Τα Ιουλιανά
Αγαπημένο μου ημερολόγιο, τι κι αν κτίσαμε πύργους, τι κι αν δώσαμε στα παιδιά μας αρχαιοελληνικά ονόματα για να γλιτώσουμε από την κατάρα του «Κρίνος Κρίνου», τι κι αν δημιουργήσαμε εμβληματικά έργα με τις υπογραφές της Ζάχα Χαντίντ και του Ζαν Νουβέλ, τι κι αν μάθαμε το fine dining, τι κι αν… Στο τέλος της ημέρας, το μέγεθος μετράει! Τουτέστιν, ένα νησί στην άκρη της Ανατολικής Μεσογείου, μια κουτσουλιά στον παγκόσμιο χάρτη, που αριθμεί ίσαμε ένα εκατομμύριο ψυχές. Ή όπως λαϊκά το έθεσε η αριστερή (με την καλή έννοια) Κουλλίτσα Κυριακού: «Είμαστε χωρκόν, μάνα μου».
Το σόου που στήθηκε στον αυτοκινητόδρομο από τους κυνηγούς θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένα επεισόδιο από τις «Ιστορίες του χωρκού». Όπου «ο άντρας ο σωστός», ο τσαμπουκαλεμένος, επειδή έτσι γουστάρει ψήνει τις σούβλες του καταμεσής του δρόμου. Κι επειδή είναι πολύ μάγκας παίρνει απευθείας τηλέφωνο τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας! Κι επειδή ως γνωστόν «μπορείς να βγάλεις το αγόρι από το χωριό αλλά όχι το χωριό από το αγόρι», αν το προβάλουμε αυτό σε κράτος, ο Πρόεδρος βγαίνει στο τηλέφωνο και του κλείνει ραντεβού στο Προεδρικό. Υπάρχει έστω και ΕΝΑΣ ηγέτης από τους 27 που θα έκανε κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια. Εδώ όμως… «This is Cyprus».
Με τούτα και με κείνα, σκέφτομαι πως μια καλή ιδέα είναι να εισαγάγουμε στη δημόσια σφαίρα το «πατόμετρο». Κάτι σαν βαρόμετρο, αλλά να μετράει πόσο βαθύς είναι ο πάτος της πολιτικής με αυτούς που μπλέξαμε. Διδαχτικό παράδειγμα: η διαδικτυακή συνάντηση δύο ογκόλιθων του δημόσιου βίου. Του νεοσσού ευρωβουλευτή και μιας παλιάς καραβάνας. Ένα διάλογο που θα ζήλευε κάθε δευτεροκλασάτο κυπριώτικο σκετς. «Ο πιο παρεξηγημένος βουλευτής Ανδρέας Θεμιστοκλέους» έγραψε ο Φειδίας, με αποτέλεσμα να αναρωτιέμαι αν ζούμε στην ίδια χώρα, αγαπημένο μου ημερολόγιο.
Φυσικά, για να μην υποδυόμαστε και τους έκπληκτους, όλα αυτά συμβαίνουν σε μια χώρα που διασύρεται κατά συρροήν από έναν Γιαννάκη Γιαννάκη. Ο τέως επίτροπος Εθελοντισμού δεν εμπαίζει απλώς τη δικαιοσύνη αλλά δοκιμάζει και τις αντοχές της, πότε γιατί δεν βρίσκει δικηγόρο και πότε γιατί έχει γαστρίτιδα. Κανονική παρωδία.
Ο πολιτικός πατέρας του άριστου των αρίστων Γιαννάκη Γιαννάκη, πάντως, έχει πιο σοβαρά θέματα ν’ ασχοληθεί. Όπως π.χ. να διαφημίσει το βιβλίο του «Ο Συκοφάντης» πρωταγωνιστώντας σε ένα σποτ που θα το ζήλευε και η Λένα Μαντά. Δεν βρήκα ακόμα χρόνο για να διαβάσω το βιβλίο, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Μια πρώτη απορία όμως που μου γεννήθηκε –και από ό,τι είδα δεν την υπέβαλε κανείς άλλος– είναι γιατί οι φορολογούμενοι πολίτες πληρώναμε τον Μακάριο Δρουσιώτη να ετοιμάζει σημειώματα (sic) για τον πολιτικό του προϊστάμενο Νίκο Αναστασιάδη, τα οποία περιλάμβαναν πληροφορίες (sic) για δημοσιογράφους και δημόσιους λειτουργούς. Μια απλή αγνή απορία θέτω, χωρίς να αξιολογώ την ποιότητα της πνευματικής εργασίας του συγγραφέα και τις προθέσεις του εργοδότη του.
Σε άλλα νέα, άναυδος ο αγωνιζόμενος κυπριακός λαός διάβασε την εξής είδηση: «Την έναρξη απελευθερωτικού αγώνα εναντίον της τουρκικής και της αγγλικής κατοχής, ανακοίνωσε προχθές η πρωτοεμφανιζόμενη αυτοαποκαλούμενη Αγωνιστική Απελευθερωτική Επαναστατική Έπαλξη». Αν το «προχθές» ήταν πρωταπριλιά θα έβγαζε κάποιο νόημα. Πλην, όμως, ούτε ψέμα ήταν ούτε πλάκα. Οι άνθρωποι όχι μόνο το εννοούν αλλά το τερμάτισαν κιόλας, δημοσιεύοντας στο φυλλάδιό τους αριθμό κινητού τηλεφώνου (!) ώστε αν θέλει να τους ψάξει η αστυνομία να τους βρει εύκολα!
Μέχρι να κηρύξει την επανάσταση η Αγωνιστική Απελευθερωτική Επαναστατική Έπαλξη ανέλαβε δράση η εφεδρεία. Ο λόγος για τους άνδρες του ελληνικού Πολεμικού Ναυτικού, οι οποίοι στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου βροντοφώναξαν: «Η Κύπρος είναι ελληνική». Το γεγονός ότι η Κύπρος είναι ανεξάρτητο κράτος από το 1960 δεν φαίνεται να προβληματίζει τη γνωστή εθνικιστική κομπανία, με κορυφαίο του χορού τον βουλευτή της Νέας Δημοκρατίας Θάνο Πλεύρη (γιο του χουντικού - νεοναζί Κωνσταντίνου Πλεύρη) ο οποίος έγραψε το ηρωικό: «…επειδή ενοχλήθηκε η Τουρκία την 25η Μαρτίου δεν θα τα βάψουμε και μαύρα».
Εδώ στη μικρή μας βραχονησίδα, πάλι, το εθνικό λάβαρο ανέμισε ο γνωστός για τις (επί παντός επιστητού) ευαισθησίες του Άθως Αντωνιάδης. Την περασμένη βδομάδα τα έψαλε στον Ρίντλεϊ Σκοτ για τον «Μονομάχο 2», αυτή τη βδομάδα έστειλε ηχηρό πολιτικό μήνυμα στον απανταχού ελληνισμό: «Χρόνια Πολλά Ελλάδα. Χρόνια Πολλά Έλληνες. Τζιαι εμείς δαμαί, ελιές τζιαι τερατσιές πάνω στον ρότσο τους». Όπως χαρακτηριστικά σχολίασε η εθνικά ευαίσθητη Φώφη Κούταλου: «Ανατρίχιασα».
Όλα αυτά βεβαίως ωχριούν μπροστά στο διάγγελμα-μανιφέστο του Χρίστου Ρότσα, ο οποίος, αφού έκανε μια ενδελεχή ανάλυση για την ευκαιρία που αναδύεται από την εσωτερική κρίση στην Τουρκία, ανέφερε: «…το χάος που θα προκύψει θα μας δώσει την ευκαιρία να πολεμήσουμε για να ελευθερώσουμε την Κύπρο». Όπως σοφά επίσης σχολίασε η Ευγενία η Καλαμαρού: «Γεωπολιτικές αναλύσεις του χωριού, μάνα μου».
Το καλύτερο επεισόδιο όμως από τις «Ιστορίες του χωρκού» το κράτησα για το τέλος, αγαπημένο μου ημερολόγιο. Αναφέρομαι στο βίντεο με τον εύγλωττο τίτλο «Υποψήφιοι Βουλευτές – Φώτης τζιαι Χάρος», όπου ο μεν μας απειλεί ότι θα είναι ο πρώτος βουλευτής με τη βράκα (σύνθημά του: Ένας βρακάς στη Βουλή!) ενώ ο άλλος υπερθεματίζει: «…δίπλα που τον πολίτην ολάν». Δεν μεταδίδω άλλο!
Ιουλία Παλαιολόγου Ουίλσον
