Τα Ιουλιανά
Η Ρωσίδα με οδήγησε στην τραπεζαρία όπου η Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον καθόταν στην κορυφή του τραπεζιού. Ομολογώ πως δεν κατάφερα να κρύψω την έκπληξή μου, παρότι το προσπάθησα, καθώς η εικόνα που αντίκρισα φάνταζε αλλόκοτη. Όχι τόσο για τις ενδυματολογικές επιλογές της χήρας –μεταξωτό κιμονό, υπερμεγέθη κοσμήματα και κοκάλινα γυαλιά ηλίου– όσο για το χάος που απλωνόταν μπροστά της: Δεκάδες τάπερ, διαφορετικών μεγεθών και παστέλ χρωμάτων, ήταν στοιβαγμένα ανάμεσα σε πορσελάνες Limoges και κρύσταλλα Baccarat… «Μην απορείτε, αγαπητέ. Οι αναμνήσεις είναι πολύτιμες ανεξαρτήτως της χρηματικής τους αξίας» είπε και μου ένευσε να καθίσω, ενώ σέρβιρε το παλαιωμένο τσίπουρο.
–Αναφέρεστε υποθέτω στην απόφαση της Tupperware να ολοκληρώσει τον κύκλο της.
–Φυσικό δεν είναι; 59 χρόνια είναι πολλά, κατ’ ακρίβειαν είναι ολόκληρη η ενήλικη ζωή μου. Αν το σκεφτείτε, μοιάζει με τέλος εποχής. Τα προπολεμικά χρόνια ειδικά, οι επιδείξεις των τάπερ στα σπίτια ήταν μέρος της κοινωνικής μας ζωής. Ή μάλλον ήταν μια δικαιολογία για να κοινωνικοποιηθούμε, καθώς η μικρή μας πόλη δεν πρόσφερε πολλές ευκαιρίες για κοινωνική εξωστρέφεια
–Μιλώντας για εξωστρέφεια, πώς ήταν το Λονδίνο τις γιορτές;
–Έκτακτο, όπως κάθε χρόνο. Αν εξαιρέσετε τη συνάντηση με την αδελφή τού μακαρίτη του άντρα μου, όλα ήταν υπέροχα. Τα οποία βεβαίως έγιναν μακρινό παρελθόν έπειτα από την ανώμαλη προσγείωση στο αεροδρόμιο Λάρνακας.
–Σας βρίσκω υπερβολική, κυρία Ουίλσον.
–Όποιος βίωσε την εμπειρία δεν θα με βρει διόλου υπερβολική, πιστέψτε με. Ο υπουργός Βαφειάδης, εν τη σοφία του, δεν επιτρέπει την έξοδο από τις αφίξεις, οπότε αναγκαστικά όλη η επιβατική κίνηση μεταφέρεται στον δρόμο έξω από τις αναχωρήσεις. Όπου γίνεται το αδιαχώρητο, ένα αληθινό μπάχαλο που προσομοιάζει με τριτοκοσμική χώρα. Η δικαιολογία είναι λόγοι ασφαλείας, αν και πολύ φοβάμαι πως πρόκειται για τη συνήθη ανικανότητα να διαχειριστεί το υπουργείο τα δεδομένα που προκάλεσε ο πόλεμος στο Ισραήλ.
–Σας ακούω και σκέφτομαι, σαν να μην πέρασε μια μέρα…
–…Από την γκρίνια! Ναι, δυστυχώς δεν θα διαφωνήσω. Γι’ αυτό θαυμάζω την αμεριμνησία του τέως προέδρου μας, ο οποίος χρόνος μπαίνει χρόνος βγαίνει, αυτός τη ζωάρα του. Η φωτογραφία του Αναστασιάδη με τον Ψινάκη και τον Αλιάγα να υποδέχονται τον νέο χρόνο αποτελεί την πολιτική παρακαταθήκη του ανδρός: dolce vita και άγιος ο Θεός. Και μια που το έφερε η κουβέντα στα θεία, πείτε μου ότι διαβάσατε την εγκύκλιο του Τυχικού.
–Εδώ με πιάνετε αδιάβαστο, κυρία Ουίλσον.
