Του Απόστολου Κουρουπάκη
Συσκεπτόμαστε άρα κυβερνάμε
Έγινε ο χαμός με τα επεισόδια την περασμένη Κυριακή 26 Μαρτίου στα πέριξ και εντός του σταδίου Τάσσος Παπαδόπουλος – Ελευθερία, στη Λευκωσία, όπου θα διεξαγόταν αγώνας για τα ημιτελικά κυπέλλου καλαθόσφαιρας μεταξύ της Ανόρθωσης και του Απόλλωνα. Κάηκε ο σταθμός των λεωφορείων της περιοχής, ζημιές χιλιάδων ευρώ στο στάδιο και βρέθηκε και ένας αστυνομικός σε λεωφορείο με οπαδούς. Και ευθύς το μαχαίρι μπήκε στο κόκαλο. Συσκέψεις, κόντρα συσκέψεις, μνημόνια συναντίληψης και όλα σιγά-σιγά θα λυθούν. Αφού συναντιλαμβάνονται όλοι ότι η βία είναι κακό πράγμα, έχουμε σωτηρία... Μωρέ, κούνια που μας κούναγε. Με διακηρύξεις ξαναζεσταμένες δεν λύνονται τα χρόνια προβλήματα του χουλιγκανισμού. Μέχρι να βρουν το λάθος, κάτι θα ξανακάψουν οι «φίλαθλοι».
Βαρώσι, άνοιξε
Αυτά τα παραπλανητικά για το Βαρώσι, ότι δεν θα άνοιγε, ότι τέλος πάντων, δεν ήταν και τίποτε σπουδαίο, αλλά διπλωματικές μπλόφες, τελικά ήταν όλα αλήθεια... Και σιγά-σιγά αυτό γίνεται κανονικότητα. Μάλιστα, πρόσφατα ο Τούρκος αντιπρόεδρος Φουάτ Οκτάι ανακοίνωσε την κατασκευή οικιστικών μονάδων κοινωνικής στέγασης στο Βαρώσι. Το κονδύλι είναι ύψους 50.000.000 τουρκικών λιρών. Επιπρόσθετα, στην Αμμόχωστο θα κατασκευαστεί Θεολογικό Κολέγιο κονδύλι, με χρηματοδότηση 85.000.000 τουρκικές λίρες. Διότι αυτό στη Μια Μηλιά μάλλον γέμισε από σπουδαστές και χρειάζεται και άλλο. Αλλά να μην ανησυχούμε, με επιμονή και υπομονή, όλα θα γίνουν. Βέβαια, όσο εμείς αναζητούμε μία δίκαιη και βιώσιμη λύση του Κυπριακού, στα Κατεχόμενα θα κτίζουν διαμερίσματα, θα ανοίγουν θεολογικές σχολές και θα φτιάχνουν άβατα, γεμάτα συρματοπλέγματα...
Εν τη παλάμη!
Και φυσικά η διήμερη επίσκεψη του Φουάτ Οκτάι στα Κατεχόμενα την Πέμπτη και την Παρασκευή ήταν άκρως ενδιαφέρουσα. Έργα πολλά διακηρύχθηκαν και εξαγγέλθηκαν, έδειξε η Τουρκία, με κάθε τρόπο, πόσο πολύ ενδιαφέρεται για τους Τ/κ και όχι μόνο κατοίκους της «ΤΔΚΒ» και σχεδόν επιβεβαίωσε το «εν τη παλάμη και ούτω βοήσωμεν». Και δυστυχώς, αυτό το παιχνίδι ξέρει πολύ καλά να το παίζει η Άγκυρα, με μερίδα Τ/κ να δυσανασχετούν, αλλά να μην μπορούν να κάνουν αλλιώς... και ποιος τους ακούει; Δύσκολες εξισώσεις, αλλά επιτέλους πρέπει να δουν οι πολιτικοί μας τι μπορεί να γίνει, ώστε να μη βρεθούμε κάποιο ξημέρωμα να έχουμε σύνορα με την Τουρκία και τελειωτική διαίρεση του νησιού. Και ύστερα καλά κρασιά! Θα ήταν καλό να ξεκινούσαν με ένα ανάγνωσμα, όπως το «Διεκδικώντας την πατρίδα. Η τουρκοκυπριακή αντιπολίτευση την περίοδο 1964-2004» του Νίκου Μούδουρου (εκδ. Ψηφίδες).
Φαεινές ιδέες όλο μεγαλείο
Απορώ ποιος έχει αυτές τις ιδέες να αναγνώσει ο υφυπουργός Πολιτισμού Μιχάλης Χατζηγιάννης απόσπασμα από το φετινό μήνυμα για την Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου, το οποίο υπογράφει η σπουδαία Αιγύπτια ηθοποιός Σαμιχά Αγιούμπ, ποιος το σκέφτηκε; Είναι δουλειά του υφυπουργού αυτή; Ποιος ασχολήθηκε με την κινηματογράφηση, είναι στην ομάδα του υφυπουργείου, είναι από την ομάδα του κ. Χατζηγιάννη; Γιατί δεν ζητήθηκε από κάποιο πρόσωπο του θεάτρου να το κάνει; Γιατί δεν το ανέθεσαν στον ΘΟΚ; Είπαμε να μη σχολιάσουμε το τραγούδι του στη δικοινοτική συναυλία στην πλατεία Ελευθερίας τη Δευτέρα 20 Μαρτίου, αλλά τώρα δεν μπορώ να το αφήσω ασχολίαστο. Επιτέλους, πρέπει να καταλάβουν εκεί στο Κέντρο Επιστημονικών Ερευνών, όπου στεγάζεται το υφυπουργείο, ότι πλέον ο κ. Χατζηγιάννης είναι πολιτικό προσωπικό, έχει πολιτικές ευθύνες, είναι άλλη η δουλειά του.
Σοβαρότης... μηδέν
Σοβαρά πράγματα δεν είναι οι τουιτεροσυζητήσεις ούτως ή άλλως. Αλλά γίνονται ακόμα χειρότερες όταν σε αυτές εμπλέκονται ανώτατοι αξιωματούχοι του κράτους, όπως ο γενικός ελεγκτής της Δημοκρατίας, κ. Οδυσσέας Μιχαηλίδης. Αντιλαμβάνομαι ότι κάποιες φορές είναι δύσκολο να συγκρατήσεις τον θυμό σου, αλλά ως επικεφαλής ενός σημαντικού θεσμού της Πολιτείας, θα πρέπει να ξέρεις πώς και πότε απαντάς, και το κυριότερο σε ποιον απαντάς. Οι πολίτες έχουν χάσει ήδη την εμπιστοσύνη τους στους θεσμούς, ας μη δίνουν οι κρατικοί αξιωματούχοι και άλλες αφορμές, διότι όσο διαβρώνονται οι θεσμοί στα μάτια των πολιτών, τόσο αποδυναμώνεται η Πολιτεία και με αδύναμη Πολιτεία τα πάντα παραπαίουν. Προσοχή, λοιπόν.
