Kathimerini.com.cy
Πάνε τώρα δύο χρόνια που παίζουμε κρυφτούλι. Και χάνουμε. Στην αρχή κρυφτήκαμε μέσα στα σπίτια μας. Μετά κρυφτήκαμε πίσω από τις μάσκες μας. Ο φόβος μας έστειλε μέσα στα ατομικά μας καβούκια, και βρήκαμε καταφύγιο στην τελευταία μας κρυψώνα που ονομάζεται συνήθεια. Το κρυφτό είναι παιχνίδι ομαδικό. Αν έχεις την τάση να παίζεις κρυφτό μονάχος, είναι ίσως μια καλή στιγμή να επισκεφθείς κάποιον ειδικό. Και το θέατρο είναι παιχνίδι ομαδικό. Σε αντίθεση με το κρυφτό –που η παρουσία θεατών (συχνά αδιάκριτες γιαγιάδες που ουρλιάζουν «μα πάλι κρύφτηκες πίσω από την τριανταφυλλιά, θα σε βρει») μπορεί να καταστρέψει τη διασκέδαση– το θέατρο χωρίς θεατές αξίζει λιγότερα κι από ηλιακό φορτιστή στην Αρκτική τον Δεκέμβριο.
Την Πέμπτη 2 του Ιούνη κάνουμε πρεμιέρα με την παράσταση «Μακρυκωσταίοι και Κοντογιώργηδες» από τον ΘΟΚ. Μια κωμωδία ξεκαρδιστική, αρκούντως χρωματιστή και παρανοϊκή πάντα μέσα σε ασφαλή κλινικά πλαίσια. Είναι η ιστορία των τελευταίων αρσενικών απόγονων δύο οικογενειών που τα τελευταία 80 χρόνια διατηρούν με λύσσα μια βεντέτα που ξεκίνησε γιατί κάποιου η γίδα έφαγε κάποιου άλλου δύο οκάδες κληματόφυλλα. Αφορμή ασήμαντη. Και η παράσταση όμως αφορμή είναι. Δεν θα είναι στ’ αλήθεια μια θεατρική εμπειρία. Σας είπαν ψέματα. Η συγκεκριμένη παραγωγή είναι μια αφορμή να ξαναβρεθούμε ξανά όλοι μαζί. Κάποιοι στη σκηνή και κάποιοι στην πλατεία. Να κοιταχτούμε ξανά στα μάτια και να πούμε «Να ορίστε! Είμαστε κι εμείς εδώ. Το περάσαμε κι αυτό». Να δούμε ξανά τα πρόσωπα χωρίς να τα κρύβει μια μάσκα. Ξέχνα τα, θεατή, αυτά που ήξερες. Τώρα πια αν βαρεθείς και χασμουριέσαι θα το μάθουμε!
Κόπιασε λοιπόν, φίλε θεατή, να ξεσκάσεις. Κόπιασε να γελάσεις με την καρδιά σου. Έλα να νιώσεις σημαντικός. Να νιώσεις σημαντικός και πολύτιμος, γιατί αυτό που βλέπεις φτιάχτηκε για εσένα και μόνο. Δεν είναι προκάτ, δεν έχει φασόν, δεν είναι μαγνητοσκοπημένο. Συμβαίνει ακριβώς τώρα μπροστά στα μάτια σου και θα πεθάνει μόλις σηκωθείς από το κάθισμά σου. Και ποτέ ξανά δεν θα είναι το ίδιο. Θα είναι μια ανάμνηση τόσο προσωπική όσο οι παιδικές σου στιγμές στην αγκαλιά των γονιών σου.
Δεν θα αρνηθώ πως το κείμενο αυτό περιέχει τοποθέτηση προϊόντος. Άλλωστε τα σπίτια που δεν παινεύονται είναι και αυτά που σε πλακώνουν στο τέλος. Η ευεξία που προκαλεί όμως η θεατρική εμπειρία, μπορεί και εμφανίζεται σε όλες τις τίμιες και προσεγμένες παραγωγές. Και θα αντισταθώ στον πειρασμό να μιλήσω για βαθιά νοήματα και σκηνοθετικές προσεγγίσεις και όλα τα σχετικά. Χάνουμε τόσο χρόνο να προσπαθώντας να είμαστε σοβαροφανείς που στο τέλος χάνουμε τη σοβαρότητα μας. Το μεγάλο μυστικό που μας κρατάει νεαρούς, εμάς που ασχολούμαστε με το σπορ, είναι η συνεχής επαφή με το παιδί που κρύβει ο καθένας μέσα του. Μια επαφή που είναι και για σένα εκεί θεατή. Σε περιμένει για να σε κάνει νεότερο. Το μόνο που χρειάζεται είναι μια αφορμή. Αυτή είναι η τέχνη μας. Η τέχνη του να μεγαλώνεις και να γίνεσαι σοφότερος, συνεχίζοντας να παίζεις. Όπως ένα παιδί. Ορίστε. Το είπα το μεγάλο μυστικό. Είναι απλό, όπως όλα τα μεγάλα άλλωστε.
Και ναι, η εποχή είναι δύσκολη, και η εβδομάδα μίζερη και η βενζίνη ακριβή και τα καρπούζια τζούφια. Δεν θα αλλάξει αν μείνεις κλεισμένος μέσα. Κάνε τον κόπο και έλα, θεατή αγαπημένε.
Αρκετά έμεινες μόνος και κρυμμένος. Υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι εκεί έξω. Ο τελευταίος που θα περάσει την πόρτα ας φωνάξει: φτου, ξελευθερία!
