Ακούει κανείς;

Ακούει κανείς;

Προεκλογικές εκστρατείες όπως αυτές του ΔΗΚΟ πραγματικά θα πρέπει να διδάσκονται σε σχολές Πολιτικών Επιστημών. Είχαμε τον Μάκη, ο οποίος έψαχνε τον πρόεδρο και δεν τον έβρισκε. Και στις φετινές εκλογές της 9ης Ιουνίου εμφανίστηκε στην προεκλογική ο αρχιεπίσκοπος Μακάριος, και πρώτος πρόεδρος της Κυπριακής Δημοκρατίας με την εμβληματική πλέον φράση: «Ελληνικέ Κυπριακέ λαέ, γνώριμη είναι η φωνή που ακούεις, είμαι ο Μακάριος». Και φυσικά, είχαμε και τον Σπύρο Κυπριανού και τον Τάσσο Παπαδόπουλο, με τις ατάκες τους… που φυσικά καμία δεν συγκρίνεται με αυτή του αρχιεπισκόπου Μακαρίου. Δεν ξέρω αν έτσι, με την απομόνωση φράσεων, τιμάται η ιστορία του κόμματος, σίγουρα πάντως τιμάται η προσωπολατρεία και η προσκόλληση στο παρελθόν, η οποία τίποτε δεν προσφέρει, παρά μόνο ανάξεση παλαιών παθών. Τα ενεργά πολιτικά κόμματα οφείλουν να βλέπουν το αύριο και όχι το «δικό» τους χθες.

Αρένα οι εκλογές

Στη Δρομολαξιά είχαμε την εβδομάδα που μας πέρασε σοβαρό επεισόδιο μεταξύ του δημάρχου Δρομολαξιάς – Μενεού Κύπρου Ανδρονίκου και του υποψήφιου δημοτικού συμβούλου Σάββα Κυριάκου. Είχαμε και πριν από μερικές εβδομάδες το επεισόδιο στη Λεμεσό και σκέφτομαι μήπως η πολιτική συζήτηση στη χώρα πλέον γίνεται διά της ράβδου και όχι διά του λόγου; Μετά μην αναρωτιόμαστε γιατί οι νέοι άνθρωποι στη χώρα απέχουν από τα κοινά και ευνοούνται φαιδρά φαινόμενα πολιτικολογούντων τύπου Φειδία. Δεν γίνεται από τη μία να έχουμε προεκλογικά σποτ βγαλμένα από την ιστορία και από την άλλη προεκλογικές αναμετρήσεις τύπου πυξ λαξ. Κάποιοι τρίβουν τα χέρια τους με αυτές τις αλλοπρόσαλλες πολιτικές και ο κίνδυνος είναι να επικρατήσει η φαιδρότητα και η βιαιότητα. Ας αρχίσουν τα κόμματα να παράγουν λόγο σοβαρό και να σταματήσουν να κυλούνται στα ακάθαρτα του δρόμου.

Εκλογικές αδικίες

Ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση σε σχέση με τους εκλογικούς καταλόγους και το δικαίωμα του εκλέγειν, εκτός από τις ψευδομετοικήσεις, με τις οποίες η εφημερίδα ασχολήθηκε εκτενώς, είναι και η μη δυνατότητα τέκνων να ψηφίσουν τις μητέρες τους, που έχουν αναγνωριστεί ως πρόσφυγες. Αν η μητέρα σου είναι πρόσφυγας και έχει θέσει υποψηφιότητα δεν μπορεί το τέκνο της να εγγραφεί στους εκλογικούς καταλόγους της κατεχόμενης κοινότητας ή δήμου. Η εκ μητρογονίας προσφυγική ιδιότητα, που δόθηκε το 2013, δόθηκε μόνο για στεγαστικά προγράμματα και έτσι τα παιδιά γυναικών προσφύγων δεν έχουν ίσα πολιτικά δικαιώματα με τους εξ αρρενογονίας πρόσφυγες. Μαθαίνει η στήλη πως δεν προλάβαινε το υπουργείο Εσωτερικών για αυτές τις εκλογές και πως στις επόμενες το πρόβλημα θα λυθεί. Σιγά, πέρασαν πενήντα χρόνια, τι είναι ακόμη μερικά;

Δικαίωση

Ο εθνοφρουρός Θανάσης Νικολάου απεβίωσε από στραγγαλισμό, όπως ανακοίνωσε την περασμένη Παρασκευή η θανατική ανακρίτρια, δικαστής, Ντόρια Βαρωσιώτου, η οποία εξέθεσε τα αίτια θανάτου κατά τη διάρκεια τρίωρης διαδικασίας ενώπιον του Επαρχιακού Δικαστηρίου Λεμεσού. Η δικαίωση της Αντριάνας Νικολάου, μητέρας του εθνοφρουρού Θανάση Νικολάου, και της οικογένειάς της, ήρθε μετά από 19 χρόνια. Σχεδόν είκοσι χρόνια αυτή η γυναίκα πάλευε με τα τέρατα της γραφειοκρατίας, με τα συμφέροντα, με τους θεσμούς ενός κράτους που επαναπαύονταν σε εκθέσεις γεγονότων και στην παρέλευση των χρόνων. Η Αντριάνα Νικολάου έδωσε μια μάχη για να δικαιώσει τον νεκρό γιο της, ο οποίος το 2005, σύμφωνα με την τότε εκδοχή αυτοκτόνησε. Άραγε θα βρεθούν οι δολοφόνοι του Θανάση Νικολάου; Θα πληρώσουν το μερίδιο που τους αναλογεί όσοι αξιωματούχοι διά ασύγγνωστων παραλείψεών τους ταλαιπώρησαν βάναυσα μία οικογένεια που θρηνούσε το παιδί της; Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν στη Νομική Υπηρεσία, και ας μην τυρβάζουν περί άλλων.