Οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου

Εδώ, στο ησυχαστήριο του Τροόδους, ανακαλώ συχνά τη σοφή ρήση: «Αν έχεις ένα κήπο και μια βιβλιοθήκη έχεις όλα όσα σου χρειάζονται». Πλην όμως –κι ας μη θεωρηθεί αυτό ασέβεια– θα συμπλήρωνα τον σοφό Κικέρωνα με κάτι ακόμα: «… συν μερικά νόστιμα, ενίοτε και πικάντικα, πολιτικά κουτσομπολιά». Αλλιώς, κυλάνε βασανιστικά αργά οι ήσυχες μέρες του Αυγούστου, αγαπημένο μου ημερολόγιο.

«Ένα στερεότυπο, το οποίο επαναλαμβάνεται, είναι τόσο πληκτικό που καταντά ανάξιο λόγου. Ένα στερεότυπο όμως που ανατρέπεται, μοιάζει με δροσερό αεράκι σε συνθήκες αφόρητου καύσωνα». Τάδε έφη Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον. Ας με συγχωρήσει ο μακαρίτης, αλλά φέτος το τσιτάτο του γκρεμοτσακίστηκε στο δάπεδο των κυπριακών ΜΜΕ. Τον Αύγουστο δεν υπάρχουν ειδήσεις; Εδώ καλέ έγινε το σύστριγγλο!

«Θα γίνει ένα brainstorming, μια ανταλλαγή απόψεων, παρά κανονική συνεδρία του Υπουργικού Συμβουλίου, όπως γινόταν άλλες χρονιές» δήλωσε η υφυπουργός Πική. Τουτέστιν, θα συνδυάσουν την ιδεοθύελλα με τις σούβλες οι υπουργοί και η Κανάρη θα συντάξει το πόνημα: «25 ευφάνταστοι τρόποι για να ξεμπροστιάσουμε τη Γιαννάκη»! Αυτό πάντως με το προφορικό τεστ αγγλικών ήταν ομολογουμένως brilliant ιδέα αγαπημένο μου ημερολόγιο. Ως γυναίκες, ως άνθρωποι, ως μέλη του καρέ και ψυχή της αγγλόφωνης Δεξιάς, θα μπορούσαμε δε να συνεισφέρουμε τα μάλα. Ένα small talk με τη λαλίστατη κατά τ’ άλλα Χριστίνα μπορεί επιτέλους να μας κάνει όλους σοφότερους.

Με κίνδυνο να χαρακτηριστώ σνομπ, αγαπημένο μου ημερολόγιο, θα το παραδεχτώ: δίπλωμα Καΐρου; Αλήθεια; Στον κύκλο μας, εκτός από σουξέ Καΐρου (το γνωστό της Κωνσταντίνας «θα πάω με τους φίλους μου κ.λπ.») ό,τι ξέραμε από Κάιρο ήταν μια κρουαζιέρα στα 90s. Έκανε γυρίσματα τότε η Βάνια για το «Ευχάριστο Σαββατόβραδο» και την ακομπανιάραμε σύσσωμο το καρέ του ποκεριζέ. Παλαιό ΡΙΚ, ωραία χρόνια!

Ας ελπίσουμε ότι δεν θα ξημερώσει η αποφράδα εκείνη ημέρα που θα λέμε «διακυβέρνηση Νίκαρου, ωραία χρόνια!» και θα το εννοούμε. Από σοσιαλιτέ άποψης βεβαίως καθότι, όπως μαθαίνω, μας διαβάζει και η Κάτια Θεοδότου (και μάλιστα μεγαλοφώνως). Δεν θέλω να γίνω δυσοίωνη, αγαπημένο μου ημερολόγιο, αλλά τα προσκυνήματα του νυν προεδρικού ζεύγους «δείχνουν την κωλοσυρμαθκιάν», όπως θα έλεγε και η αριστερή (με την καλή έννοια) φίλη μου Κουλλίτσα Κυριακού. Όταν βλέπω τον Πρόεδρο να κρατά την εικόνα του Αγίου Ιωάννη του Ρώσσου, μοιραία θυμάμαι τον Τέως με το λίαρ τζετ στις Σεϋχέλλες. Ζούμε την απογκλαμουροποίηση της εποχής Αναστασιάδη. Κι αυτή η νέα σκληρή πραγματικότητα, το ομολογώ, με πληγώνει.

