Κύριο Άρθρο
Διέρρευσε μισός αιώνας από τότε που η Τουρκία, με το πρόσχημα της διασάλευσης της πολιτειακής τάξης, εισέβαλε στην Κύπρο. Εκείνο το καλοκαίρι του 1974 η Κύπρος βίωσε στα χώματά της μία τραγωδία. Χιλιάδες κάτοικοι χωριών, κωμοπόλεων και πόλεων εκδιώχθηκαν διά της βίας από τις προαιώνιες εστίες τους, από τα χώματά τους και προσφυγοποιήθηκαν. Χιλιάδες από αυτούς έζησαν τα επόμενα χρόνια μέσα σε στενόκοπα διαμερίσματα, διερρήχθησαν κοινωνικοί δεσμοί, διακόπηκε με τον πλέον βίαιο τρόπο η σχέση χιλιάδων με το παρελθόν. Εκατοντάδες επίσης οι νεκροί, που πολέμησαν υπερασπιζόμενοι βωμούς και εστίες, εκατοντάδες και οι τραυματίες, οι αιχμάλωτοι πολέμου, που σημαδεύτηκαν εφ’ όρου ζωής, σωματικά και ψυχικά, ενώ ακόμη ανοικτή πληγή παραμένει το ζήτημα των αγνοουμένων. Μισός αιώνας και ο Γολγοθάς μοιάζει να μην έχει τέλος, και ακόμη αντιβοά στον Πενταδάκτυλο, στη Μεσαρκά και στον κάμπο της Μόρφου, το «Ηλί, Ηλί, λιμά σαβαχθανί». Πέρασαν πενήντα χρόνια, και το κυπριακό πρόβλημα παραμένει άλυτο, μπλεγμένο στα δίκτυα της υψηλής διεθνούς διπλωματίας, μα και εγκλωβισμένο στη μέγγενη της τουρκικής αδιάλλακτης πολιτικής. Πέρασε μισός αιώνας συζητήσεων, αντεγκλήσεων και προτάσεων, που όλες κατέληξαν άγονες. Οι υπαίτιοι πολλοί, απ’ όλες τις πλευρές, μόνη σταθερά τα θύματα αυτού του καλοκαιριού, οι ξεριζωμένοι, οι συγγενείς πεσόντων και τραυματιών, οι μανάδες και οι πατεράδες που ώς την υστάτη ανέμεναν τους δικούς τους, να επιστρέψουν... Μία ελπίδα που σιγόκαιγε... και στο τέλος έκρουζε. Περάσαν πενήντα χρόνια, μισός αιώνας, ακόμα όμως υπάρχει η φλόγα πολλών που επιθυμούν και προσμένουν την ημέρα εκείνη που το νησί θα επανενωθεί, ο χρόνος μπορεί να μην είναι με το μέρος του δίκαιου, υπάρχουν όμως οι άνθρωποι που αγαπούν αγνά αυτό τον τόπο και μπορούν και τον χρόνο να δαμάσουν, προκειμένου να φυσήξει από τον Ακάμα ώς την Καρπασία αέρας ελευθερίας, κόντρα στον στίχο του Λιπέρτη πως ο τόπος αυτός δεν θωρεί ποτέ δροσιά.
