Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, δανείζομαι τον τίτλο από την επιθεώρηση του Ελεύθερου Θεάτρου και τον αξέχαστο Λουκιανό Κηλαηδόνη διόλου τυχαία. Γιατί όσο επιθεωρησιακό ήταν το θέαμα το 1984, άλλο τόσο είναι κι αυτό που βιώνουμε σαράντα χρόνια μετά. Αναφέρομαι βεβαίως στις αμερικανικές εκλογές και στο πιο εντυπωσιακό comeback που έκανε ποτέ πρώην πρόεδρος. Μια εκλογική αναμέτρηση που θα μείνει στην Ιστορία ως ο θρίαμβος της πολιτικής μισαλλοδοξίας και των ψεκασμένων.
Η μνήμη του μισού (και κάτι) εκλογικού σώματος αποδείχτηκε εξαιρετικά επιλεκτική, πλην όμως οι υπόλοιποι θυμόμαστε ακόμα (και ανατριχιάζουμε) τις σκηνές παροξυσμού της 6ης Ιανουαρίου 2021. Όταν έξαλλοι οπαδοί του Τραμπ εισέβαλαν στο Καπιτώλιο, αμφισβητώντας την εγκυρότητα των εκλογικών αποτελεσμάτων. Ένα τρομακτικό πλήθος, που θύμιζε πρωταγωνιστές b movie με στοιχεία από Halloween, το οποίο τέσσερα χρόνια μετά πήρε τη ρεβάνς, εκλέγοντας τον Τραμπ ως τον 47ο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Κι ενώ συνέβαιναν όλα αυτά τα αδιανόητα πέραν του Ατλαντικού, εδώ, στη μικρή μας βραχονησίδα, το σύνδρομο του ομφαλού της γης γνώριζε νέες δόξες. Γιατί βεβαίως από τα τόσα πολλά που θα είχε κάποιος να σχολιάσει για τις εκλογές –από τη «νέα χρυσή εποχή της Αμερικής» που εξήγγειλε ο Τραμπ, μέχρι το παγωμένο χαμόγελο της Μελάνια– κάποιοι επέλεξαν την κυπροκεντρική (sic) ανάγνωση. Νικήτρια στο ευγενές σπορ αυτή τη φορά αναδείχτηκε η Ελένη Θεοχάρους: «Αθλιότης: Λένε και ξαναλένε οι φανατικοί της παράδοσης στην Τουρκία διά της “όποιας λύσης” ότι στις ΗΠΑ “δεν ισχύει η αρχή ένας άνθρωπος, μία ψήφος”! Συνεπώς γιατί να μην το δεχθούμε κι εμείς, όπου με την πολιτική ισότητα η ψήφος του 10% θα ισούται με την ψήφο του 90%;».
Σε αντίθεση με τον χαμό στην Αμερική, στη νήσο των Αγίων επικράτησε νηνεμία. Ήταν δε τόση η ησυχία στο πολιτικό σκηνικό, που αξιολογήθηκε ως πρώτη είδηση η απόφαση του Δίπλαρου να μην επαναδιεκδικήσει στις εκλογές του 2026. Ο συναισθηματικός Ευθύμιος αποφάσισε να βάλει τέλος στην παραφιλολογία ότι θα εξαιρείτο από το όριο θητειών κι έτσι θα πάρει τον δρόμο της εξόδου μαζί με τ’ άλλα πρωτοκλασάτα συναγερμικά στελέχη: Αβέρωφ, Χάρη, Τορναρίτη, Χατζηγιάννη και Μαυρίδη. Το προβοκατόρικο ερώτημα «ποιον κόφτει;», που έθεσε η Ρενέ Κυπαρίσσι εκφράζοντας όλο το καρέ, έμεινε αναπάντητο λόγω αυξημένου βαθμού βαρεμάρας.
