Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, διαβάζοντας κάποια πικρόχολα σχόλια για την επίσκεψη του Προέδρου μας στον Λευκό Οίκο σκέφτομαι ότι την καταλληλότερη απάντηση δίνει, σοφά όπως πάντα, ο θυμόσοφος λαός μας: Αν η ζήλια ήταν ψώρα, θα γέμιζε όλη η χώρα. Δηλαδή, όσο και να τρολάρουν κάποιοι τον γηραιό Μπάιντεν, το γεγονός είναι πως χάρισε στον Νίκο Χριστοδουλίδη την απόλυτη εμπειρία του American Dream.
Κατ’ αρχάς και να γέρασε ο Μπάιντεν (που γέρασε) και να μη θυμάται (που δεν θυμάται) τον δικό μας ολίγον τον ενδιαφέρει. Τουτέστιν, σκασίλα του. Το θέμα είναι ότι πέρασε ως πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας το κατώφλι του Λευκού Οίκου 28 ολόκληρα χρόνια μετά την προηγούμενη επίσκεψη του Γλαύκου Κληρίδη. Οπότε και με το ολόγραμμα του Μπάιντεν να τον έβαζαν να μιλήσει, την ίδια χαρά θα έπαιρνε. Δέκα χρόνια το πάλευε ο Νίκος Αναστασιάδης και δεν του έκατσε. Ενώ ο Χριστοδουλίδης, με την καλή προετοιμασία και την ανέλπιστη τύχη που έφεραν τα νέα γεωστρατηγικά δεδομένα, βρέθηκε ξαφνικά μπροστά στο εμβληματικό τζάκι χαμογελαστός και άνετος.
Στον καφενέ του Χ (Twitter) γράφτηκαν διάφορα ευφάνταστα για τους λόγους της ξαφνικής επίσκεψης, μια βδομάδα μάλιστα πριν από τις αμερικανικές εκλογές. Εκείνος όμως που το τερμάτισε, αγαπημένο μου ημερολόγιο, είναι ο γνωστός δημοσιογράφος και συγγραφέας Μακάριος Δρουσιώτης, o οποίος αποφάνθηκε (με κάθε σοβαρότητα φευ!) ότι: «Είναι χείρα βοηθείας προς τον Χριστοδουλίδη του οποίου η δημοτικότητα στο εσωτερικό έχει καταρρεύσει». Πρόκειται για το πιο γλαφυρό παράδειγμα πώς ένας λαός αισθάνεται μεγαλύτερος από τη σκιά του. Ή πώς ένα κράτος-κουτσουλιά στη Μεσόγειο, πιστεύει κόντρα στη λογική των μεγεθών ότι είναι ο ομφαλός της γης. Έλεος, μάνα μου! Ή για να το πω λαϊκά όπως η Ελλού: «Άλλην αθκειάσιν δεν είσιεν το Στέιτ Ντιπάρτμεντ τζιαι ο Μπάιντεν που τη δημοτικότητα του Χριστοδουλίδη».
Τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει το καλό κλίμα για την κυβέρνηση, αν και ο υπουργός Μεταφορών Αλέξης Βαφεάδης κατέβαλε μια φιλότιμη προσπάθεια. Γιατί το να μιλάς για το κυκλοφοριακό με θεωρίες του τύπου «αν δεν έχουν ψωμί ας φάνε παντεσπάνι» είναι αν μη τι άλλο προκλητικό. Είπε ο υπουργός, εν τη σοφία του, ότι θα καθοριστούν περιοχές όπου θα κυκλοφορούν μόνο υβριδικά ή ηλεκτρικά αυτοκίνητα και τον έκραξε το σύμπαν. Όταν κατάλαβε δε την κοτσάνα, αντί να σιωπήσει τούς έβγαλε όλους τρελούς ότι δεν το είπε. Μέγα φάουλ, όπως και να το δει κανείς. Πολιτικό δίδαγμα: Το «έξω πάμε καλά» δεν αρκεί για ν’ αναστραφεί η κακή εικόνα της κυβέρνησης.
