«Μια νύχτα θα ’ρθει από μακριά αέρας πεχλιβάνης, να μη μπορείς να κοιμηθείς μόλις τον ανασάνεις.» Παπακωνσταντίνου. Όχι Βασίλης, μα Θανάσης. Συνηθίζω να γράφω ακούγοντας μουσική. Έτσι, σχεδόν κάθε κείμενο έχει το μουσικό του χαλί. Το κείμενο είχε αρχικά άλλο τίτλο. Έλεγε: «Αλήθεια, ποιον περιμένουμε;» Στο ερώτημα «Ποιοι είμαστε εμείς;», η απάντηση είναι πως εμείς είμαστε αυτοί που τοποθετούνται συνειδητά στον χώρο της Αριστεράς και προβληματίζονται για τα χαμηλά ποσοστά των αριστερών κομμάτων σε Κύπρο και Ελλάδα.
Την ώρα που στην κυπριακή πολιτική σκηνή φθινοπώριασε επικίνδυνα με μια –ως προς την πολιτική ταυτότητα– «αγνώστου μητρός και πατρός» κυβέρνηση και ανήμπορη να σταθεί στα πόδια της, αφού δεν έχει κανένα στέρεο ιδεολογικό έρεισμα και μπούσουλα, στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης και η Δεξιά απολαμβάνουν τον θρίαμβο των εκλογών του Μαΐου. Είναι η λαϊκή εντολή, σύντροφε, τι δεν καταλαβαίνεις; Οι σύντροφοι της Λευκωσίας μπορεί να δείχνουν εφησυχασμένοι με τα ποσοστά που συγκέντρωσε ο Μαυρογιάννης στις προεδρικές και να στρουθοκαμηλίζουν για τα αποτελέσματα των βουλευτικών, μα ο Αλέξης Τσίπρας μια χαρά κατάλαβε τα ποσοστά της κάλπης και είχε το πολιτικό σθένος να παραιτηθεί.
Ως εκ τούτου, ένα ερώτημα που προέκυψε ήταν το εξής: «Μετά από τον Τσίπρα, ποιος;» Ένα κόμμα για να μην πεθάνει, για να επιβιώσει στην πολιτική αποσύνθεση και να μην το φάνε τα αντιφρονούντα «κοράκια» και τα δημοσιογραφικά «σκουλήκια», θα πρέπει να αποδείξει ότι έχει στέρεες αρχές και δεν είναι προσωποπαγές. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κανένας σοβαρός πολιτικός αναλυτής που θα αμφισβητούσε το γεγονός πως ο ΣΥΡΙΖΑ κατόρθωσε να ισχυροποιηθεί και να αναδειχθεί κυβέρνηση ακριβώς επειδή στηριζόταν στη χαρισματική πολιτική φιγούρα του Αλέξη Τσίπρα.
Ο Αλέξης Τσίπρας διέθετε επικοινωνιακές δεξιότητες, ρητορικές αρετές και όπως απεδείχθη –μέσω της κάλπης το 2015– τη δύναμη της πειθούς. Αυτό που άφησε, όμως, ως κληροδότημα τόσο στον ΣΥΡΙΖΑ όσο και στην ελληνική κοινωνία ο Τσίπρας είναι τον αρχικό άκρατο εφηβικό λαϊκισμό. Δυστυχώς, ο αριστερός ψηφοφόρος και τα δεξιοτίμονα κανάλια δεν θα συγχωρέσουν για δεύτερη φορά έναν «εθνικό κήρυκα» εξ αριστερών που με το φρέσκο του λουκ και τον ανανεωτικό αέρα υπόσχεται ριζοσπαστική ανασυγκρότηση και υλοποίηση ελληνικού ονείρου.
Αυτόν τον αέρα του κατακτητή του αμερικάνικου ονείρου φρόντισαν να κόψουν με το καλημέρα στον Στέφανο Κασσελάκη τα ελληνικά μέσα μαζικής επίθεσης. Ο Στέφανος Κασσελάκης αιφνιδίασε όλους με την υποψηφιότητά του για πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, τόσο γιατί τελευταία στιγμή μπήκε στον αγώνα της διαδοχής αρχηγού, όσο και εξαιτίας του ιδιάζοντος προφίλ. Είναι νεαρός, αυτοδημιούργητος επιχειρηματίας και εφοπλιστής στις ΗΠΑ. Κατάγεται από τα Χανιά, μεγάλωσε στην Αθήνα σε μια εύπορη οικογένεια που ωστόσο οδηγείται στην οικονομική κατάρρευση και στην αναγκαστική μετανάστευση του Στέφανου στην Αμερική στα 14 του χρόνια. Άριστος μαθητής διαπρέπει στον τομέα της μόρφωσης και αργότερα στις επιχειρήσεις. Πέρα από το γεγονός πως η ζωή του είναι η ενσάρκωση του αμερικανικού ονείρου, εντύπωση κάνει η αξιοζήλευτη ομορφιά του και η δηλωμένη ομοφυλοφιλική του ταυτότητα.