«Απορία ψάλτου βηξ». Αυτό ήταν το μήνυμα της Ευγενίας της Καλαμαρούς στο καρέ όταν διάβασε τη βαθυστόχαστη δήλωση του Κωνσταντίνου Λετυμπιώτη: «Δεν κατανοώ ποιος ή ποιοι μπορούν να ισχυριστούν ότι κατέχουν το “επιτυχιόμετρο” ως προς το έργο που επιτελεί το κάθε υπουργείο/υφυπουργείο». Όσοι σας ψήφισαν ή πολύ περισσότερο όσοι ΔΕΝ σας ψήφισαν, είναι μια πρόχειρη απάντηση, κύριε εκπρόσωπε. Για να το πω κι αλλιώς, από τότε που υφίσταται η δυτικού τύπου δημοκρατία, καλό μου παιδί. Δεν θα επεκταθώ περισσότερο, γιατί δεν θέλω να χαλάσουμε τις καρδιές μας καλοκαιριάτικα.

Καλή η ανάγνωση βιβλίων, καλή η δροσιά του βουνού και το πολιτικό κουτσομπολιό, όμως τίποτε απ’ όλα αυτά δεν μπορεί να αντικαταστήσει τη hard-core πολιτική. Γεγονός που μας οδηγεί στη συνέντευξη του τιτάνα υφυπουργού Έρευνας ΚΑΙ Καινοτομίας ΚΑΙ Ψηφιακής Πολιτικής Φίλιππου Χατζηζαχαρία, αγαπημένο μου ημερολόγιο. «Toutestin;» ψέλλισε εμφανώς σοκαρισμένη η οικιακή μου βοηθός Σβετλάνα Αλεξάντροβα. Κι εγώ τότε, με αίσθημα ιστορικής ευθύνης, διάβασα στο αποπαίδι του καπιταλισμού, όσα επί λέξει γράφει το περιοδικό Insider: «Όραμά του είναι να καταστεί η Κύπρος ένας ανταγωνιστικός περιφερειακός τεχνολογικός κόμβος, με μια κοινωνία έτοιμη για το μέλλον και μια ακόμη πιο δυνατή οικονομία χάρη στις ψηφιακές τεχνολογίες ταυτόχρονα με τη δημιουργία της κυπριακής Silicon Valley».

Όταν καταλήγουμε να διαβάζουμε συνέντευξη του Φίλιππου Χατζηζαχαρία είναι φανερό πως τον Αύγουστο όχι μόνο δεν υπάρχουν ειδήσεις αλλά κι αυτές οι λίγες που υπάρχουν είναι του Δευτερότριτου. Τούτου δοθέντος, δεν θέλει και πολύ να καταλάβουμε γιατί σάρωσε η συνέντευξη του “Jho Low ο Προεδρικός Βαφτιστικός” στην Κατερίνα Ηλιάδη και τον Πολίτη. Κάποιοι, ατυχώς, προσπάθησαν να αμφισβητήσουν την ύπαρξή του ή ακόμα χειρότερα να εκπονήσουν θεωρίες συνωμοσίας για το πρόσωπο που κρύβεται πίσω από το parody account. Θα ήταν μάλλον πιο απλό να αποδεχτούν τον Τζο Λο ως σημείο των καιρών και να παραδεχτούν ότι ο πιο επιδραστικός λογαριασμός στο κυπριακό Twitter κάνει επιτυχία λέγοντας όχι αυτά που ο κόσμος θέλει ν’ ακούσει αλλά αυτά που σκέφτεται και αισθάνεται.

Αν θέλει φυσικά ν’ αποφύγει κανείς τα λασπόνερα της εγχώριας πολιτικής υπάρχει πάντα η ασφαλής οδός των ξένων ειδήσεων. Πώς αλλιώς θα μαθαίναμε άλλωστε ότι η Άγκελα Μέρκελ επιβάρυνε τα κρατικά ταμεία με ένα ποσό περίπου 55.000 ευρώ για κόμμωση (!) και μακιγιάζ (!!) από το 2021 που εγκατέλειψε την καγκελαρία. Αν ΑΥΤΟ το μαλλί χρειάζεται ΑΥΤΟ το ποσό, τι θα πρέπει να ζητήσει η Χριστίνα Γιαννάκη για την κόμμωση – υπερπαραγωγή, μάνα μου; Το θέτω απλώς ως ερώτημα χωρίς να θέλω να βάλω ιδέες στο μυαλό της Πόπης Κανάρη. Brainstorming δεν ζήτησε η Πική; Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα για την πάλαι ποτέ διερευνητική δημοσιογραφία, λέω εγώ…