Παρακολούθησα την Τρίτη την παράσταση «Οι Γυναίκες Επιστρέφουν», η οποία πραγματεύεται τις μεγαλειώδεις πορείες των γυναικών της ελληνοκυπριακής κοινότητας στα τέλη της δεκαετίας του ’80, που στόχο είχαν να ανοίξουν τον δρόμο για την επιστροφή στον κατεχόμενο βορρά. Οφείλω να πω, ότι η αρχειακή έρευνα που έγινε για την παράσταση ήταν εντυπωσιακή και τα αποσπάσματα που διαβάστηκαν από τις εφημερίδες της εποχής και τα τηλεοπτικά ρεπορτάζ από το κρατικό κανάλι, το μόνο που υπήρχε τότε, ταίριαζαν απόλυτα με το περιεχόμενο της παράστασης.
Και ουδεμία έκπληξη προκαλεί ότι η πατριαρχία της κυπριακής δημοσιογραφίας, είχε στοχοποιήσει τις γυναίκες αυτές, ως περίπου προδότριες της ελληνοκυπριακής κοινότητας. Προειδοποιήσεις ότι η όποια δράση τους ενδέχεται να βλάψει τον εθνικό αγώνα, πως δήθεν θα προκαλέσουν κλιμάκωση από απέναντι κ.λπ. Παρενθετικά, θα ήταν καλό αυτά τα δημοσιεύματα ν’ αντιπαραβληθούν με τα αντίστοιχα που ενδεχομένως προηγήθηκαν της πορείας των μοτοσικλετιστών τον Αύγουστο του 1996 και η οποία κατέληξε με τις στυγερές δολοφονίες των Τάσου Ισαάκ και Σολωμού Σολωμού.
Πίσω στη δημοσιογραφική πατριαρχία, και ακούγοντας τις πρωταγωνίστριες να διαβάζουν τα συγκεκριμένα αποσπάσματα, μου ήρθαν στον νου δύο περιστατικά του πρόσφατου παρελθόντος και η αντίστοιχη κάλυψή τους από τα κυρίαρχα μέσα:
1. Στις 29 Φλεβάρη του 2020, ομάδα διαδηλωτών επανανοίγει το οδόφραγμα Λήδρας - Λοκματζί. Στην προσπάθεια επαναδιάνοιξης του οδοφράγματος, ένας από τους διαδηλωτές σπρώχνει στιγμιαία στο πρόσωπο έναν εθνοφρουρό, ο οποίος εξ αρχής δεν έπρεπε να βρίσκεται εκεί. Η μονταζιέρα του Δία (και άλλων) απομονώνει αμέσως το περιστατικό και βάζει σε λούπα την εικόνα του σπρωξίματος. Το στιγμιότυπο κατά το οποίο ο διαδηλωτής απολογείται στον εθνοφρουρό λίγα μόλις δευτερόλεπτα μετά, διαγράφεται. Έτσι μια γενναία πράξη πολιτικής ανυπακοής υπέρ της ειρήνης από μερικές εκατοντάδες ανθρώπους, μετατρέπεται σε «βία κατά εθνοφρουρού».
2.Τον Μάρτιο του 2021, το κίνημα Ως Δαμέ, που είχε ταράξει αρκετά τα λιμνάζοντα νερά της κυπριακής πολιτικής σκηνής, εξέδωσε μια ανακοίνωση στην οποία αναφέρθηκε σε «κυβέρνηση στον νότο». Και τι δεν άκουσαν τότε οι «Ως Δαμέ». Τι πως δικαιώνουν τον Ντενκτάς; Τι για απαράδεκτες συμπεριφορές; Τι καλέσματα για καταδίκες...
Ανάλογης αντιμετώπισης τυγχάνουν σχεδόν πάντα και οι Unite Cyprus Now αλλά και όποιο άλλο σύνολο δεν υιοθετεί κατά γράμμα την εθνική γραμμή. Μια εθνική γραμμή η οποία, μαζί με τη Χούντα των Αθηνών και τις επεκτατικές πολιτικές της Τουρκίας, μας έφεραν εδώ που είμαστε σήμερα. Και μια εθνική γραμμή, η οποία μας οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στη διχοτόμηση.
Ενδεχομένως για πρώτη φορά στα χρονικά της Κυπριακής Δημοκρατίας, το κυπριακό πρόβλημα βρίσκεται τόσο χαμηλά στην ατζέντα προεδρικών εκλογών. Οι γυναίκες και οι άντρες που θέλουν να επιστρέψουν λιγοστεύουν. Η νεολαία εν πολλοίς αδιαφορεί, αφού δεν έχει ούτε μνήμες, ούτε προσωπικές σχέσεις, ούτε και ερεθίσματα. Όσοι διατηρούμε επαφή με τον βορρά, αποτελούμε μικρή μειοψηφία.
Ας το σκεφτούν αυτό λοιπόν, οι πατριάρχες της ελληνοκυπριακής δημοσιογραφίας, που λατρεύουν τόσο το στάτους κβο και απεχθάνονται τόσο τη διζωνική, δικοινοτική ομοσπονδία, αλλά φωνασκούν, όταν αυτή δεν αναφέρεται σε κείμενα ή δηλώσεις των Ηνωμένων Εθνών.
Υγ.: Αφού η παράσταση διαρκούσε 110 λεπτά, καλό θα ήταν να εξηγηθεί το πώς επήλθε αυτό το περιβόητο «σχίσμα» στο κίνημα των γυναικών της Κύπρου. Η πλήρης ρομαντικοποίηση δεν βοηθά στη σωστή ανάλυση της ιστορίας. Γιατί μπορεί το κίνημα να ξεκίνησε με αγνές και ειρηνικές προθέσεις, αλλά ήταν η παρείσφρηση του εθνικισμού που εν τέλει το οδήγησε σε τέλμα.
*Αυτό το κείμενο δεν αποτελεί θεατρική κριτική.
