Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, έμελλε να το ζήσω και αυτό: να με καλούν, εντελώς ανερυθρίαστα, να κάνω… εξαπλό! Το βρήκα πολύ σόκιν, αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη ακόμα και αυτή η Θεοπίστη Θεοδούλου –συνταξιούχος θεολόγος και βράχος ηθικής– την είδε Τερέζα Ορλόφσκι στα γεράματα. «Όλες κάνουμε πια εξαπλό, μάνα μου» είπε και τόνισε το «πια» με νόημα. «Πόσα επεισόδια έχασα, πια, Θεοπίστη μου; Παλαιά το τριπλό και μόνο ήτο σκανδαλώδες» αντέτεινα, με σαφές υπονοούμενο για μια πρώην φίλη μας, εξώλης και προώλης, η οποία έδινε στο τριπλό και καταλάβαινε. «Πού πήγε το βρώμικο μυαλό σου, Ιουλία;» εξεμάνη η θεούσα κι ομολογώ πως ήταν μία απ’ τις σπάνιες περιπτώσεις που δεν είχα κάποια πειστική απάντηση να δώσω.
Με τούτα και με κείνα έγινε σαφές ότι το εξαπλό είναι το νέο τεστ διά πάσαν νόσον και πάσαν μαλακίαν: από Covid μέχρι Γρίπη Α. Δεν νοείται πλέον ένα άτομο μιας άλφα ηλικίας (sic) να κοινωνικοποιείται χωρίς να έχει κάνει πριν το εξαπλό. «Για εμάς που ζήσαμε τα ένδοξα δεξιά χρόνια στη μετεμφυλιακή Ελλάδα, το εξαπλό τεστ είναι ό,τι ήταν τότε το πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων», είπε η Ευγενία η Καλαμαρού και το καρέ κατένευσε, πλην της αριστερής (με την καλή έννοια) Κουλλίτσας Κυριακού για προφανείς λόγους. Αφού ξεκαθάρισε και αυτό, μοίρασα τα χαρτιά και η σιεροκουτάλα η Κούταλου, όπως ο λίβας που καίει τα σπαρτά, σκόρπισε εγκεφαλικά…
«Αν θέλαμε τη Μενεγάκη για υπουργό, βάζαμε τη Βαλεντίνα Τσίγκη στο Εργασίας για να δώσει και έναν αέρα γκλαμουριάς». Έξαλλη ήταν η Φώφη! Έξαλλη με τον Γιάννη Παναγιώτου, ο οποίος τόλμησε να πατήσει επάνω στην Αγία Τράπεζα, προκαλώντας τον περήφανο πορτοκαλί λαό. Τα περί Μενεγάκη και κουτσομπολιού τα ξεσήκωσε φυσικά από την ανακοίνωση των οργανωμένων οπαδών του ΑΠΟΕΛ, οι οποίοι πέρασαν την κυβέρνηση γενεές δεκατέσσερις. Ιδού δείγμα γραφής λαμπρό: «Κύριε Πρόεδρε της Δημοκρατίας, που εμφανίζεσαι στα γήπεδα με τη στολή της ομάδας σου, εμείς οι οπαδοί του ΑΠΟΕΛ σου εγγυούμαστε πως αυτή είναι η πρώτη και Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΣΟΥ ΘΗΤΕΙΑ». Οπαδικό πνεύμα αθάνατο, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Κουίζ για υποψιασμένους λύτες: Όταν ένα σωματείο σε επίσημες ανακοινώσεις του μιλά με απαξιωτικό και προσβλητικό τρόπο για ένα μέλος της κυβέρνησης, πώς αντιδρά η ίδια η κυβέρνηση; Με την ουρά στα σκέλια είναι, φευ, η απάντηση αγαπημένο μου ημερολόγιο. Ο Πρόεδρος ψέλλισε κάτι περί «λανθασμένης αναφοράς» αδειάζοντας τον υπουργό του. Όσο για τον ίδιο τον Γιάννη Παναγιώτου, όχι μόνο κατάπιε την προσβολή αμάσητη, αλλά έκανε και την άβολη δήλωση: «Όπως επεσήμανε χθες κι ο Πρόεδρος η ονομαστική αναφορά θα μπορούσε να αποφευχθεί». Όπως θα λέγαμε με καθαρά πολιτικούς και επικοινωνιακούς όρους: Και κερατάς και δαρμένος!
