Τα Ιουλιανά
Αν η Αθηνά Μιχαηλίδου είχε χιούμορ, έπρεπε ν’ απαντήσει στον Φαίδωνα: Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε; Αλλά σ’ αυτόν τον τόπο μας έφαγε ο καθωσπρεπισμός. Και το λέω εγώ, που αν υπερασπίστηκα κάτι με πάθος στη ζωή μου αυτό ήταν η ευγένεια, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Όταν όμως κάποιος βγαίνει στο ραδιόφωνο και αναφέρεται απαξιωτικά σε «καλή κυρία» το μόνο που καταλαβαίνει είναι το attitude της παμμέγιστης Κατερίνας Στανίση: «Δεν άκουσα, πώς είπατε, ορίστε; Συγγνώμη, κύριε, ποιος είστε;».
Η βδομάδα που πέρασε δεν ήταν πάντως η πιο ήρεμη για την υπουργό Παιδείας κι αυτό δεν οφείλεται μόνο στη σύγκρουση με τον δήμαρχο Πάφου. Η διοργάνωση εκδρομής στα κατεχόμενα, στο πλαίσιο του προγράμματος Imagine, ήταν η αφορμή για να ζητήσει την παραίτηση της Αθηνάς Μιχαηλίδου το επιλεκτικά ευαίσθητο ΕΛΑΜ. Παύση της μπορεί να μην ζήτησε, πλην όμως πλατσούρισε εξίσου αποτελεσματικά στα εθνικιστικά απόνερα και η συμπολιτευόμενη ΕΔΕΚ. Imagine να βρούμε και λύση τι έχει να γίνει, μάνα μου.
Στα χαριτωμένα της βδομάδας ήταν η έφοδος της αντιτρομοκρατικής για να συλλάβουν πρόσωπο το οποίο, σύμφωνα με πληροφορία, ήταν τρομοκράτης. Η επιχείρηση έφερνε κάπως σε εμβληματικές τηλεοπτικές σειρές, όπως το «24» και το «Homeland», αλλά πιο… low budget. Εξ ου και το μεγαλειώδες φιάσκο που μας έφερε στον νου τους επίσης εμβληματικούς στίχους των αγαπημένων μας Ζιγκ Ζαγκ από το παλαιολιθικό 1989: «Ήρεμα ήρεμα δεν είμαι τρομοκράτης. Ήρεμα ήρεμα είμαι το θύμα μιας αγάπης».
Μιλώντας για τα παλαιολιθικά χρόνια, αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν μπορώ να μη θυμηθώ την υπόθεση αεροπειρατείας το 1978 όταν αιγυπτιακές ειδικές δυνάμεις εισέβαλαν στον χώρο του αεροδρομίου της Λάρνακας. Πώς να ξεχάσω άλλωστε τη σπαρακτική κραυγή αγωνίας του ογκόλιθου της εγχώριας πολιτικής σκηνής Σπύρου Κυπριανού, ο οποίος απευθύνθηκε στον πιλότο λέγοντας: Μάριε, σου μιλώ ελληνικά!
Από τον καιρό βεβαίως που οι ένοπλοι Αιγύπτιοι προσγειώθηκαν στα ιερά χώματα της βραχονησίδας μας κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι. Τόσο πολύ, που φτάσαμε στη (σχεδόν) συγκινητική δήλωση του Προέδρου Χριστοδουλίδη: «Μετά από έξι επισκέψεις θεωρώ την Αίγυπτο το δεύτερό μου σπίτι, τη δεύτερή μου πατρίδα». Εμείς πάλι, ως καρέ, ως άνθρωποι και ως αγγλόφωνη Δεξιά, αισθανόμαστε ως δεύτερη πατρίδα την Berkeley Square στο Mayfair, αλλά βεβαίως περί γούστου και ορέξεως κολοκυθόπιτα.
