΠΕ). Ειδικότερα «oι δύο προϋποθέσεις που υπέβαλε ο γερουσιαστής Μενέντεζ για τον εκσυγχρονισμό των F-16 αφορούσαν, πρώτο, τη μη χρησιμοποίησή τους σε παραβιάσεις του ελληνικού ενάεριου χώρου και, δεύτερο, η πώλησή τους να υπηρετεί τα συμφέροντα των ΗΠΑ» (πηγή: «Χουρριέτ»).
Η Τουρκία ζήτησε να αγοράσει 40 F-16 και να εκσυγχρονίσει 80 αεροπλάνα. Η άρση των τροπολογιών Μενέντεζ σημειώθηκε στη σκιά της δήλωσης Ερτογάν ότι η Τουρκία «μπορεί να απευθυνθεί σε άλλες χώρες, όπως η Ρωσία, αν οι ΗΠΑ δεν ολοκληρώσουν την παράδοση του F-16 fighter jets».
Δεν έχει σημασία αν ακυρωθούν οι όροι Μενέντεζ αύριο ή σε δύο μήνες, ούτε βέβαια τι δηλώνει μόνος του. Η αμερικάνικη πολεμική βιομηχανία δεν θα πετάξει τα τρελά δισ. που θα πάρει από την Άγκυρα επειδή ο Μενέντεζ ως λομπίστας υπόσχεται πράγματα. ΟΙ ΗΠΑ μετά από ισχυρά διαβήματα της Άγκυρας ότι εσχάτως γέρνει προς Ελλάδα (Αλεξανδρούπολη, Σούδα), επαναφέρει την ισορροπία συμφερόντων στο τρίγωνο ΗΠΑ - Ελλάδα - Τουρκία, ενισχύοντας την τουρκική πολεμική αεροπορία. Παλαιότερα η ισορροπία ονομαζόταν «βοήθεια 7 προς 10»
Η κυπριακή διάσταση: Κανένας Μενέντεζ, καμία άρση, κανένα «χαστούκι» δεν θα ανατρέψει την παγιωμένη εδώ και 70 χρόνια στρατηγική σχέση ΗΠΑ - Τουρκίας. Προβλήματα υπάρχουν, αλλά είναι διαχειρίσιμα. Η Κύπρος δεν μπορεί να στήσει «άξονες» με καμία χώρα, απόδειξη η τύχη που είχαν οι περίφημες Τριμερείς. Η Κύπρος μπορεί να καταφέρει πολλά –είχε την τύχη για πρώτη φορά στην ιστορία της να γίνει μέλος μιας ευρύτερης Πολιτικής και Οικονομικής Κοινότητας. Αντί να παίξει το χαρτί που διαθέτει, κοροϊδεύει τον χρόνο και τους πολίτες της με «χαστούκια» και fake στροφές.
Ακόμα μία από τις πολλές στροφές. Σε ομιλία του στην αντικατοχική εκδήλωση των Μορφιτών (7/10) ο Ν. Αναστασιάδης έδωσε ρεσιτάλ ανευθυνότητας: «Όσο η διεθνής κοινότητα, όσο η Ε.Ε. –και τα λέω ευθαρσώς– εθελοτυφλούν, αποδέχονται ή ανέχονται την τουρκική συμπεριφορά...». Βέβαια, δεν εθελοτυφλούν. Κατέβαλαν προσπάθειες για επίλυση και στο παρά ένα της λύσης, κάποιος σηκώθηκε και έφυγε. Αλλά γιατί ασκεί κριτική «στη διεθνή κοινότητα»; Μάς χρωστά κάτι; Αλλά γιατί ασκεί κριτική στην Ε.Ε.; Σε δέχθηκε ως μέλος με άλυτο το Κυπριακό, για να διευκολύνει τη λύση, ήταν εκεί σε όλες τις συνόδους για την Κύπρο. Κάποιος σηκώθηκε και έφυγε. Συνέχισε ως εξής: «Τα ψηφίσματα είναι σαφή ότι τα τουρκικά στρατεύματα πρέπει να αποσυρθούν. Αυτή ήταν η ρητή διάταξη του ψηφίσματος των Η.