Σε ακριβώς τέσσερις Κυριακές θα πάμε στις κάλπες. Σε μια ιδιαίτερη, διπλή εκλογική αναμέτρηση. Η σκέψη για ενοποίηση δύο εκλογικών αναμετρήσεων ήταν σωστή. Βασικό επιχείρημα ήταν και είναι να μειώσουμε τις εκλογικές αναμετρήσεις από 4 σε 3 στη διάρκεια μιας πενταετίας. Αυτό, αυξάνει εκ των πραγμάτων τον παραγωγικό πολιτικό χρόνο, αφού εν μέσω προεκλογικής περιόδου συμφωνούμε πως χάνεται η ουσία στα συνθήματα. Η αύξηση της συμμετοχής στις ευρωεκλογές είναι ένας παράλληλος, ισχυρός στόχος, που και αυτός φαίνεται πως θα υλοποιηθεί αφού το μεγαλύτερο ενδιαφέρον για τις εκλογές της Τοπικής Αυτοδιοίκησης θα φέρει κόσμο στις κάλπες.
Παράπλευρη απώλεια αυτής της ιδιότυπης εκλογικής αναμέτρησης είναι πως οι ευρωεκλογές «χάνονται» στα άλλα πέντε ψηφοδέλτια που οι πολίτες θα πάρουν στα χέρια τους στις 9 Ιουνίου. Δυστυχώς η συζήτηση μένει στη μέση σε όλες τις εκφάνσεις της. Στα καφενεία, στα τηλεοπτικά πάνελ, στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Όπως και να το κάνουμε το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στους δημάρχους και στους περιφερειάρχες. Λογικό και ανθρώπινο θα πει κάποιος. Το ζήτημα βεβαίως παραμένει. Η συζήτηση για τα ευρωπαϊκά, για τον προσανατολισμό της χώρας, γιατί έχουν σημασία αυτές οι εκλογές, το γεγονός πως το αποτέλεσμα των ευρωπαϊκών εκλογών είναι αυτό που θα κρίνει εν πολλοίς το πώς ο κομματικός χάρτης θα διαμορφωθεί, είναι συζητήσεις που χάνονται.
Στα δικά μας τώρα, στα του Δημοκρατικού Συναγερμού. Στο επίπεδο της αυτοκριτικής, θέλω να καταθέσω και σήμερα πως δεν δώσαμε ως παράταξη τη σημασία που, στη δική μου αντίληψη τουλάχιστον, αναλογούσε στις ευρωεκλογές. Μπουρδουκλωθήκαμε και εμείς σε μια ατέρμονη συζήτηση για τις τοπικές εκλογές. Δεν επιδιώξαμε να βάλουμε, ακόμα και σήμερα, την ατζέντα της Ευρώπης, που και μας ταιριάζει περισσότερο και εκλογικά μας βολεύει. Ο Δημοκρατικός Συναγερμός πρέπει να παραμείνει πρωταγωνιστής και κυρίαρχη πολιτική δύναμη της χώρας. Και εδώ είναι που χρειάζεται να αναπτύξουμε τα επιχειρήματα, τα σωστά επιχειρήματα, γιατί πρέπει να είναι αυτός ο κυρίαρχος στόχος των εκλογών.
Ο Δημοκρατικός Συναγερμός είναι η στιβαρή, υπεύθυνη πολιτική δύναμη της χώρας. Συμπεριφερόμαστε με σοβαρότητα και με καθαρό πολιτικό λόγο είτε κυβερνάμε είτε δεν κυβερνάμε τη χώρα. Αυτό το κάνουμε από τους πρώτους μήνες της ίδρυσής μας. Που ενώ δεν μπήκαμε στη Βουλή, πίσω στο 1976, και στη βάση μιας τρελής, ενισχυμένης πλειοψηφίας, η απήχηση που είχαμε με ποσοστό 27,6% είχε ως συνεπακόλουθο οι πολίτες, η κοινωνία, να ακούει το τι έλεγε η παράταξή μας.
Από τότε, βεβαίως, πέρασαν σχεδόν 50 χρόνια, μπορεί να άλλαξαν πολλά, μερικές σταθερές όμως παραμένουν. Μία είναι ο ΔΗΣΥ. Στο σημερινό πολιτικό σκηνικό, με το ΑΚΕΛ να είναι προσκολλημένο σε ένα ευρωσκεπτικισμό των περιθωριακών αριστερών της Ευρώπης, με τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση να δυσκολεύονται να συνεννοηθούν και να συντονιστούν ακόμα και στα ελάχιστα, και με την ίδια τη διακυβέρνηση της χώρας να συνεχίζει να παραπαίει, ο Δημοκρατικός Συναγερμός πρέπει να παραμείνει ο «ενήλικας στο δωμάτιο» της πολιτικής ζωής της χώρας. Δυστυχώς δεν ξεφεύγουμε από τον κίνδυνο της ανόδου του ΕΛΑΜ, ακολουθώντας τα ζοφερά βήματα των πλείστων ευρωπαϊκών χωρών, και αυτό θα έχει αντίκτυπο και εντός και εκτός Κύπρου.
Στις εναπομείνασες εβδομάδες χρειάζεται να ξεδιπλώσουμε τα σωστά, τα πολιτικά επιχειρήματα, που να ανταποκρίνονται στο σήμερα και στο αύριο. Που να αγγίζουν τα ζητήματα που απασχολούν τους πολίτες, που να μπορούν να τα κατανοήσουν. Και αυτά δεν πρέπει να ξεκινούν από την κατάληξη, για παράδειγμα στην πρωτιά, αλλά στο γιατί πρέπει να είναι, να παραμείνει δυνατή η παράταξή μας. Άλλωστε, την ισχυρή πλειοψηφία των συμπολιτών μας δεν την επηρεάζει αυτή η κατάληξη, αλλά είναι στο χέρι μας να πείσουμε γιατί πρέπει να τους απασχολεί το τι πιθανόν να γίνει στη συνέχεια. Και ας μην ξεχνάμε, πως το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών στέλνει μηνύματα και εκτός Κύπρου.
