Κουρασμένη Δύση σε έναν άναρχο κόσμο

ΗΔύση είναι κουρασμένη. Η Δύση είναι επίσης βαθιά διχασμένη. Το ερώτημα είναι πόσο κουρασμένη είναι. Την απάντηση αναζητούν με αγωνία οι κορυφαίοι αντίπαλοί της για να σχεδιάσουν την επόμενη ημέρα. Με πρώτο τον Ρώσο ηγέτη. Ο Πούτιν υποτίμησε ίσως την ενότητα της Δύσης και τη σφοδρότητα της αντίδρασής της όταν εισέβαλε στην Ουκρανία. Αλλαξε όμως στρατηγική και τώρα παίζει ένα παιχνίδι αντοχών. Ξέρει καλά πως ο Ζελένσκι δεν μπορεί να αντέξει για πολύ καιρό ακόμη χωρίς την αδιάκοπη υποστήριξη των ΗΠΑ και της Ευρώπης σε χρήματα και όπλα. Τώρα όμως αρχίζουν να φαίνονται έντονα τα σημάδια μιας «στρατηγικής κόπωσης» σε σχέση με την Ουκρανία. Στις ΗΠΑ, οι Ρεπουμπλικανοί δεν μπορούν ακόμη να συμφωνήσουν στο πακέτο βοήθειας προς το Κίεβο και η συναίνεση που είχε δημιουργηθεί αρχίζει να κλονίζεται. Ασχέτως του τι θα γίνει στο τέλος, κορυφαίοι πολιτικοί και των δύο κομμάτων αρχίζουν να ρωτούν επίμονα, πίσω από κλειστές πόρτες: «Ποια είναι η στρατηγική εξόδου αν η Ουκρανία δεν καταφέρει να εκδιώξει τους Ρώσους από σημαντικές περιοχές που έχουν καταλάβει;», «πόσο θα κοστίσει στο τέλος αυτός ο πόλεμος;» κ.λπ.

Τον Πούτιν εξυπηρέτησε αφάνταστα η κρίση στη Μέση Ανατολή. Ο προβολέας έφυγε από την Ουκρανία και στράφηκε στο Ισραήλ. Οι Αμερικανοί συνειδητοποιούν ότι πρέπει να πληρώσουν ταυτόχρονα δύο πολέμους.

Ολα αυτά, βέβαια, συμβαίνουν σε μια περίοδο κατά την οποία έχουν σπάσει ταμπού δεκαετιών και ο δημόσιος διάλογος διεξάγεται υπό συνθήκες άκρας τοξικότητας, ενίοτε και βιαιότητας. Παράδειγμα το πώς έχει αλλάξει η συζήτηση για τον πόλεμο στη Γάζα. Πριν από μία δεκαετία ακόμη το δόγμα της απόλυτης στήριξης των ΗΠΑ στο Ισραήλ, παρά τις όποιες διαφωνίες μεταξύ τους, ήταν θέσφατο. Τώρα πια δεν είναι. Ο συνδυασμός των μέσων κοινωνικής δικτύωσης και της επέλασης της πολιτικής ορθότητας έχει αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού και το πώς συζητούνται τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Στην περίπτωση του Ισραήλ, αυτό το νέο σκηνικό έχει φτάσει στο σημείο όπου ξυπνούν βαθιά και σκοτεινά αντισημιτικά σύνδρομα, πράγμα πρωτόγνωρο.

Οσο για την Ευρώπη, σίγουρα αποτελεί το πιο κουρασμένο κομμάτι της Δύσης. Ως συνήθως, παρακολουθεί τι γίνεται στις ΗΠΑ και περιμένει… Η κούραση με τον πόλεμο στην Ουκρανία είναι εμφανής σε ορισμένες χώρες, ενώ και η στάση απέναντι στο Ισραήλ αποτελεί σημείο τριβής.

Εχουμε, λοιπόν, από τη μία τον Πούτιν και άλλους ηγέτες που συνιστούν τον «άξονα της αντίστασης» έναντι της Δύσης, όπως τον αποκαλούν οι Ιρανοί. Χωρίς πίεση από μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την κουλτούρα της πολιτικής ορθότητας, χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος από χιλιάδες νεκρούς, περιμένει… Από την άλλη, έχουμε τους ηγέτες μιας κουρασμένης Δύσης που πιέζονται αφόρητα εσωτερικά, αλλά νιώθουν ότι αν χαθεί το μπρα ντε φερ με τη Μόσχα ή την Τεχεράνη, θα χαθούν μαζί και η ασφάλεια και η πρωτοκαθεδρία της Δύσης στον νέο, άναρχο κόσμο που ξημερώνει. Και όποιος αντέξει…