–Κακώς, πολύ κακώς, αγαπητέ! Η εγκύκλιος του μητροπολίτη Πάφου κ. Τυχικού δεν είναι απλώς ένα εκκλησιαστικό μανιφέστο, αλλά ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για stand-up comedy. Αρκεί να σας πω ότι καλεί τους πιστούς να μην τρώνε ό,τι τους προσφέρουν άπιστοι ή αλλόθρησκοι επειδή μπορεί να ρίξουν στο φαγητό τους μολυσμένες ουσίες! Πρέπει λέει να αποφεύγουμε αυτούς τους ανθρώπους και να μη δεχόμαστε οτιδήποτε από αυτούς, σε περίπτωση δε που κάποιος το διαπράξει οφείλει να μεταφερθεί επειγόντως στον πνευματικό του για να τον διαβάσει. Έπος!
–Όποιος δεν θέλει πάντως να σωθεί από την Εκκλησία έχει επιλογή: έκανε πολιτικό comeback ο Χρίστος Κληρίδης!
–Γι’ αυτό μου είστε συμπαθής, επειδή τα πιάνετε εύκολα. Ε ναι, η επιστροφή του Χρίστου Κληρίδη είναι τόσο φρέσκια όσο η εμφάνιση της Μαρίας Αλιφέρη στα Τετράγωνα των Αστέρων της ΕΡΤ. Και καλά εκείνη, επανέκαμψε ως guest. Ο Κληρίδης με το βεβαρημένο παρελθόν –Νέοι Ορίζοντες, ΕΥΡΩΚΟ– πώς την είδε ξαφνικά Ρομπέν των Δασών; Το καλύτερό μου πάντως στην ανακοίνωση που εξέδωσε ήταν η κορώνα στα αγγλικά! «Μπαίνουμε με το δεξί στο 2025. Σηκώνουμε τα μανίκια. Cyprus once again a bad joke». Αριστούργημα σας λέω.
–Αν σκεφτείτε βέβαια ότι απειλεί ο influencer Νίκος Πελετιέ να εμπλακεί στην πολιτική, η επιστροφή του Χρίστου Κληρίδη είναι απλώς πταίσμα.
–Όταν ο ιστορικός του μέλλοντος ανακαλύψει τη συνομιλία Νίκου Πελετιέ - Φειδία θα αποφανθεί είμαι σίγουρη πως ό,τι πάθαμε λίγο ήταν. Ο συνδυασμός των δύο μπορεί να κάψει και τα τελευταία υγιή εγκεφαλικά μας κύτταρα. Το καλύτερό μου βέβαια ήταν η εξομολόγηση του Πελετιέ ότι είδε στα μάτια του Νίκου Αναστασιάδη μια φλόγα που τον ενέπνευσε. Τι ζούμε και δεν το μαρτυρούμε, μάνα μου!
–Υπάρχουν βεβαίως και χειρότερα. Εδώ ο μισογύνης influencer Άντριου Τέιτ, κατηγορούμενος για βιασμό, εμπορία ανθρώπων και σύσταση εγκληματικής οργάνωσης, θέλει να γίνει πρωθυπουργός της Μεγάλης Βρετανίας!
–Και από ό,τι διαβάζω τον υποστηρίζει ο Έλον Μασκ, ο οποίος ξέφυγε πλέον τόσο πολύ που όχι μόνο στηρίζει τις επεκτατικές βλέψεις του Τραμπ για να γίνει ο Καναδάς η 51η πολιτεία των ΗΠΑ, αλλά μιλάει με χυδαία γλώσσα για τον Τζάστιν Τριντό. Η δήλωσή του, «Κορίτσι μου, δεν είσαι πια κυβερνήτης του Καναδά οπότε δεν έχει σημασία τι λες», είναι ο πολιτικός πάτος.
–Ευτυχώς στην Κύπρο δεν έχουμε τέτοια. Η δήλωση της Χριστιάνας Ερωτοκρίτου για παράδειγμα, «ο ρόλος μου είναι να κρατηθεί το ΔΗΚΟ ενωμένο», εκπέμπει πολιτικό πολιτισμό.
–Καμία δουλειά δεν είναι ντροπή, αγαπητέ.
«Καλή χρονιά, κυρία Ουίλσον», ευχήθηκα, αλλά ενώ ετοιμαζόμουν να αναχωρήσω από το διαμέρισμα της οδού Κωστή Παλαμά μού ένευσε να περιμένω. Ζήτησε από τη Ρωσίδα να φέρει το κομμάτι της βασιλόπιτας που μου φύλαξε και, πράγμα σπάνιο για εκείνην, είπε τρυφερά: «Τάπερ να πάρεις».