Ε.». Γνωρίζει, βέβαια, τη σημασία των ψηφισμάτων, όπως και ένα παιδί στο δημοτικό. Γιατί όμως τα λέει; Για να βάλει τον εαυτό του στη γραμμή «εγώ εν τζαι, αυτοί ευθύνονται»! Ο Ν. Αναστασιάδης ανέφερε επίσης πως «η μη υλοποίηση όσων είχαν συμφωνηθεί στο Βερολίνο στις 25 Νοεμβρίου, ήταν πώς να αναλωθεί άγονος ο χρόνος, προκειμένου να εξοστρακιστεί ο κ. Ακιντζί, να έρθει ο σημερινός εγκάθετος, ο οποίος υλοποιεί κατά γράμμα τις εντολές της Τουρκίας». Αυτή η προσέγγιση συνιστά ανάποδη λογική, καθώς παραγνωρίζει το γεγονός ότι ο ίδιος απέρριψε την πρόταση Ακιντζί ώστε «να γίνει το πλαίσιο Γκουτέρες στρατηγική συμφωνία για τη λύση» που έγινε στις 2 Μαΐου 2018. Μετά κάνει άλμα στο Βερολίνο ενάμιση χρόνο μετά (25 Νοεμβρίου 2019) για να «εξοστρακισθεί» το γεγονός ότι ενδιάμεσα οργάνωσε την πολιτική εξόντωση Ακιντζί με τον εκτροχιασμό του Πλαισίου Γκουτέρες (δύο Πλαίσια Γκουτέρες, ιδεοθύελλα για δύο κράτη, αποκεντρωμένη κ.λπ.), ανοίγοντας έτσι τον δρόμο στον γνωστό Τατάρ. Θέλησε επίσης να υπενθυμίσει «ότι ο γ.γ. στις 4 Ιουλίου 2017 είπε ότι βασική προϋπόθεση λύσης είναι η κατάργηση του αναχρονιστικού συστήματος των εγγυήσεων». Καμία 4η Ιουλίου δεν υπάρχει για τον ΟΗΕ. Ιδού η δήλωση που διάβασε ο γ.γ. στο Βερολίνο στο κοινό ανακοινωθέν Γκουτέρες - Αναστασιάδη -Ακιντζί στις 25 Νοεμβρίου 2019: «Ο Ε/κ ηγέτης και ο Τ/κ ηγέτης επιβεβαίωσαν τη δέσμευσή τους στο πλαίσιο των έξι σημείων που υπέβαλα στις 30 Ιουνίου 2017 με στόχο την επίτευξη στρατηγικής συμφωνίας που θα ανοίξει το δρόμο για μια συνολική διευθέτηση».
Ο Ν. Αναστασιάδης γνωρίζει πολύ καλά τι αφήνει πίσω του. Δεν του ξέφυγε η πολιτική για τη διάλυση του διαπραγματευτικού τοπίου με τον εκτροχιασμό του Πλαισίου Γκουτέρες, ούτε η στροφή στα δύο κράτη. Ό,τι αφήνει πίσω του ήταν προϊόν επιλογής -2017/20. Τώρα παριστάνει ότι «αγωνιά». Πήγε σε δύο δεξιώσεις για να πει μια κουβέντα με τον Ερντογάν για να πωλήσει στην ε/κ κοινή γνώμη «εθιμοτυπική, φιλική συνάντηση» (Μαδρίτη) και «σύντομη συνομιλία» (Πράγα). Εμφανίζει ανύπαρκτες συνομιλίες στους Κυπρίους, παριστάνοντας ότι θέλει «επιστροφή στις προσπάθειες για λύση του Κυπριακού». Αν πράγματι ήθελε δεν θα διέλυε στο Κραν Μοντάνα την ομοσπονδιακή βάση, όπως την οριοθέτησε με έναν στιβαρό τρόπο ο γ.γ. Α. Γκουτέρες...
