Δεν με πιάνεις... κυρία Αστυνομία

Δεν με πιάνεις... κυρία Αστυνομία

Οι αποδράσεις κρατουμένων φαίνεται πως είναι πονοκέφαλος για την Αστυνομία Κύπρου και συχνά-πυκνά τα κάγκελα λυγίζουν, οι αστυνομικοί που έχουν αναλάβει τη φύλαξή τους δεν τους παίρνουν χαμπάρι και η ζωή συνεχίζεται, εκτός των κελιών ή άλλων χώρων προσωρινής προσωποκράτησης. Φαντάζομαι θα διαταχθούν εξετάσεις, θα γίνουν τα δέοντα από το Αρχηγείο και οι ευθύνες θα αποδοθούν και το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο και να μην έχει κανείς αμφιβολία. Θα μου πείτε μια σταλιά νησί είμαστε, κάποτε τους τσακώνουν και όλα μετά επιστρέφουν στην κανονικότητά τους. Πάντως, επαναλαμβάνω, τα προβλεπόμενα θα γίνουν, μπορεί όχι τώρα, γιατί έρχεται Πάσχα, πιο ύστερα, δεν χάθηκε κι ο κόσμος για μερικές ημέρες.

Προεκλογικός τιτανικός

Ναυάγιο στις προεκλογικές συνομιλίες ΑΚΕΛ και ΔΗΚΟ, ζυγίζουν τα πώς και τα εάν στον ΔΗΣΥ, ο Νίκος Χριστοδουλίδης περιμένει, έχει υπομονή και μετά το Πάσχα θα μάθουμε τις σκέψεις και τις αποφάσεις του ανδρός. Πάντως, ό,τι και να λέμε αυτός ο προεκλογικός, ξεκίνησε νωρίς, αλλά είναι σαν τα ρεβίθια, άμα τα πάρεις και είναι από τη φύτρα τους κακόψητα, όσο και να τα μουλιάζεις, άψητα θα μείνουν στο τέλος στην κατσαρόλα, και αν πεινάς και λάχει να στα σερβίρουν, θα τα φας και θα πεις κι ευχαριστώ. Στην προκειμένη, εμείς οι πολίτες μάλλον θα φάμε ρεβίθια, και στο τέλος θα πούμε και ευχαριστώ τον μάγειρα, που κατάφερε με ρεβίθια να βγάλει πρόεδρο.

Αδιαλλαξίας συνέχεια

Και μιας και είπαμε για ναυάγια, κάτι τέτοιο ήταν και η συνάντηση του προέδρου Αναστασιάδη με τον Τ/κ ηγέτη Ερσίν Τατάρ. Επτά μήνες ξηρασία, αγρανάπαυση διαρκείας σε συνομιλίες, σε ιδέες, σε προσπάθειες σε όλα. Επιμένει ο κ. Τατάρ σε αναγνώριση κυριαρχικής ισότητας και μετά βλέπουμε. Δεν παραβιάζω ανοικτές θύρες λέγοντας πως έτσι δεν πάμε πουθενά και όσο δεν γίνεται τίποτε, τόσο θα εμπεδώνεται η διχοτόμηση και η διαίρεση και οι καιροί είναι πονηροί, πολύ πονηροί. Αν επιβεβαιωθεί και το άνοιγμα ρωσικού προξενικού γραφείου στα Κατεχόμενα (δες σελίδα 5, στο ρεπορτάζ του Γιάννη Ιωάννου), τότε το πράγμα αρχίζει να σοβαρεύει. Όσο χαρταετό πετάξαμε, πετάξαμε...

Η Πόλη Όλη

Πέθανε ο Λέλλος Δημητριάδης, τον οποίο συνάντησα μία μόνο φορά σε κοινωνική περίσταση, πριν από πολλά χρόνια. Άκουγα για τον Λέλλο ότι έδωσε το άπαν των δυνάμεών του για τη Λευκωσία, την πόλη που υπηρέτησε ως δήμαρχος. Την αγάπησε την πόλη του ο Λέλλος Δημητριάδης και αυτό ουδείς νομίζω μπορεί να το αμφισβητήσει. Βλέποντας σχετικά αρχεία για το όραμά του για την πλατεία Ελευθερίας μπορώ να το πιστοποιήσω και εγώ. Οι ιδέες του ήταν πρωτοποριακές, μόνο η σκέψη τους ήθελε ιδιαίτερο θράσος και θάρρος. Μετά, όλα τα υπόλοιπα για τις πολιτιστικές δομές της Λευκωσίας, για την επανένωση της πόλης, με τα έργα που προώθησε με την κατεχόμενη Λευκωσία, και άλλα πολλά που δεν τα ξέρω. Η Λευκωσία, για εμάς τους όψιμους κατοίκους της, είναι εν πολλοίς έργο του.

Από εμένα το ποίημα του Γιώργου Χαριτωνίδη «Λευκωσία»:

Ο πλανόδιος διαλαλούσε τα καρπούζια του.

Με μια κίνηση

μοίρασε ένα μπροστά μας.

Η γλυκάδα και η δροσιά αναδύθηκαν

και απ’ τα δυο του μέρη.

Καλό παράδειγμα

για μοιρασμένη πόλη.

Εκείνη τη μέρα φυσούσε βοριαδάκι

στη Λευκωσία.