Η εντυπωσιακή είσοδος στο παιχνίδι της διαδοχής έγινε με μια πολιτική πλατφόρμα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, στην οποία ο Κασσελάκης καταθέτει τις προτάσεις του και ανοίγει διάλογο με τους πολίτες μέσα από σκηνοθετημένα βιντεάκια. Σε αυτά τα βιντεάκια είναι άψογος επικοινωνιακά, έχει σταριλίκι, γράφει θεϊκά στον φακό, ξέρει πού, πότε και πώς να χρωματίζει τη φωνή του και απαγγέλλει άκρως εμπνευσμένα λεκτικά κείμενα. Πράγματι, η εικόνα του είναι «ονειρική» και τόσο ο κομματικός θίασος όσο και το ελληνικό κοινό αναρωτήθηκαν στιγμιαία, αν μπορούμε να μιλήσουμε για έναν από μηχανής θεό τόσο για τον ΣΥΡΙΖΑ όσο και για την κοινωνία.
Αυτή η ονειρική εικόνα θρυμματίστηκε με την πρώτη συνέντευξη του Κασσελάκη στο kontra news στον Πάνο Χαρίτο. Ο υποψήφιος ήταν εξαιρετικά αγχωμένος, ανέτοιμος για έκθεση, απαίδευτος να απαντά σε δημοσιογράφους. Το κυριότερό του μειονέκτημα ήταν η αδυναμία του να μιλήσει με πρακτικούς όρους για τις προτάσεις που παρουσίασε στην πλατφόρμα του, ενώ προτάσσει την αναγκαιότητα για «εφαρμοσμένες» αριστερές πολιτικές. Άφθαρτος και ξένος στους κομματικούς μηχανισμούς, μα ως εκ τούτου άπειρος έως αφελής. Βγάζει πρόσωπο καθαρό και ηθικό, με κατάδηλη αμηχανία, όταν δεν έχει απαντήσεις σε ζητήματα που δεν τα κατέχει. Παρουσιάζει αδυναμία ελιγμού και, δυστυχώς, στην πολιτική αυτό θα έχει κόστος και δεν θα εκτιμηθεί η ομολογία της άγνοιας σε βασικά ζητήματα. Σε θέματα που έχει γνώση (οικονομία και δικαιώματα ΛΟΑΤΚΙ) δίνει εύστοχες απαντήσεις και φανερώνει έναν άνθρωπο που μαθαίνει εύκολα, αν του δοθεί η ευκαιρία να δράσει πολιτικά. Αξίζει να σημειωθεί πως από ένα σημείο και εξής άρχισε να αναπτύσσει άμυνες στην πίεση του δημοσιογράφου, υπογραμμίζοντας πως δεν είναι εφικτό σε μια τηλεφωνική συνέντευξη να λυθούν ευαίσθητα εθνικά θέματα.
Άξια λόγου ως προς το αξίωμα που διεκδικεί και την πολιτική του συνείδηση είναι η σαφής και έντονη τοποθέτησή του για την αναγκαιότητα διαχωρισμού εκκλησίας και κράτους, το sine qua non της διοίκησης των αγαθών του ρεύματος, του νερού και των τραπεζών από δημόσιο χέρι και η υπογράμμιση του παραλογισμού της επαγγελματικής ανάμειξης του κράτους με τα κανάλια.
Συνοψίζοντας, ο Κασσελάκης δεν είναι το ελληνικό αριστερό όνειρο αυτή τη στιγμή. Δεν είναι αυτός που περιμέναμε, ακριβώς γιατί είναι εξαιρετικά ανέτοιμος. Κάποια στιγμή μπορεί να διαπρέψει, αλλά προς το παρόν δεν είναι έτοιμος. Διαθέτει πολλά θετικά χαρακτηριστικά και ένα προφίλ που θα μπορούσε να βάλει τον ΣΥΡΙΖΑ ξανά στο παιχνίδι. Δυστυχώς, κανένα από τα υπόλοιπα πρόσωπα που διεκδικούν το αξίωμα του πολιτικού αρχηγού δεν μπορούν να προσθέσουν κάτι ούτε να ανακόψουν την κάθοδο του ΣΥΡΙΖΑ.
Θα μπορέσει να αντεπεξέλθει στα σαγόνια των κομματικών μηχανισμών, από τη στιγμή που δεν έχει μεγαλώσει «στα πόδια» αυτών; Η Νέα Δημοκρατία ή ο κομματικός σωλήνας του ΣΥΡΙΖΑ φοβάται περισσότερο το -αμερικάνικης κοπής- «ελληνικό όνειρο» του Κασσελάκη;
Η κα Κούλα Στυλιανού είναι φιλόλογος.
