Βραβείο του ό,τι να ’ναι

Βραβείο του ό,τι να ’ναι

Πολλές φορές στη Βουλή των Αντιπροσώπων οι ομιλίες και οι τοποθετήσεις των βουλευτών είναι λίγο βαρετές, τετριμμένες και λίγο βαριέσαι να τις παρακολουθείς. Όλα όμως αλλάζουν όταν ανεβαίνει στο βήμα ο κ. Ανδρέας Θεμιστοκλέους. Πραγματικά νομίζω πως αξίζει ένα βραβείο για την καλύτερη κακή ερμηνεία. Τοποθετείται για σημαντικά ζητήματα με τέτοιον τρόπο που ό,τι κατάλαβες, κατάλαβες. Τα λέει με τέτοιον τρόπο, που σε κάνει να αναρωτιέσαι αυτό που ακούς είναι αλήθεια; Είναι ένας μύθος που κρύπτει νουν αληθείας, είναι απλώς εικασίες και ιδέες; Η κα Αννίτα Δημητρίου πρόεδρος της Βουλής και πρόεδρος του ΔΗΣΥ, μάλιστα ζήτησε, στην τελευταία τοποθέτησή του την περασμένη Πέμπτη, να της εξηγήσει πού θέλει να καταλήξει, ενώ κάτι έλεγε για τη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου Κύπρου, που όσο και να απεχθάνομαι τον πολιτικό του λόγο, ένα δίκιο για τις καλαμιές το έχει... Τώρα για το αν το σπεκουλάρω είναι ελληνικά ή αγγλικά ας το αφήσουμε στους ειδικούς!

Ακαδημαϊκοί λόγοι...

Πάντως, για το αν θα γίνουμε ακαδημαϊκό κέντρο χρειάζεται πολύ κόπος ακόμα, όχι γιατί μας λείπει το έμψυχο δυναμικό, αλλά γιατί μας λείπει το όραμα. Γιατί μας λείπει ο συγκεκριμένος πολιτικός λόγος που ενδυναμώνει τη σκέψη μας για τη χρησιμότητα να γίνουμε σοβαρό ακαδημαϊκό κέντρο. Όποιοι και όποιες παρακολουθήσαμε τη συνεδρίαση της Βουλής των Αντιπροσώπων την Πέμπτη που μας πέρασε καταλάβαμε πολύ καλά γιατί τα πράγματα δεν πάνε όπως πρέπει να πηγαίνουν. «Πολιτικοί» λόγοι έμπλεοι συναισθηματισμών και αφορισμών. Λόγοι που σε τίποτε δεν θυμίζουν στιβαρό πολιτικό λόγο, με βάθος. Όταν στην ίδια τη Βουλή παραδεχόμαστε ότι υπάρχουν ιδρύματα και σχολεία κατώτερων και ανώτερων παιδιών, τότε τίποτε δεν μας σώζει. Όταν λέμε ότι τα ερευνητικά προγράμματα είναι για το πρεστίζ, τότε βράσε ρύζι. Όταν μπλέκουμε τα πανεπιστήμια με την ειδική εκπαίδευση, όταν δαιμονοποιούμε το δημόσιο πανεπιστήμιο και πετάμε και το συναισθηματικό περί αποκοπής των προνομίων των προνομιούχων βουλευτών είναι επικίνδυνο.

Για να γίνουμε ακαδημαϊκό κέντρο πάντως θα είχε ενδιαφέρον να δούμε ποια είναι τα δικά μας επιστημονικά κέντρα, ποιοι και πόσοι εργάζονται σε αυτά, πώς λειτουργούν οι βιβλιοθήκες μας, οι δημόσιες και οι πανεπιστημιακές, πώς βοηθάμε το Κρατικό Αρχείο και το Ινστιτούτο Νευρολογίας και Γενετικής Κύπρου. Πρέπει να δούμε πώς φέρνουμε ερευνητικά προγράμματα στην Κύπρο, και πώς τα αξιοποιούμε. Μερικά μόνο... τώρα όλα τα άλλα είναι να είχαμε να λέγαμε.

Για να δούμε...

Τι νέο άραγε έχει να κομίσει στον δημόσιο διάλογο για τον πολιτισμό ο κ. Χατζηγιάννης; Πάντως, έως τώρα όπου και να έχει μιλήσει δεν έχει πει κάτι καινούργιο, παρά μόνο ότι ακούει τους πάντες, συναντάει τους πάντες, και σιγά-σιγά διαμορφώνει άποψη. Μακάρι να τη διαμορφώσει όσο γίνεται πιο γρήγορα, γιατί ήδη χάνουμε χρόνο με το να πρέπει να του τα ξαναεξηγούν όλα από την αρχή. Όσο για τις κριτικές που δέχθηκε άμα τω διορισμώ του, είπε στην εκπομπή «Διασπορά Ειδήσεων» της Οριάνας Παπαντωνίου ότι όλες είναι καλοδεχούμενες, [...] λέγοντας χαρακτηριστικά «αρκετά χρόνια λόγω της βασικής μου ιδιότητας οι κριτικές είναι αναπόσπαστο κομμάτι της δουλειάς μας είτε θετικές είναι, είτε αρνητικές, καλοπροαίρετες ή μη, καλές ή κακές, καλοδεχούμενες είναι όλες.

Είναι όλα καλά, δεν δημιουργείται κάποιο θέμα και δεν μου αποσπά την προσοχή». Πώς τώρα από τις ύποπτες και εσπευσμένες κριτικές φτάσαμε στο όλες είναι καλοδεχούμενες είναι ένα ερώτημα. Μακάρι να το πιστεύει.