Του Απόστολου Κουρουπάκη
Αλλού μας τρώει…
Το λάθος στην εγκύκλιο του υπουργείου Παιδείας έγινε αφορμή για όλους και όλες να μιλήσουν για την οπισθοδρομική μας παιδεία, τα λάθη και τις παραλείψεις του δημοσίου σχολείου, και φυσικά να βρεθεί στο στόχαστρο και ο διευθυντής Μέσης Γενικής Εκπαίδευσης του ΥΠΑΝ Κυπριανός Λούης και δεν του αξίζουν τα υποτιμητικά σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σαφώς και είναι ένα λάθος που δεν έπρεπε να φύγει, πόσο μάλλον από το υπουργείο Παιδείας, αλλά να μην τρελαθούμε κιόλας, βγάζοντας το λαθόμετρό μας. Το θέμα που πρέπει να τεθεί επί τάπητος και να γίνει σοβαρή συζήτηση είναι πώς διδάσκεται το μάθημα της ιστορίας στα σχολεία μας σήμερα, και όχι το λάθος σε μία προκάτ εγκύκλιο. Και το ενδιαφέρον είναι πώς κατανέμονται οι φωνές που έψεξαν το λάθος, άλλοι μίλησαν για εθνικιστική παιδεία, για επετείους που δεν αφορούν τη χώρα και άλλοι για το ότι χανόμαστε ως έθνος, δεν ξέρουμε πλέον ούτε τα βασικά. Αλλά για να σοβαρευτούμε, η διδασκαλία της ιστορίας είναι μία πολύ σοβαρή υπόθεση, και στα σχολεία μας ακόμα διδάσκεται όπως θα τη δίδασκε ο Κωνσταντίνος Παπαρρηγόπουλος. Αυτά να συζητάμε και όχι ένα λάθος που σε μία εβδομάδα θα έχει ξεχαστεί.
Διά του επιτηδείου διδασκάλου
Και μιας και πιάσαμε τα διδασκαλικά, «Τους δε παίδας των σχολείων απαλλάξωµεν των απειραρίθμων ογκωδών βιβλίων και τετραδίων και των τεσσάρων ξηρών τοίχων του σχολείου, εντός των οποίων είνε κεκλεισμένοι. […] Ιδρύσωμεν γυμναστήρια εν τοις σχολείοις και καταστήσωμεν το μάθημα της γυμναστικής υποχρεωτικόν και βαθµολογούμενον ισοβαθμίως μεταξύ των δευτερευόντων λεγομένων μαθημάτων.» ή «Αμφότεροι οι γυμναστικοί είναι άξιοι πολλών επαίνων διά την επιτελεσθείσαν υπ’ αυτών εργασία». Τέτοια και άλλα πολλά ενδιαφέροντα έγραφαν οι εφημερίδες κάποτε για το μάθημα της γυμναστικής. Σημαντικό μάθημα λοιπόν, αλλά εμείς θαυμάσαμε όσα έγιναν την περασμένη εβδομάδα στην Επιτροπή Παιδείας της Βουλής, όπου έγινε το αλάι-μαλάι –συγχωρήστε μου την έκφραση, για το ότι δασκάλες διδάσκουν γυμναστική με τακούνια, όπως ανέφερε ο προϊστάμενος του τομέα αθλητισμού του υπουργείου Παιδείας, Σπύρος Αντωνέλλος. Πάντως, δεν θέλω να πιστεύω πως και τη γυμναστική τη διδάσκουμε όπως παλιά… όπως γίνεται με άλλα μαθήματα. Η Επιτροπή έγινε γήπεδο, εκατέρωθεν βολές και για ακόμη μία φορά τα πραγματικά προβλήματα των σχολείων μας πέρασαν σε δεύτερη μοίρα.
Το 1%... και πολύ!
Και ας πιάσουμε τα πολιτιστικά και αυτόν τη νομοθεσία για τον εμπλουτισμό δημοσίων κτιρίων με έργα τέχνης, τον Νόμο 57(1) 2009, αυτόν που μιλάει για υποχρεωτικό εμπλουτισμό των δημόσιων κτιρίων με έργα τέχνης αξίας ίσης με το 1% του συνολικού κόστους του έργου. Ποια άλλα κτίρια, εκτός από τον ΘΟΚ εφαρμόζουν τον νόμο; Ποιοι διαγωνισμοί έχουν προκηρυχθεί; Υπάρχει πρόβλεψη για να εμπλουτιστεί με ένα έργο τέχνης το Προεδρικό; Η Βουλή των Αντιπροσώπων; Εφαρμόζεται ο νόμος; Αν ναι, πώς εφαρμόζεται; Υπάρχει πρόβλεψη για το αν δεν εφαρμόζεται; Για παράδειγμα τα νέον του γλυπτού με τίτλο «Κλεψύδρα» του Θεοδούλου Γρηγορίου ανάβουν στο κτίριο της Ελεγκτικής Υπηρεσίας; Αν δεν ανάβουν, γιατί δεν ανάβουν, υπάρχει δημοσιονομικός λόγος ή απλώς δεν αρέσει το έργο, άρα δεν τα ανάβουν; Οφείλει η Ελεγκτική Υπηρεσία να συντηρεί και να δίνει στο κοινό το όλον του έργου; Ποιος ελέγχει τους φύλακες; Εκτός και αν είναι αρκετή η πατάτα/γλυπτό της Ξυλοφάγου και ο βρακάς της Λεμεσού για να λέμε πως έχουμε δημόσια τέχνη.
Και μιας και λέμε για δημόσια τέχνη, με το πάρκο γλυπτικής στην τάφρο, στη Λευκωσία, τι γίνεται; Είναι πάρκο γλυπτικής ή απλώς υπάρχουν γλυπτά για να την ομορφαίνουν; Το Πολιτιστικό Χωριό Λέμπας θα παραδοθεί έως το τέλος του χρόνου, και πώς προτίθεται να το αξιοποιήσει το υφυπουργείο σε συνεργασία με την κοινότητα;