Κάπως έτσι κύλησε η εβδομάδα, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Ήρεμα, με πολιτικό κους κους, σε συνθήκες πολικού ψύχους. Ώσπου η Ευγενία η Καλαμαρού άκουσε στο ΡΙΚ: «Στην κυριολεξία η Κύπρος μπήκε στο ψυγείο». Και δικαίως η συνταξιούχος φιλόλογος έθεσε στο καρέ το αγωνιώδες ερώτημα: «Για να λένε στην κυριολεξία εννοούν ότι χώρεσαν μέσα σε ένα ψυγείο και τα βουνά και οι πόλεις και οι πεδιάδες και το ευαγές Ίδρυμα που το πληρώνουμε αγόγγυστα για να ταλαιπωρεί τα αφτιά και την αισθητική μας;». Εγώ θα πρόσθετα και κάτι ακόμα, αγαπημένο μου ημερολόγιο: είμαστε βέβαιοι πως χρειαζόμαστε μια κρατική ραδιοτηλεόραση με τα σημερινά της χάλια; Μια ιδέα ρίχνω, αν ευκαιρούν εκεί στη Βουλή, ας κουβεντιάσουν το υπαρξιακό ζήτημα.
Ως καρέ ασχοληθήκαμε επίσης και με τον κεραυνό που έριξε ο Κεραυνός (sic) για τις πολλαπλές συντάξεις. Τις οποίες αντικαθιστά με πλουσιοπάροχα φιλοδωρήματα, ώστε να μη μείνει κανείς νυν αξιωματούχος παραπονεμένος. Ομολογουμένως μια ευφάνταστη ιδέα, η οποία εξηγεί γιατί αυτό που καταβρέχει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης δεν είναι ψιλόβροχο, για να το θέσω όσο πιο κομψά γίνεται.
Στις μέρες μας φαίνεται το μόνο που έχει αξία είναι να είσαι Τραμπ. Τουτέστιν, αδιάβροχος! Ο άνθρωπος βρίσκεται τόσο επιδεικτικά αλλού, που δεν τον κόφτει κι αν τον φτύνει ολόκληρη η υφήλιος. Τελευταίο «κρούσμα» το φιλμάκι που ανέβασε με την τεχνολογία της τεχνητής νοημοσύνης, όπου παρουσιάζει τη Γάζα ως «Ριβιέρα της Μεσογείου». Το βίντεο ξεκινά από τα συντρίμμια της περιοχής, τα οποία ως διά μαγείας μετατρέπονται σε έναν παράδεισο με εξωτικές παραλίες, πολυτελή γιοτ, πύργο Τραμπ, τεράστιο χρυσό άγαλμα Τραμπ, χρυσά αγαλματίδια Τραμπ, χρυσό μπαλόνι με το πρόσωπο του Τραμπ και άλλες, ανάλογης αισθητικής, γελοιότητες. Η παρωδία περιλαμβάνει τον Μασκ και τον Νετανιάχου, οι οποίοι αποθεώνουν την κακογουστιά.
Αφού περάσαμε αισίως στο ελαφρολαϊκό ρεπερτόριο, αγαπημένο μου ημερολόγιο, δεν μπορώ να μην παραθέσω αυτούσιο απόσπασμα από τη μακροσκελή ανάρτηση του φιλοσοφημένου Μαυρίκιου Μαυρικίου, με αφορμή (ενδεχομένως) τον χωρισμό της πληθωρικής Ιωάννας Τούνη από τον σύζυγό της Δημήτρη Αλεξάνδρου: «Ακόμα κι οι ωραίες εικόνες ξεθωριάζουν… Ένας χωρισμός, ακόμα και ανάμεσα σε ένα κατ’ εξοχήν όμορφο ζευγάρι, αποδεικνύει ότι η αισθητική αρμονία δεν εγγυάται τη συναισθηματική διάρκεια. Η ομορφιά, αν και μαγνητίζει, δεν μπορεί να λειτουργήσει ως συνδετικός κρίκος αν λείπει η ουσία, η βαθιά κατανόηση, η αμοιβαία εξέλιξη, η αίσθηση ότι οι ψυχές πορεύονται προς την ίδια κατεύθυνση…». Λόγια Μεγάλων Ανδρών, τρομάρα μας.
Με τούτα και με κείνα την εξαντλήσαμε την τελευταία βδομάδα του Φλεβάρη και είμαστε πανέτοιμοι να υποδεχτούμε το τρελό Καρναβάλι. Ως αισιόδοξο επίλογο, σημειώνω τη δημοπρασία 2.000 ρούχων, αξεσουάρ, κοσμημάτων και αντικειμένων της iconic Iris Apfel, υπό τον εύγλωττο τίτλο: More is more and less is a bore. Την Τρίτη 4 Μαρτίου θα γίνει η διαδικτυακή πώληση οπότε και σύσσωμο το καρέ θα είναι συντονισμένο.
Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον
