Του Αλέξη Παπαχελά
Η χθεσινή ημέρα δεν ξημέρωσε με τα αποτελέσματα μιας ακόμη εκλογικής αναμέτρησης. Οχι. Ξημέρωσε με τον θρίαμβο και την απόλυτη ηγεμονία ενός χαρισματικού λαϊκιστή πολιτικού ηγέτη. Και την πλήρη και θεαματική αποτυχία της ελίτ που διοικούσε για δεκαετίες τα δύο μεγάλα κόμματα, τα μέσα ενημέρωσης, τα μεγάλα πανεπιστήμια και το παραδοσιακό κομμάτι της Γουόλ Στριτ. Μιας ελίτ που το 2016 ας πούμε ότι συγχωρείται πως δεν άκουσε τον σεισμό που ερχόταν από όλους αυτούς με τους οποίους δεν είχε καμία επαφή. Δεν τους καταλάβαινε, αιφνιδιάστηκε. Το 2020 αναγκάστηκε να βασιστεί στη γερασμένη, τελευταία εφεδρεία στο πρόσωπο του Μπάιντεν για να διώξει τον Τραμπ. Απαγκιστρώθηκε κάπως από το πολιτικό δηλητήριο της πολιτικής ορθότητας που έχει διαβρώσει πλήρως τη σχέση της και την επιρροή των Δημοκρατικών σε όλες τις ομάδες ανθρώπων που δεν βγάζουν χρήματα, δεν ζουν σε πόλεις, δεν έχουν σημαντική εκπαίδευση, δεν πίνουν σαρντονέ κρασί και δεν τρώνε σούσι. Υποτίμησε τον Τραμπ όμως και το γεγονός ότι είναι ένας πολιτικός – δύναμη της φύσης. Εστησε απέναντί του την τελευταία στιγμή μια προοδευτική μαύρη γυναίκα σαν να ήθελε να διερευνήσει τις αντοχές του κοινού που δεν ήθελε ακριβώς αυτό. Ολα αυτά, σε συνδυασμό με τον πληθωρισμό που ξέρουμε καλά, από την ευρωπαϊκή Ιστορία, ότι οδηγεί με μαθηματική βεβαιότητα σε πολιτικές εκρήξεις. Το ότι η οικονομία πάει καλά ή ότι βιομηχανίες εγκαταλείπουν την Ευρώπη και πάνε στον αμερικανικό Νότο χάρη στη νομοθεσία Μπάιντεν ξεχάστηκε τελείως. Τα ταυτοτικά ζητήματα και ρήγματα δεν υπακούν στη λογική.
Εδώ είμαστε, όμως. Ο Τραμπ θα κυβερνήσει για τέσσερα χρόνια χωρίς κανένα ανάχωμα απέναντί του, απολύτως κανένα. Ακόμη και αν, όπως ισχυρίζονται κάποιοι, δεν κάνει παρά τα μισά από όσα έχει πει, ο κόσμος θα αλλάξει ραγδαία. Το σύστημα κανόνων, θεσμών και αξιών που έφτιαξε η Αμερική μετά τον πόλεμο καταρρέει. Η Ευρώπη θα νιώσει «ορφανή» και θα περάσει πολύ δύσκολα. Τίποτα δεν θα είναι όπως πριν. Αυτό το σύστημα που άντεξε 80 χρόνια το ξήλωσε όμως η αυταρέσκεια, η ανεξέλεγκτη πλεονεξία και το κούνημα του δαχτύλου απέναντι στους «ανήμπορους» μιας αμερικανικής ελίτ. Ο Τραμπ βρήκε την ευκαιρία, καβάλησε το κύμα και τη συνέτριψε. Οπως συνέβη στην Ελλάδα το 2012-15, στη Μεγάλη Βρετανία με το Brexit. Οσοι νιώθουν ότι είτε δεν χωράνε στο «τρένο» είτε ότι παραπάει γρήγορα για αυτούς βρίσκουν πάντα τον τρόπο να το εκτροχιάσουν…