Την πολιτική βαρεμάρα των ημερών δεν κατάφερε να σπάσει ούτε το τρέιλερ της νέας εκπομπής της Χριστιάνας Αριστοτέλους «Sunday night» με καλεσμένο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας να… φτιάχνει σάντουιτς. Ως καρέ και ως άνθρωποι ειδικότερα θεωρήσαμε πιο δόκιμο τίτλο το «Sunday Night Fever», όχι λόγω της συμμετοχής του Προέδρου αλλά του δεύτερου καλεσμένου Γιώργου Αγγελόπουλου, άλλως Ντάνου, με τον πλούσιο εξωτερικό κόσμο. Αλλά ποιος μας ακούει εμάς, αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Με τούτα και με κείνα δεν μπορώ να προσπεράσω την πικάντικη είδηση της βδομάδας ότι η Κυπριακή Δημοκρατία εργοδοτεί δύο (2) αστυνομικούς για να φυλάνε (από τι;) τον Γιαννάκη Ομήρου. Τον Συλλούρη ναι, να το καταλάβω, μπορώ να σκεφτώ πρόχειρα ένα δυο λόγους. Όπως, βεβαίως, όλοι καταλαβαίνουμε ελπίζω, γιατί πληρώνουμε ως φορολογούμενοι δεκατρείς (13) αστυνομικούς για να προσέχουν τον Νίκο Αναστασιάδη.
Όταν τα εσωτερικά πολιτικά νέα μοιάζουν με ευθεία γραμμή σε εγκεφαλογράφημα, μοιραία στρεφόμαστε στην επόμενη πηγή ψυχαγωγίας: το ανεξάντλητο κοσμικό ρεπορτάζ. Όπου ανάμεσα στα πολλά και συγκλονιστικά που γράφτηκαν τις προηγούμενες ημέρες, ξεχώρισε ο τίτλος: «Βαλεντίνα Τσίγκη: Αναλύουμε τα looks της στο Ντουμπάι». Μα τον Θεό, ανατρίχιασα, αγαπημένο μου ημερολόγιο…
Η ανάλυση των looks της Βαλεντίνας Τσίγκη κονταροχτυπήθηκε, ως θέμα, με ένα μπιζουδάκι του καλλιτεχνικού ρεπορτάζ: «Σταμάτης Γονίδης: Με την πίστη μου μετακινώ αντικείμενα, έχω αυτό το χάρισμα». Respect, αγαπημένο μου ημερολόγιο! Στο καρέ οφείλω να ομολογήσω προέκυψε διχογνωμία, καθώς σοβαρή υποψηφιότητα της «πιο κουλής είδησης» τέθηκε και από το ξένο ρεπερτόριο. Τουτέστιν: «Η Μαράια Κάρεϊ σήμανε την έναρξη της αντίστροφης μέτρησης για τα Χριστούγεννα». «Ποιον κόφτει;» επανέφερε το ακανθώδες ερώτημα η Ρενέ Κυπαρίσσι και αυτή τη φορά είχε δίκιο. Με 26 βαθμούς την Πέμπτη στη Λευκωσία, η πρεμούρα της Βασίλισσας των Χριστουγέννων να τραγουδήσει το «It’s Christmas Time» ακούγεται άκυρη.
Καμιά φορά σκέφτομαι πόσο πιο απλή θα ήταν η ζωή μου, αγαπημένο μου ημερολόγιο, αν δεν με επηρέαζαν όλοι αυτοί οι εξωγενείς παράγοντες και ήμουνα στον κόσμο μου. Αν δεν με πείραζε που ο Τραμπισμός επελαύνει όπως ο λίβας καίει τα σπαρτά κι αν δεν με έθλιβε το γελοίον του πράγματος στις «αναλύσεις» για τις εμφανίσεις των Κυπρίων σοσιαλιτέ. Εν ολίγοις, αν είχα λίγη από την αναισθησία του ΡΙΚ, που μπορεί να το φτύνουν από παντού αλλά αυτό να παραμυθιάζεται ότι τάχαμου είναι ψιλόβροχο.
Το ευαγές ίδρυμα έκανε και φέτος τον Ραδιομαραθώνιο, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Άνοιξε τα μικρόφωνα του Τρίτου και επιδόθηκε σε μια ακατάσχετη συναισθηματολογία που άγγιζε συχνά το μελό. Αυτό έμαθαν να κάνουν τριάντα πέντε χρόνια τώρα, αυτό συνεχίζουν να κάνουν και σήμερα. Ήταν άβολο, αλλά άκουσα με τ’ αφτιά μου κάποιον να αναρωτιέται για την «αλλόκοτη» κριτική που δέχτηκαν. Αυτή τη λέξη χρησιμοποίησε: αλλόκοτη. Ενδεχομένως να μη διάβασε, ούτε και φέτος την ανακοίνωση της Κυπριακής Συνομοσπονδίας Οργανώσεων Αναπήρων: «Τα άτομα με αναπηρίες δεν είναι επαίτες, ούτε αποζητούν τη λύπηση των συνανθρώπων τους». Τόσο «αλλόκοτα»…
Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον
