Του Αλέξη Παπαχελά
Το Πάσχα είναι πάντοτε συνυφασμένο με την αναζήτηση του αυθεντικού. Του αυθεντικού Επιταφίου, της αυθεντικής παρέας με το επακόλουθο γλέντι, του αυθεντικού ελληνικού τοπίου, της αυθεντικής σιωπής και κατάνυξης της Ανάστασης. Οπως πολλά πράγματα γύρω μας, έτσι και όλα αυτά γίνονται ολοένα και πιο πολύτιμα. Τα αναζητούμε με λαχτάρα γιατί παραπέμπουν σε ό,τι αγαπάμε περισσότερο σε αυτόν τον τόπο: την ομορφιά του, την παράδοσή του, τον ατίθασο και αυθόρμητο χαρακτήρα των ανθρώπων του.
Μας συγκινεί η πομπή του Επιταφίου σε ένα νησί με τη γαλανόλευκη να ανεμίζει. Μας θυμώνει η Ανάσταση που δεν είναι καν Ανάσταση, γιατί την μπερδεύουμε με ένα κοινωνικό γεγονός γεμάτο βαβούρα που θα μπορούσαμε άνετα να βλέπουμε σε μια τηλεοπτική οθόνη. Μας απογειώνει η παρέα που γίνεται ένα και τραγουδάει γύρω από ένα τραπέζι σε ένα μαγικό τοπίο. Μας εκπλήσσουν εκείνοι που αγνοούν τοπία, μυρωδιές, ψαλμωδίες ή χορούς και προτιμούν να συνεχίζουν να κοιτάνε με πείσμα το κινητό τους.
Δεν είναι τυχαίο πως οι φωτογράφοι που λάτρεψαν την αυθεντική Ελλάδα και αποτύπωσαν την «ψυχή» της διάλεγαν συχνά το Πάσχα ως θέμα. Οι φωτογραφίες τους μίλαγαν από μόνες τους.
Το Πάσχα είναι και η βαθιά ελληνική στιγμή που ενώνει όλους μας γύρω από ένα νοητό μεγάλο τραπέζι. Σε κάποιους θυμίζει τις ρίζες τους και για μερικούς είναι ένα ταξίδι, ενίοτε σε μια Ελλάδα που αλλάζει. Δεν θέλω να πω χάνεται, γιατί τη βρίσκεις ακόμη. Και είναι πρωτόγνωρη η χαρά όταν τη συναντάς, μερικές φορές κρυμμένη, άλλοτε κακοχτισμένη, ενίοτε βεβηλωμένη από βάρβαρους νεόπλουτους και εμπόρους-πειρατές που δεν καταλαβαίνουν ότι χωρίς τη μυστική της μαγεία δεν θα πουλάει πια. Είναι απογειωτική η χαρά όταν το ετήσιο ραντεβού με τα αυθεντικά κομμάτια του τόπου μας δεν σε απογοητεύει. Χρόνια πολλά!
