Μπορείτε να θυμηθείτε άλλο μεγάλο και πολύνεκρο δυστύχημα, στον τόπο μας ή και αλλού, στο οποίο να έχει καταγραφεί με τόση λεπτομέρεια, τόση πολυφωνία, αλλά και χωρίς αμφισβήτηση, η διαφθορά στη διαχείριση ενός δημόσιου Οργανισμού, όπως συμβαίνει τώρα, στις λίγες μέρες μετά την τραγωδία της 28/2 των Τεμπών; Πρόκειται, δυστυχώς, για ένα χρονικό προαναγγελθέντος θανάτου, το οποίο σιγόβραζε για πολλά χρόνια, ξεπερνώντας τη μία ελληνική κυβέρνηση μετά την άλλη. Μόνο αηδία μπορεί να νιώσει κανείς, αναλογιζόμενος πώς μερικά άτομα πλούτισαν, ροκανίζοντας τη μεταφορική ραχοκοκαλιά μιας ολόκληρης ευρωπαϊκής χώρας! Ο υπουργός παραιτήθηκε, αφού δεν μπορούσε να πείσει ότι δεν γνώριζε.
Ο δε σταθμάρχης παραδέχθηκε τα δικά του σφάλματα, και τώρα διώκεται σε βαθμό κακουργήματος. Άραγε, αν τιμωρηθεί με τη μέγιστη ποινή, θα πρόκειται για μια δίκαιη αποκατάσταση; Ή μήπως, η ουσία βρίσκεται αλλού; Την απάντηση δίνει η νεολαία, με τις πολλαπλές και πρωτότυπες διαμαρτυρίες της. Στην πράξη τα παιδιά μάς λένε ότι έχει κλονισθεί η εμπιστοσύνη τους στις σιδηροδρομικές συγκοινωνίες, επειδή δεν λειτουργούν τα συστήματα που προσφέρουν αυτοματισμούς και προστασία από το ανθρώπινο σφάλμα. Με αυτά τα δεδομένα, η καταγραφή του ιστορικού της διαφθοράς και η εξεταστική επιτροπή περνούν σε δεύτερη μοίρα.
Πολύ περισσότερο, δε, ξενίζει τη νεολαία η προσπάθεια των κομμάτων, εν όψει εκλογών, να επιρρίψει το ένα τις ευθύνες στο άλλο. Καθιερωμένη πρακτική μεν, που όμως στο συγκεκριμένο δυστύχημα ισοδυναμεί με προσβολή της νοημοσύνης του κόσμου, αφού όλα τα σκάνδαλα έχουν βγει στη δημοσιότητα, και είναι διαχρονικά. Εδώ που φτάσαμε, τι είδους εξελίξεις μπορούν να εμπνεύσουν αισιοδοξία;
Οφείλουμε όλοι να παραδεχθούμε ότι η τραγωδία, όπως έγινε και όπως μάς συγκλόνισε, είναι εθνική. Αυτό συνεπάγεται πως δεν χωρά να ερμηνευθεί με τις καθιερωμένες έννοιες Δεξιά εναντίον Αριστεράς, ένα καλό εναντίον ενός κακού κόμματος, εργοδότες εναντίον εργαζομένων. Οι αποκαλύψεις που δημοσιεύονται φανερώνουν ότι στην επιλογή της υπονόμευσης της τεχνολογικής ανάπτυξης των σιδηροδρόμων λειτούργησε μια άτυπη συνεργασία, που βόλεψε τόσο αυτούς που λήστεψαν το δημόσιο όσο, με τις μετατάξεις κλπ., και εργαζομένους. Οπωσδήποτε τα μεγέθη διαφέρουν, όμως οι ένοχες συνειδήσεις και από τις δυο πλευρές δεν μπορούν να ησυχάσουν εξίσου.
Κι όμως, σε αυτό το ζοφερό σκηνικό παραμένει εφικτή επιλογή η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στις συγκοινωνίες, όταν πολιτικοί και συνδικαλιστές τολμήσουν τη μεγάλη υπέρβαση. Ομολογία της χρόνιας διαφθοράς από όλους, δημιουργία συνασπισμού των πολιτικών δυνάμεων, απόφαση για ριζικό νέο σχεδιασμό ενός σύγχρονου σιδηροδρόμου, τόσο σε επίπεδο Οργανισμού όσο και δικτύου. Χωρίς τη συσπείρωση των πολιτικών δυνάμεων, το τέρας της στασιμότητας θα συνεχίσει να αντιστέκεται σαν Λερναία Ύδρα. Αυτή η πορεία πλεύσης τιμά τη θυσία των 57 θυμάτων του δυστυχήματος. Κι αυτό αξίζει η ελληνική νεολαία. Όταν τα κόμματα αφήσουν τα Τέμπη έξω από τις προεκλογικές αντιπαραθέσεις τους, μην εκπλαγείτε να διαπιστώσουν και επιστροφή των νέων στις κάλπες. Γιατί η νεολαία δεν είναι αδιάφορη, σιχαμένη είναι με το σαθρό κατεστημένο που της κληροδοτεί η προηγούμενη γενιά.
Αν, αγαπητέ αναγνώστη, συλλογίζεσαι ότι αυτά φαντάζουν ουτοπικά, αξιολόγησε την πρωτοβουλία σε αυτή την κατεύθυνση της οργάνωσης των δημοσιογράφων. Η ΕΣΗΕΑ με γραπτή ανακοίνωση επισημαίνει το μερίδιο ευθύνης που αναλογεί στα ΜΜΕ, όταν ενώ είχαν ενδείξεις για τη διαφθορά στα τραίνα, όλα αυτά τα χρόνια κάλυπταν τα θέματα με «διακριτικότητα». Μην ξεχνάς ότι τα ΜΜΕ αποτελούν την τέταρτη εξουσία. Υπάρχει, συνεπώς, ελπίδα για ριζοσπαστικές εξελίξεις. Ας αναμένουμε.
Ο Ξενοφών Χασάπης (Ph.D.) είναι σύμβουλος και εκπαιδευτής Στελεχών Επιχειρήσεων και Νέων.
Xenophon.hasapis@gmail.com