Όσο άσπλαχνος υπήρξε ο Πρόεδρος με τον υπουργό Εργασίας, τόσο υποστηρικτικός ήταν με τον υπουργό Δικαιοσύνης, ο οποίος Χαρτσιώτης, όχι μόνο παρέμεινε αγκιστρωμένος στην καρέκλα του παρά τα συνεχή παρατράγουδα στην Αστυνομία, αλλά υπερθεμάτισε κιόλας με μια αποστομωτική ομολογουμένως ατάκα: «Στην Ελλάδα σχεδόν καθημερινά υπάρχουν εγκλήματα και κανένας δεν ζήτησε παραίτηση πολιτικού προϊσταμένου». Δεν είμαι σίγουρη εάν το θράσος υπερτερεί του γελοίου στο συγκεκριμένο παράδειγμα, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Και το αφήνω ώς εδώ.
Ο υπουργός Χαρτσιώτης μπορεί να καρφιτσώσει πάντως ένα ακόμα παράσημο στο πέτο του: την ανακοίνωση του ΕΛΑΜ για το περιστατικό με τον 24χρονο Πακιστανό που σκοτώθηκε στην Ποταμιά και το πτώμα του βρέθηκε… στην Ακρόπολη! «Οι αστυνομικοί έπραξαν το καθήκον τους». Καθαρά και σταράτα. Όχι σαν τα σημάδια του εμπλεκόμενου οχήματος που δεν ήταν τελικά από σφαίρες αλλά από… περιττώματα πουλιών! Τι ζούμε, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Σαν δευτεροκλασάτο κυπριώτικο σκετς.
Αν θέλουμε βέβαια να μιλήσουμε με μιντιακούς όρους, ένας είναι ο αδιαμφισβήτητος πρωταγωνιστής: Ο καρατερίστας βουλευτής της ΔΗΠΑ Αλέκος Τρυφωνίδης (!), ο οποίος όποτε βρεθεί στον αέρα της πρωινής εκπομπής της Κατερίνας Ηλιάδη (όπου βρίσκεται ευτυχώς συχνά) δίνει ρεσιτάλ. Πρόκειται για ένα love and hate ραδιοφωνικό δίδυμο, με τη δημοσιογράφο να τον κτυπάει αλύπητα κι εκείνον να υπομένει στωικά το ανακριτικό μαρτύριο, προτάσσοντας με γλυκύτητα σε κάθε φράση του το «Αγαπητή μου Κατερίνα». Σε μια εποχή που η σοβαροφάνεια έχει πνίξει την πολιτική και όχι μόνο, οι συνεντεύξεις του Τρυφωνίδη –«Αγαπητή μου Κατερίνα»– αποτελούν αληθινή όαση.
Ως γνωστόν ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Κατά τον ίδιο τρόπο, εχθρός του (κατά τεκμήριο) καλού Αλέκου Τρυφωνίδη ήταν αυτή τη βδομάδα ο (ακόμα) καλύτερος Νίκος Γεωργίου. Ο βουλευτής του ΔΗΣΥ, ως φιλοξενούμενος της Κατερίνας Ηλιάδη, κατάφερε με την παρατεταμένη σιωπή του να καταγράψει ένα θεαματικό αυτογκόλ. Η απάντησή του στο απλό ερώτημα, εάν θα παραιτείτο αν ήταν ο ίδιος στη θέση του Μάριου Χαρτσιώτη, ήταν ένα εκκωφαντικό τίποτα. Τα πιο αργόσυρτα δευτερόλεπτα σιωπής στον ραδιοφωνικό αέρα. Το ερώτημα υποβλήθηκε τρεις φορές και τις τρεις καταγράφηκε με τον πλέον γλαφυρό τρόπο η αμηχανία του κατά τ’ άλλα λαλίστατου αντιπολιτευόμενου ΔΗΣΥ. Μία παύση, χίλιες λέξεις.
Αντί Υγ.: Εκεί που λες τα έχω ακούσει όλα, σκάει η Τζόζεφιν με μια ακαπέλα εκτέλεση του «Υπάρχω» και σε αποτελειώνει αγαπημένο μου ημερολόγιο. Το καλύτερο το διάβασα στο Χ (Twitter): «Πολλά έχουν δει τα μάτια μου μα αυτό μου φέρνει τρόμο».
Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον
