Ο κλάδος των μουσικών ανέκαθεν αντιμετώπιζε σοβαρά προβλήματα, για τα οποία στο παρελθόν είχαν γίνει ανεπιτυχώς προσπάθειες επίλυσής τους. Η βασική αιτία για την αποτυχία αυτών των προσπαθειών δεν ήταν η ανικανότητα όσων προσπάθησαν, αλλά η πολυπλοκότητα των προβλημάτων του κλάδου μας. Θα μου πείτε, τώρα τα προβλήματα απλοποιήθηκαν; Ξεκάθαρα όχι. Η διαφορά του τότε με το τώρα αφορά στην καλύτερη προετοιμασία από μέρους μας. Μελετήσαμε ουσιαστικά, καθορίσαμε εφικτούς στόχους, ήλθαμε σε επικοινωνία με συναδέλφους στο εξωτερικό, οι οποίοι κουβαλούν μεγαλύτερη εμπειρία στα συνδικαλιστικά θέματα, ανταλλάξαμε απόψεις, μα κυρίως ενώσαμε τις φωνές μας για τον κοινό στόχο.
Η πανδημία του κορωνοϊού δεν ανέδειξε μόνον τα σημαντικά προβλήματα στον χώρο μας, αποκάλυψε συγχρόνως μια θλιβερή συμπεριφορά από το επίσημο κράτος, απέναντι στο σύνολο των καλλιτεχνών του τόπου μας. Και τούτο διότι απουσίαζε –την κρίσιμη ώρα– ένας σοβαρός, θεσμοθετημένος καλλιτεχνικός φορέας, ο οποίος θα έπρεπε να βγει μπροστά και να εκπροσωπήσει όλους εμάς την ώρα των κρίσιμων αποφάσεων. Να σας θυμίσω πως με απόφαση της κυβέρνησης, οι άνθρωποι του πολιτισμού ήταν οι πρώτοι που «κατέβασαν ρολά». Σεβαστήκαμε, όπως και ο υπόλοιπος κόσμος, την κρισιμότητα των στιγμών και κλειστήκαμε στα σπίτια μας. Και καλώς πράξαμε. Λίγο αργότερα ήλθαν οι εξαγγελίες για στήριξη των εργαζομένων. Ακούγαμε για επιδόματα, για διατήρηση των θέσεων εργασίας, για διατήρηση των μισθών. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ακούγαμε το ίδιο πράγμα. Μόνο που εμείς, απουσιάζαμε απ’ όλον αυτό τον σπουδαίο σχεδιασμό. Είμασταν «αόρατοι». Μας αγνόησαν, μας υποτίμησαν. Κι όταν πια βγήκαμε στους δρόμους, για να φωνάξουμε αγανακτισμένοι, πως είμαστε κι εμείς εδώ, πέντε μήνες μετά μας πέταξαν στα μούτρα ένα ευτελές επίδομα. Και ο χαρακτηρισμός αυτός δεν είναι τυχαίος, ούτε αδόκιμος. Με απλά μαθηματικά, αν κάνουμε τις πράξεις στην εξίσωση, βασικές ανάγκες επιβίωσης και επίδομα, το αποτέλεσμα θα είναι τραγικά ελλιπές. Οι καλλιτέχνες όμως δεν είναι επαίτες, αν και πολλοί από τους συναδέλφους βρίσκονται σε άθλια οικονομική κατάσταση, μετά από δύο χρόνια υποχρεωτικής αδράνειας.
Γι’ αυτό, λοιπόν, πήραμε την απόφαση να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα αυτονόητα μας αναλογούν.
Γι’ αυτό λοιπόν, πήραμε την απόφαση να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας, να οργανωθούμε και να διεκδικήσουμε όλα όσα αυτονόητα μας αναλογούν. Μαζί και με άλλους συναφείς κλάδους στον χώρο της τέχνης και του πολιτισμού, να βγούμε μπροστά, να γίνουμε «ορατοί».
Σύντομα θα κληθούμε να συζητήσουμε με το υφυπουργείο Πολιτισμού, το νομοσχέδιο για την κατοχύρωση της ιδιότητας του καλλιτέχνη. Μέσα σε αυτό το πλαίσιο θα καταρτιστεί το μητρώο για κάθε καλλιτεχνική ιδιότητα και βάσει κριτηρίων, θα δρομολογηθεί η πολυπόθητη κατοχύρωση του επαγγέλματός μας.
Κατά συνέπεια, η απόκτηση θεσμικής υπόστασης μάς επιτρέπει να συζητούμε άμεσα και χωρίς διαμεσολαβητές, θέματα που αφορούν τον κλάδο μας. Ένας από τους βασικούς μας στόχους θα είναι, η άμεση επίλυση του ζωτικής σημασίας ζητήματος της κοινωνικής ασφάλισης. Είναι αδήριτη η ανάγκη διεξαγωγής μελέτης και αξιοποίησης της εμπειρογνωμοσύνης –όπου υπάρχει– για διεξοδική λύση του προβλήματος.
Όπως προανέφερα, τα προβλήματα είναι πολλά, δύσκολα και πολύπλοκα. Όμως μπήκε το νερό στ’ αυλάκι. Είμαστε ενωμένοι και αποφασισμένοι. Η Ένωση Μουσικών Κύπρου παίρνει σάρκα και οστά και ρίχνεται στη μάχη της διεκδίκησης. Κι αν αυτό σας ακούγεται ουτοπικό, κλείνω την τοποθέτησή μου με την παρότρυνση του μέγιστου Νίκου Καζαντζάκη: «Φτάσε όπου δεν μπορείς». Αυτό θα κάνουμε λοιπόν.
*Ο κύριος Δημήτρης Φανής είναι μουσικός