Η επίσκεψη στον Λευκό Οίκο μετέτρεψε σε old news και το πολιτικό φλερτ Αννίτας–Νίκου, που εντελώς συμπωματικά (sic) έπαιξε σε όλα σχεδόν τα ΜΜΕ. Το παρασκήνιο λέει πως το πρώτο καμπανάκι στο Προεδρικό κτύπησε όταν διέρρευσε η «επανασύνδεση» Αναστασιάδη–Αβέρωφ. Δεν έχει σημασία ότι ο Φούλης αποφάσισε να μην πάει τελικά στην Πυξίδα για να συμφάγει με τον Νίκαρο και την παρέα του. Η πληροφορία της επαναπροσέγγισης των δύο τέως προκάλεσε «48 ώρες παροξυσμού στον Λόφο», σύμφωνα με αξιόπιστη πηγή του καρέ. Έτσι αποφασίστηκε η αντεπίθεση.
Ο αρχιτέκτονας της γέφυρας ανάμεσα στον Νίκο Χριστοδουλίδη και την Αννίτα Δημητρίου έχει ονοματεπώνυμο και λέγεται Νίκος Τορναρίτης, o οποίος ενορχήστρωσε το φλερτ των νυν, ως απάντηση στο φλερτ των τέως: από το εξαιρετικό κλίμα στην τετ α τετ συνάντησή τους στο προεδρικό μέγαρο, μέχρι τις διαχύσεις στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου στο κλασικό τηλεοπτικό πνεύμα τού «φιλιούνται και αγκαλιάζονται».
Ήταν μια πλούσια εβδομάδα σε ρεπορτάζ, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο πολιτικό αλλά και στο (κακώς) υποτιμημένο κοσμικό ρεπορτάζ, το οποίο δεν υπολείπεται πολιτικών μηνυμάτων. Όπως συνήθιζε να λέει και ο μακαρίτης ο Χριστόφιας «σεμνύνομαι να πω» πως η πηγή μου στη λεμεσιανή Ριβιέρα είχε πολλά, αποκλειστικά και ενδιαφέροντα να πει. Ο λόγος για το πάρτι γενεθλίων της Έλσας Αναστασιάδη, το οποίο κρατήθηκε ως επτασφράγιστο μυστικό καθώς όποιος καεί με τον χυλό φυσάει και το γιαούρτι. Η οικοδέσποινα ζήτησε από τους προσκεκλημένους της να μην αναρτήσουν φωτογραφίες ή να διαρρεύσουν πληροφορίες. Έτσι, το «πάρτι της χρονιάς» ήτανε όντως μια αυστηρά ιδιωτική υπόθεση.
Όπως έμαθα, αγαπημένο μου ημερολόγιο, το πάρτι γενεθλίων δόθηκε στο σπίτι της εορτάζουσας με καλεσμένη την κρεμ ντε λα κρεμ της αστικής Λευκωσίας και επιχειρηματικής Λεμεσού. Παρευρέθησαν 250 άτομα, ανάμεσά τους αρκετοί Ελλαδίτες φίλοι της Έλσας Αναστασιάδη όπως ο Ηλίας Ψινάκης και ο Σάκης Ρουβάς (αυτό μόνο αν διέρρεε θα ήταν βούτυρο στο ψωμί των μεσημεριανών εκπομπών). Ο Βαγγέλης Μαρινάκης πάντως δεν ήρθε στο πάρτι, σε αντίθεση με τη σύζυγό του που ήταν εκεί.
Το πάρτι είχε αμερικάνικο άρωμα και θέμα το Studio 54, ενδεχομένως το εμβληματικότερο club που υπήρξε ποτέ στη Νέα Υόρκη. Τη δεκαετία του ’70 κυριάρχησε στη νύχτα με θαμώνες όλους τους σταρ της εποχής: Από την Μπιάνκα Τζάγκερ που μπήκε στο club καβάλα σε άσπρο άλογο, μέχρι τη Λάιζα Μινέλι και τον Άντυ Γουόρχολ. Στο πάρτι της Λεμεσού στήθηκε ένα ντεκόρ υπερπαραγωγή, το οποίο σύμφωνα με την πηγή μου «θα ζήλευε το Park Lane και το Amara». Αγαπημένη λεπτομέρεια: δεν προσκλήθηκε κανένα πολιτικό πρόσωπο και ο νοών νοείτω…
Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον
