Η μεταρρύθμιση της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι αναντίλεκτα ένα σημαντικό βήμα για τον εκσυγχρονισμό του κράτους μας. Είναι δε ένα βασικό εργαλείο για τη βελτίωση της ποιότητας ζωής των πολιτών της χώρας αλλά και ένας φιλόδοξος βραχίονας για την πορεία της Κύπρου προς τη βιώσιμη ανάπτυξη και την αστική κινητικότητα. Η προηγούμενη κυβέρνηση διαβουλεύθηκε με τους δήμους, τις κοινότητες αλλά και τις ομάδες πίεσης που επηρεάζονται από αυτή τη μεγάλη αλλαγή. Κυρίως όμως η διαβούλευση έγινε με τα μεγάλα κόμματα έτσι ώστε να ψηφιστεί η μεταρρύθμιση ως νόμος του κράτους. Δυστυχώς για ακόμη μία φορά η διαβούλευση εξελίχθηκε σε κομματικό αλισβερίσι, με επίκεντρο τα κομματικά συμφέροντα στον εκλογικό χάρτη.
Για τον κάτοικο της Αγλαντζιάς η ενσωμάτωση στον Δήμο Λευκωσίας είναι μια σημαντική αλλαγή, αλλά μάλλον δεν θα αλλάξει ούτε την καθημερινότητά του ούτε θα επηρεάσει το μέλλον της ζωής του. Αυτό όμως δεν ισχύει σε απομακρυσμένες κοινότητες όπου το μέλλον των λίγων οικογενειών που επιμένουν να δραστηριοποιούνται οικονομικά εκεί θα καθοριστεί από τις αποφάσεις που θα παρθούν σε κλειστές αίθουσες κυβερνητικών γραφείων και βουλευτών. Ειδικά, δε, αν μιλούμε για τις κοινότητες του Ακάμα στη περίφημη Λαόνα, όπου οι άνθρωποι παλεύουν καθημερινά με τη γη, τα ζώα και τις μικρές τους επιχειρήσεις, μία λάθος απόφαση μπορεί να διαμορφώσει τη ζωή των επόμενων γενεών. Δηλαδή θα είναι καθοριστικός παράγοντας, αν οι νέοι άνθρωποι θα παραμείνουν εκεί και να επενδύσουν τη ζωή τους και το μέλλον τους. Είναι γι’ αυτό που όσο και αν το ψάξω, όσο και αν το σκεφτώ δεν μπορώ να καταλάβω τη λογική που οδήγησε τη Βουλή και ειδικά τα κόμματα ΑΚΕΛ, ΔΗΚΟ, Κίνημα Οικολόγων, να «διασπάσουν» το συμφωνημένο με τους κατοίκους σύμπλεγμα κοινοτήτων του Ακάμα. Δεν μας έχουν εξηγήσει γιατί π.χ. χώρισαν στη μέση δύο χωριά ενωμένα χωροταξικά μεταξύ τους, τη Δρούσια και την Ινια, για να υπάγεται το ένα χωριό 16 χιλιόμετρα μακριά στην Πόλη Χρυσοχούς και το άλλο 17 χιλιόμετρα μακριά στην Πέγεια! Την ίδια ώρα που όσοι γνωρίζουν την περιοχή ξέρουν πως οι κάτοικοι λειτουργούν στα οκτώ αυτά χωριά ως μία οντότητα. Μπορεί να κατάγονται από την Ινια, να μένουν στη Δρούσια και το αγροτικό τους τεμάχιο να βρίσκεται στα Ακουρδάλια. Άρα θα γεμίζουν χαρτιά για υπηρεσίες σε τρεις δήμους ή συμπλέγματα, κι ενώ η ζωή τους βρίσκεται εντός ενός τετραγωνικού χιλιομέτρου, αυτοί θα πρέπει να ταξιδεύουν 30 χιλιόμετρα για να εξυπηρετηθούν από δημοτικές υπηρεσίες!
Η ενδεχόμενη λογική πίσω από τις αποφάσεις της Βουλής αποκτά μεγαλύτερο ενδιαφέρον, αν λάβουμε υπόψιν του δήμους που έχουν εν τη σοφία τους δημιουργήσει οι βουλευτές μας ενάντια στις συμβουλές των ξένων εμπειρογνωμόνων, ενάντια στις προτάσεις της τότε κυβέρνησης. Ο Δήμος Πέγειας, ο οποίος έχει εμπλακεί όχι μία φορά σε οικολογικά σκάνδαλα καταπάτησης του περιβάλλοντος, αλλά και επί της ουσίας έχει επιτρέψει να κτιστεί και ο τελευταίος βράχος στο δυτικό άκρο της Κύπρου, αυτός ο δήμος με την ενσωμάτωση της Ινιας παίρνει τον έλεγχο των πλέον σημαντικών βιοτόπων της χώρας. Τη Λάρα, την Τοξεύτρα και το Αμμούδι. Μάλιστα, όλα αυτά με πρωτοβουλία του Κινήματος Οικολόγων, συνεπικουρούμενο από το οικολογικά «ευαίσθητο» ΑΚΕΛ και το ΔΗΚΟ. Επί του εδάφους, η Δήμος Πέγειας ως νέος «Δήμος Δυτικής Πάφου» θα ελέγχει πολεοδομικά 25 χιλιόμετρα ακτογραμμή από την Κισσόνεργα μέχρι το Αμμούδι της Λάρας. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τα συμφέροντα συγκεκριμένων επιχειρηματιών ανάπτυξης γης, που μαθαίνω παίζουν «long term game» και έχουν ήδη αγοράσει τα αγροτικά φιλέτα. Που δεν μπορώ να φανταστώ πώς επηρέασαν τις αποφάσεις.
Ο κ. Δημήτρης Λοττίδης είναι εκδότης της «Καθημερινής» Κύπρου.
