Κοινωνία… ώρα μηδέν

Κοινωνία… ώρα μηδέν

Κώδικα Δεοντολογίας των Μελών της Κυβέρνησης, ένα νέο, κυπριακό Κοινωνικό Συμβόλαιο: «Η κοινωνία των πολιτών έδωσε ισχυρή λαϊκή εντολή για τη διακυβέρνηση της χώρας, μιας διακυβέρνησης που οφείλει να εδράζεται στις θεμελιώδεις αρχές του ανθρωποκεντρισμού και της ισοπολιτείας, αμφότερες οι οποίες απαιτούν τη δημιουργία μιας νέας πολιτικής κουλτούρας που θέτει στο επίκεντρο τον άνθρωπο ενώ παράλληλα δίδει έμφαση στην αξιοκρατία, τη μηδενική ανοχή στη διαφθορά και την καθολική εφαρμογή των νόμων προς διασφάλιση της ίσης μεταχείρισης όλων». Τρέμε διαφθορά, τρέμετε φαρισαίοι και λοιποί… ο κώδικας σάς γυρεύει. Από τα πιο ωραία άρθρα του Κώδικα Δεοντολογίας των Μελών της Κυβέρνησης είναι το Άρθρο 16: «Παρακολούθηση Κώδικα και μη συμμόρφωση με τον Κώδικα». Σε αυτό αναφέρει πως ο πρόεδρος της Δημοκρατίας διορίζει Σύμβουλο Δεοντολογίας «για να ασκεί καθήκοντα παρακολούθησης και συμμόρφωσης με τον Κώδικα στη βάση των οδηγιών του και σε συνεργασία μαζί του, τον οποίο συμβουλεύεται για τον σκοπό αυτό, όποτε το κρίνει σκόπιμο». Έναν ακόμη διορισμό, ένας ακόμη άριστος θα επιβλέπει τα έργα και τις ημέρες των μελών της κυβέρνησης, εκτός από την κα Πική, που συντονίζει το έργο των μελών της κυβέρνησης. Ελπίζω μόνο ο νομικός –πιστεύω πως θα διοριστεί νομικός, δεν το ξέρω– που θα διοριστεί, να έχει πολύ χρόνο.

Τι Χάρτα τι Κώδικας

Δεν ξέρω τι άλλη ισχύ μπορεί να έχει ο συγκεκριμένος Κώδικας Δεοντολογίας, νομικώς στέκει, ή απλώς μιλάει απευθείας στην ψυχή του κυβερνητικού μέλους; Πάντως, εκτός από το να είναι ένα ωραίο κείμενο, το οποίο μοιάζει, τώρα που το σκέφτομαι, με τα συγχωροχάρτια της μεσαιωνικής και νεότερης περιόδου. Κατασκευάσματα της εξουσίας για να νομίζει ότι ελέγχει την κατάσταση και τις πράξεις του. Εντάξει, στα συγχωροχάρτια η Λατινική Εκκλησία έβγαζε και χρήματα, ενώ στον Κώδικα αναφέρεται ότι δεν πρέπει να παίρνουν χρήματα… βασική διαφορά θα πει κάποιος, πάντως, εγώ πιστεύω πως έχουν την ίδια ισχύ. Κενού περιεχομένου γράμματα, τα οποία μοιράζονται ή δημοσιοποιούνται προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού, των πολιτών, του ποιμνίου ή όπως αλλιώς θέλετε να μας ονομάσετε. Από εκείνον που ο τέως πρόεδρος της Δημοκρατίας Νίκος Αναστασιάδης είχε ονομάσει Χάρτα, σε τι διαφέρει; Απορία…

Πιττάτζειος θρήνος Ι

Ο δικηγόρος κος Αντρέας Πιττάτζης απαλλάχθηκε από το κατηγορητήριο της πολύκροτης υπόθεσης του επίμαχου ρεπορτάζ του ειδησεογραφικού δικτύου Al Jazeera. Εντάξει, δεν ξέρω τα νομικά, αλλά έχοντας μία αίσθηση λογοτεχνίας, με εντυπωσίασε η πολύ κακή λογοτεχνία… σταχυολογώ: « […] Οι ερπύστριες των Τουρκικών τανκ οδηγούμενες από το κανάλι Al Jazeera του Κατάρ, πέρασαν πάνω από τη χώρα και την βομβάρδισαν […]», αν ήταν σενάριο θα ήταν ακριβό να γυριστεί!. Άλλο: […] Οι ιαχές του Κολοσσαίου έπνιξαν τις κραυγές της αλήθειας. Αναζητούντο αποδιοπομπαίοι τράγοι προς εκτόνωση της γενικότερης κατακραυγής για τα χρυσά διαβατήρια… «Ο σάπιος κόσμος εκεί που σάπιζε ξανατονώθηκε» έγραψε ένας ποιητής […]». Ο ποιητής είναι ο Κώστας Τριπολίτης… και το ποίημα «Ανεμολόγιο», σε μουσική Θάνου Μικρούτσικου, Γιώργου Νταλάρα… «Και κάποιος δημοσιογράφος μου ‘πε «Η αλήθεια δεν πουλάει»… Αυτό δεν το ξέρω, κάποιος του το είπε. «Γονάτισε μια ολόκληρη υφήλιος πάνω μου για να με συνθλίψει…», σημειώνω πως ούτε οι ερπύστριες των τουρκικών τανκ τα κατάφεραν!

Πιττάτζειος θρήνος ΙΙ

«[…] Λοιδορήθηκα, ταπεινώθηκα, διαπομπεύθηκα, εξευτελίστηκα, υβρίστηκα, διερευνήθηκα, διώχθηκα και καταδιώχθηκα. Το όνομά μου, συνώνυμο της διαφθοράς, της ανεντιμότητας, της ελαφρότητας. Γέμισε η ψυχή μου μώλωπες… Το κορμί ένα σακί, που έσταζε αίμα, ιδρώτα και δάκρυα... […]», εδώ διακρίνω στοιχεία από ποπ μουσική… «[…] Δέχθηκα τα ανελέητα ραπίσματα του λαϊκισμού, από τα κάθε λογής αλαλάζοντα κύμβαλα που χρησιμοποιώντας ως πάλκο το πτώμα μου, πυορροούσαν και πωλούσαν ηθική. Έπιναν διψασμένα τα δάκρυά μου και χόρευαν ζεϊμπέκικο με τον πόνο μου. Από τα δάκρυα μου, γέμισε η κολυμβήθρα του Σιλωάμ για να ξεπλύνουν άλλοι, όλοι, τις αμαρτίες τους. Τους συγχωρώ!», ξεκάθαρες αναφορές από την Αγία Γραφή, που συνδυάζονται με λαϊκές αναφορές… Σταματώ όμως γιατί μία στεναχώρια με έπιασε! Το αμοντάριστο βίντεο θα το δούμε όμως; Απορία δεύτερη, σήμερα.

Σιωπή!

Με μεγάλη λύπη παρατήρησα πως ο θρήνος και ο θάνατος στο Ισραήλ και στη Λωρίδα της Γάζας στη χώρα μας έγινε πεδίο δόξης λαμπρόν για να ξεράσουν κάποιοι αηδιαστικά σχόλια και μάλιστα αυτά να επικροτούνται και από «σημαίνοντα» πρόσωπα της πολιτικής μας ζωής, που ως πουλιά τσιμπολογούν από εδώ και από εκεί διάφορα, για να κερδίσουν καμία ψήφο παραπάνω.

Κρίμα, πολύ κρίμα, που ορισμένοι με τρόπο αηδή τρέφονται από το αίμα και τον θάνατο, για να δηλώσουν την απέχθειά τους σε αυτό. Καταφέρνοντας όμως να ξερνούν όξος και χολή. Λίγη περισσότερη σοβαρότητα ποτέ δεν έβλαψε κανέναν και λίγο περισσότερο μυαλό επίσης δεν έκανε ποτέ κακό. Φτάνει να είμαστε επιλεκτικά ευαίσθητοι, φτάνει να είμαστε με εκείνον τον άλλο που τον έχουμε εμείς χρίσει σωστό, φτάνει να είμαστε με το σύνθημα, ας πάμε επιτέλους με τον Άνθρωπο, γιατί όπως προχωράμε μάς βλέπω να πηγαίνουμε προς τον Διάβολο.