Του Αλέξη Παπαχελά
Χθες το πρωί, το θέαμα στις τηλεοπτικές οθόνες ήταν αποκαρδιωτικό. Οι σκηνές από τον Εβρο και άλλες περιοχές ήταν πραγματικά τρομακτικές. Εμοιαζαν σαν να έχουν βγει από την Αποκάλυψη. Και από κάτω υπήρχαν τρία ή τέσσερα «παραθυράκια» με βουλευτές-εκπροσώπους κομμάτων που τσακώνονταν σαν τα κοκόρια. Γύρισα αρκετά κανάλια και παντού το θέαμα ήταν το ίδιο: κραυγές, καταγγελίες, επίρριψη ευθυνών στην κλιματική αλλαγή. Οι μισοί κατήγγελλαν ό,τι να ‘ναι και οι άλλοι μισοί απαριθμούσαν πόσα εκατομμύρια ευρώ έχουν ξοδευτεί στην πυροπροστασία.
Εν τω μεταξύ, οι πολίτες αυτής της χώρας ένιωθαν ότι είναι αντιμέτωποι με κάτι πρωτόγνωρο και τρομακτικό. Ξαφνικά, όλοι μας ανησυχούμε ότι μια φωτιά μπορεί να ξεσπάσει δίπλα μας, όπου βρισκόμαστε. Συνειδητοποιούμε ότι το κράτος είναι αδύναμο μπροστά στην απειλή αυτή και ότι πληρώνουμε τις συσσωρευμένες παθογένειες δεκαετιών. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι, εκτός από τον καπνό και τη στάχτη, μας πνίγει η αίσθηση πως πολύ σύντομα η διαβίωση σε αστικά κέντρα και ορισμένες περιοχές θα γίνει πάρα πολύ δύσκολη. Ο συνδυασμός κλιματικής αλλαγής και συνεχών πυρκαγιών σπρώχνει τα πράγματα προς μια μη βιώσιμη κατάσταση.
Δεν υπάρχει, ωστόσο, τίποτα χειρότερο από το να νιώθεις αυτή την απειλή και ταυτόχρονα να βλέπεις τους πολιτικούς να συνεχίζουν την κοκορομαχία τους, σαν να μην τρέχει τίποτα. Σε εξοργίζει, σε βγάζει από τα ρούχα σου. Στο τέλος της ημέρας, σε κάνει να αισθάνεσαι ακόμη πιο ευάλωτος. Ενδεχομένως να σε σπρώχνει σε πιο αντισυστημικά μονοπάτια, όπως συμβαίνει όταν «το σύστημα» δεν μπορεί να δώσει λύσεις σε φαινόμενα που μας τρομάζουν και μας απειλούν.
Συνέβαινε και κάτι άλλο, όμως, χθες. Οι πολίτες περιμένουν σε τέτοιες κρίσεις να υπάρχει οργανωμένη ενημέρωση από την πλευρά του κράτους. Οχι απαραιτήτως από υπουργούς· αλλά από υπηρεσιακούς παράγοντες που δίνουν μια πραγματική εικόνα της κατάστασης, των δυσκολιών, αλλά και των προσπαθειών που καταβάλλονται από αρμόδιες υπηρεσίες. Χθες, ένας εκπρόσωπος της Πυροσβεστικής εμφανιζόταν σε διάφορα κανάλια, αλλά η εικόνα μιας συγκροτημένης, θεσμικής παρουσίας και ενημέρωσης δεν υπήρχε πουθενά. Και τη χρειαζόταν ο μέσος πολίτης, ο οποίος αισθανόταν την ανάγκη να προσευχηθεί για να σταματήσει η καταστροφή, αλλά και να πάψουν να μιλούν και να τσακώνονται οι πολιτικοί στα παράθυρα.
