Αν αγαπάμε την Αριστερά; Το ρωτάς; Νομίζεις πως μέσα μας έχουμε ξεδιαλύνει ο καθένας μας γιατί σ’ έναν κόσμο που μασάει πολιτικές τσίχλες από Netflix επιμένουμε να τοποθετούμαστε στον χώρο της Αριστεράς; Είναι η Αριστερά μάρκα τσιγάρου που αναγράφει στο πακέτο προειδοποιητικά πως βλάπτει σοβαρά την υγεία; Είναι ο χώρος της Αριστεράς ένα περιβόλι για να σταθμεύσει το άλογό του ένας ονειροπαρμένος Δον Κιχώτης, ενώ η πινακίδα στο χωράφι ξεκαθάρισε πως τα οχήματα παρκάρονται με την ευθύνη της ζημιάς να βαραίνει απόλυτα τον ιδιοκτήτη της άμαξας;
Γιατί από την κούνια στον θάλαμο νεογνών μάς φόρεσαν βραχιολάκι με καρτελίτσα δυσανεξίας στα συντηρητικά ιχνοστοιχεία της Δεξιάς; Γιατί, ενώ οι συγκάτοικοί μας στον θάλαμο αποκοιμούνταν με προσευχές του Πέτρου Γαϊτάνου και ποπ ερωτονανουρίσματα του υφυπουργού Χατζηγιάννη, εμείς ταλαιπωρούσαμε τις δόλιες νοσηλεύτριες του μαιευτηρίου με επ-αναστάσιμα πλαντάγματα σε ανήσυχους ρυθμούς Βασίλη Παπακωνσταντίνου; Είναι γονιδιακό το φλερτ με το ανυπότακτο; Ή είναι ζήτημα επίκτητων διατροφικών συνηθειών στο οικογενειακό τραπέζι;
Τα πιο κρίσιμα ερωτήματα είναι τα εξής: Ποια ανίατη παιδική ασθένεια ηττοπάθειας σε έχει καθηλώσει διά βίου να επιλέγεις σε χίλιες παρτίδες Μονόπολης επανειλημμένα τον ρόλο του μίζερου δανειολήπτη της εργατικής τάξης, που με μια άτυχη ζαριά με διαταγή οδηγείσαι κατευθείαν στη φυλακή; Οι παρενέργειες ποιου εμβολίου στέγνωσαν στον οργανισμό σου τη λιγούρα για χτίσιμο σπιτιών και ξενοδοχείων; Όταν ο συμμαθητής στο διπλανό θρανίο γράφει στην έκθεση ιδεών πως επιθυμεί να γίνει μπίζνεσμαν ή ποδοσφαιριστής χρυσού συμβολαίου, ποιος παπάς βάφτισε εσένα σε κολυμπήθρα κοινωνικών ευαισθησιών και ποιο παραμύθι της γιαγιάς ευθύνεται ώστε –αντί για πρίγκιπα της σταχτοπούτας και ροκ σταρ– οι τοίχοι του εφηβικού σου δωματίου στολίστηκαν με αφίσες του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ;
Τέτοια υπαρξιακά ερωτήματα κλειστού και ανοικτού τύπου θα βασανίζουν τον ψηφοφόρο της, όσο η Αριστερά βρίσκεται σε τεντωμένο υπαρξιακό σκοινί και το χειροκρότημα έχει τόσο χαμηλή ένταση που κινδυνεύει να τη βγάλει εκτός σκηνής. Όσο περιορίζονται τα ποσοστά της κυπριακής και ελληνικής Αριστεράς, τόσο θα πολλαπλασιάζονται τα συγγράμματα αριστερών διανοητών που να εξηγούν την πτώση. Το μεγαλειώδες ζητούμενο και σε Κύπρο και σε Ελλάδα δεν είναι να συγκρατηθεί η πτώση, αλλά να αποφευχθεί ο ρεαλιστικός πλέον κίνδυνος πτώχευσης.
Αν θέλουμε την πτώση της Αριστεράς; Μιλάς σοβαρά; Τολμάς να οικειοποιείσαι κοινή ιδεολογική περιουσία παίζοντας τον μπρατσαρά πορτιέρη σε ντισκοτέκ του ογδόντα με πρακτικές face control; Θεωρείς ότι το κόμμα είσαι εσύ και ο προβληματισμένος εν δυνάμει ψηφοφόρος είναι το μαύρο πρόβατο; Όποιος –για παράδειγμα– προβληματίζεται με τη διαπιστωμένη ατονία της οργανωμένης αριστερής νεολαίας, είναι εν δυνάμει εχθρός; Ένας σύγχρονος αριστερός διανοητής θα πρότεινε το απολύτως αυτονόητο: Κάποιοι βασικοί παίκτες θα πρέπει να κάτσουν πάγκο για ξεκούραση ή να κρεμάσουν τα ποδοσφαιρικά τους παπούτσια. Είναι κατάδηλο πως χρειάζονται μεταγραφές και ενισχύσεις συνεργατών, ώστε η ομάδα να παίξει μπάλα σε όλο το γήπεδο, να δημιουργήσει προϋποθέσεις επίθεσης και να μη συνεχίσει να ζεσταίνει για ενενήντα λεπτά την αμυντική γραμμή, μαζεύοντας τη μπάλα συνέχεια από τα δίκτυα. Αν επιδιώκεις το νέο αίμα να είναι από τα δικά σου χωράφια, καλό θα είναι να επενδύσεις στις ακαδημίες σου χτίζοντας τον νέο ηγέτη που θα εμπνεύσει τις επόμενες γενεές, αλλά μην ξεχνάς ότι οι επόμενες γενεές θα έχουν τους δικούς τους γευστικούς κώδικες κι ίσως δεν βρίσκουν τόσο νόστιμα τα φρούτα του δικού σου χωραφιού. Δεν θα φταίνε οι επόμενες γενεές γιατί δεν ψωνίζουν από το δικό σου μαγαζί. Μην πεις για το γούστο τους και μην τραγουδήσεις το «σε όποιον αρέσουμε». Θα φταις αποκλειστικά εσύ που δεν έφερες πραμάτεια που να θεωρήσουν άξια λόγου για αγορά.
Ας μην επιτρέψουμε να αποσυρθεί το προϊόν που αγαπάμε όλοι από το ράφι της σύγχρονης υπεραγοράς ιδεών. Η Αριστερά, όταν είναι γνήσια, φτιάχνεται πάντα στην ώρα της, με τα υλικά που η κάθε εποχή επιτάσσει. Θα μπαγιατέψει, όταν η στενοκεφαλιά ή η ατολμία του προϊστάμενου αφήσει το προϊόν του εκτεθειμένο και αζήτητο για μεγάλα χρονικά διαστήματα. Οι μεγάλοι ηγέτες δεν φοβούνται τα μεγάλα ανοίγματα στις αγορές, μα τα μεγάλα λόγια που δεν βρήκαν πράξεις συσκευασίας να τοποθετηθούν.
«Απορώ και εξίσταμαι, τι περιμένεις/Νύμφη μου ανύμφευτη»*
Η κα Κούλα Στυλιανού είναι φιλόλογος.
*Στίχοι από το απαγορευμένο τραγούδι από τη Χούντα «Μια νύχτα στα Μεσόγεια», Μαρκόπουλος – Κ. Χ. Μύρης.
