Του Αλέξη Παπαχελά
Το χειρότερο πράγμα που μπορεί να πάθει ένας υπουργός είναι να εγκλωβιστεί σε μια εικονική πραγματικότητα. Να πειστεί ότι υπογράφοντας μία απόφαση ή περνώντας ένα νομοσχέδιο λύνει κάποιο πρόβλημα το οποίο ταλαιπωρεί χιλιάδες πολίτες. Και να επιμένει γιατί ο κλοιός των κολάκων και χαρτογιακάδων που τον περιστοιχίζουν έχει κάνει κανονική πειρατεία στο μυαλό του. Οι πολίτες που διαμαρτύρονται είναι γκρινιάρηδες, οπαδοί άλλου κόμματος, ψεκασμένοι ή ανάξιοι απάντησης.
Και μετά διαβάζεις τα μηνύματα που σου στέλνουν απολύτως σοβαροί άνθρωποι οι οποίοι ταλαιπωρούνται από διάφορες ανεφάρμοστες ή δυσνόητες αποφάσεις. Δεν είναι ψεκασμένοι, δεν ανήκουν σε ακραία κόμματα. Είναι απλώς απελπισμένοι. Ειδικά εκείνοι που παίρνουν τους νόμους και τις αποφάσεις στα σοβαρά και προσπαθούν να τα κάνουν όλα σύμφωνα με το «ευαγγέλιο». Διαβάζουν την απόφαση για τον καθαρισμό των οικοπέδων τους για λόγους πυροπροστασίας, πληρώνουν τα σχετικά έξοδα και μετά μπλέκουν χωρίς τέλος. Οταν παίρνουν σε κάποια υπηρεσία να παραπονεθούν ακούν και εκείνο το περίφημο «καλά, μην κάνετε έτσι, δεν είναι ότι θα επιβληθούν και τα πρόστιμα. Για εκφοβισμό τα έβαλαν». Είναι αυτό που λαϊκά θα το λέγαμε «είμαι τυπικός, κάνω το σωστό, μου λένε ότι είμαι και… από πάνω». Συμβαίνει όμως συχνά σε άπειρες συναλλαγές με το κράτος.
Θυμάμαι πριν από μερικά χρόνια όταν είχα μία τραγική εμπειρία με συγγενικό μου πρόσωπο στα επείγοντα σε ένα δημόσιο νοσοκομείο. Η αυταπάρνηση των γιατρών και των νοσηλευτών ήταν αξιοθαύμαστη. Η εικόνα, όμως, ήταν βγαλμένη από νοσοκομείο του Τρίτου Κόσμου. Ασθενείς στοίβαγμένοι σε φορητά ράντσα σε έναν διάδρομο με ανοιχτό παράθυρο που έβαζε παγωμένο αέρα. Οταν έκανα το λάθος να το σχολιάσω στη στήλη μου, έλαβα ένα τηλεφώνημα που μου εξηγούσε ότι δεν είχα δει καλά, δεν είχα ζήσει αυτό που έζησα, δεν, δεν. Ενιωσα οργή, αλλά γρήγορα κατάλαβα ότι δεν με κορόιδευε ο συνομιλητής μου, είχε πειστεί ότι είχε δίκιο, ενδεχομένως να είχε πειστεί ότι τα επείγοντα σε κρατικό νοσοκομείο μοιάζουν με τα επείγοντα σε δανέζικο νοσοκομείο.
Εχει όμως μεγάλη σημασία να ζούμε όλοι στον ίδιο πλανήτη. Και να ακούμε και να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά σε όσα βιώνει ο κανονικός, μέσος πολίτης στη χώρα. Εμείς στη δημοσιογραφία το καταλάβαμε κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης. Ξεχάσαμε να ακούμε και να καταλαβαίνουμε ότι ναι, χρειάζεται δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά δεν μπορείς να αγνοήσεις αυτόν που δεν μπορεί να ανάψει το καλοριφέρ γιατί κοστίζει πολύ.
Για έναν πολιτικό, και δη υπουργό, έχει σημασία να αποκτά εικόνα από πρώτο χέρι και επίσης να καταλαβαίνει πόση οργή προκαλεί όταν επιμένει σε πράγματα που απλώς δεν στέκουν.
