Έχει πλέον παγιωθεί η επιλογή πρόταξης της λύσης δύο κρατών από τουρκικής πλευράς. Αυτό βέβαια δεν αποτελεί σημερινό ή πρόσφατο φαινόμενο αλλά μια στρατηγική επιλογή στο πλαίσιο της γενικότερης προώθησης της αναβάθμισης του ψευδοκράτους ως μιας αυτόνομης και αυτάρκους οντότητας στο διεθνές στερέωμα. Και δεν προκύπτει μόνον από πλευράς Τουρκίας αλλά με την ίδια εμμονή και ένταση και από την τουρκοκυπριακή πλευρά. Ούτως ή άλλως, με παρένθεση κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις φυσικών προσώπων που αναδεικνύουν την απολυτότητα ελέγχου και εξάρτησης των τουρκοκυπρίων και του ψευδοκράτους από τη Τουρκία, κατά τα λοιπά η στρατηγική, η γραμμή και οι μεθοδεύσεις είναι καθόλα ορμώμενες εκ Τουρκίας. Όσες δε, και όποιες φορές υπήρξαν «παράθυρα» αυτονόμησης από τουρκοκυπριακής πλευράς, αυτά έκλεισαν σε άμεσο χρόνο ερμητικά είτε αυτοβούλως, είτε «ετσιθελικά».
Η εμμονή στα δύο κράτη ως τη μόνη λύση στο Κυπριακό από πλευράς Τουρκίας ενώ δεν τυγχάνει αποδοχής από τον διεθνή παράγοντα, την ίδια ώρα δεν προκύπτει με οποιοδήποτε τρόπο η ουσιαστική και με αποτέλεσμα αποθάρρυνση της Τουρκικής πλευράς να το θέτει. Τίθεται δε, το εύλογο ερώτημα αν αυτό αποτελεί ή θα έπρεπε να αποτελεί την προϋπόθεση για τυχόν έναρξη συνομιλιών. Αν λοιπόν ο διεθνής παράγοντας δεν το θέτει ως προαπαιτούμενο είτε επειδή κρίνει ότι θα κάμψει την εμμονή της Τουρκίας σε λύση δύο κρατών στην πορεία, είτε επειδή έχει ήδη αποφασίσει ότι το Κυπριακό έχει «πάρει τον δρόμο του», εμείς που επειγόμαστε για λύση, εμείς που βιώνουμε τις συνέπειες της κατοχής, είμαστε αυτοί που φέρουμε και την απόλυτη και ακέραια ευθύνη να διαφυλάξουμε το περιεχόμενο της διαδικασίας τυχόν συνομιλιών. Είναι για αυτόν ακριβώς τον λόγο που θα πρέπει να γίνει, και ελπίζω να γίνεται, σαφές προς την απεσταλμένη του γενικού γραμματέα του ΟΗΕ ότι δεν δύναται να εισέλθουμε σε συνομιλίες υπό τέτοιες συνθήκες και τέτοιες προϋποθέσεις.
Και ο λόγος είναι απλούστατος.
Δεν χρειάζεται να είσαι μαθηματικός ολκής για να λύσεις αυτού του επιπέδου την εξίσωση.
Και εξηγούμαι ευθύς αμέσως:
Αν εισέλθουμε σε συνομιλίες με την τουρκική πλευρά να αξιώνει λύση δύο κρατών και τη δική μας πλευρά να ξεκινά από το πλαίσιο Γκουτέρες καθώς και τη προέκταση της κληρονομιάς του Crans-Montana τότε ποια μπορεί στα αλήθεια να είναι η κατάληξη; Στην καλύτερη των περιπτώσεων θα βρεθούμε κάπου στη μέση της διαδρομής, εκτός και αν έχει κανείς την αφέλεια να πιστεύει ότι θα ξεκινήσουν και θα τελειώσουν συνομιλίες γύρω, από και με άξονα το πλαίσιο Γκουτέρες, το οποίο ούτως ή άλλως περιείχε σειρά προνοιών με έντονο το στοιχείο της διαιώνισης και υιοθέτησης συνεπειών της κατοχής. Το σίγουρο είναι πάντως πως υπό τέτοιες συνθήκες δεν θα ήταν σοφό, ούτε ειλικρινές να συνεχίσουμε να λέμε και δεσμευόμαστε στον λαό ότι η λύση θα έχει ευρωπαϊκό χαρακτήρα, ήτοι θα συνάδει με τις αρχές και αξίες τις Ευρωπαϊκής Ένωσης. Επανερχόμενος όμως στο κρίσιμο ερώτημα και αφήγημα από πλευράς Τουρκίας για λύση δύο κρατών θα ισχυριστώ το προφανές, στη δική μου αντίληψη. Η Τουρκία και οι Τουρκοκύπριοι ομιλούν για δύο κράτη για να μπορούν να διεκδικήσουν στο τραπέζι των συνομιλιών το σύνολο των εκκρεμοτήτων που αφορούν τις εσωτερικές ειδικότερα πτυχές του κυπριακού, μέσω των οποίων θα πετύχουν αυτό που διαχρονικά επιδιώκουν στην Κύπρο: δηλαδή τον απόλυτο έλεγχο του νησιού και την αποκοπή του Κυπριακού Ελληνισμού από την όποια στρατηγική ή συνεκτική σχέση με τον κεντρικό Ελληνισμό. Άρα δεν είμαι βέβαιος (και να μην είναι κάνεις) ότι η τουρκική πλευρά θέτει τη λύση 2 κρατών για να τη πετύχει αφού γνωρίζει καλά ότι εμείς ποτέ δεν θα συναινέσουμε σε κάτι τέτοιο ούτε και ο διεθνής παράγων. Επομένως, αυτό μάλλον τίθεται έτσι ώστε σε τυχόν διαδικασία συνομιλιών να αποτελέσει άλλο ένα χαρτί και στοιχείο διαπραγμάτευσης για την Τουρκία με στόχο να ασκηθεί πίεση στην Ελληνική πλευρά ή ακόμη χειρότερα να μας χρεωθεί και το όποιο ναυάγιο με τις συνέπειες του.
Αν λοιπόν μέχρι σήμερα δεν αποτελεί προϋπόθεση η μη πρόταξη λύσης δύο κρατών για έναρξη συνομιλιών καλό θα είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κος Χριστοδουλίδης να το πράξει άμεσα.
Είναι καλή η άσκηση της διπλωματίας, η επίδειξη αβρότητας και τα πολλά χαμόγελα, αλλά αν ο «λογαριασμός» για αυτό είναι τα πιο πάνω ως ετέθησαν τότε δεν αξίζει τον κόπο, γιατί στο τέλος το κόστος θα το πληρώσει ξανά ο τόπος και ο λαός .
Ως εκ τούτου, καθαρές κουβέντες και εκτός και εντός των τειχών, ώστε να μη βρεθεί κανείς μπροστά σε πιο δυσάρεστες εξελίξεις και εκπλήξεις από τις μέχρι τούδε.
