Η αλήθεια είναι πως άκουσα την πρόεδρο της παράταξης το βράδυ της Κυριακής με αμηχανία. Και απογοήτευση. Κατανοώ την ανάγκη να πει, δικαίως πως κατάφερε να κρατήσει τον Δημοκρατικό Συναγερμό συμπαγή, πως είναι πολύ σκληρός για να πεθάνει. Πως ήταν δύσκολο μέσα στα δεδομένα όπως διαμορφώθηκαν να διατηρήσουμε τις δύο έδρες, ήταν δύσκολη και η πρωτιά. Δυστυχώς, ο ενθουσιασμός, που κατανοείται, οδήγησε σε τοποθέτηση που ήταν μακριά και από τις δικές μου σκέψεις και συναισθήματα αλλά και από τις σκέψεις και τα συναισθήματα πολλών συμπολιτών μας, συναγερμικών και μη, με τους οποίους έτυχε να συνομιλήσω αυτές τις μέρες.
Η ειλικρίνεια και η ενσυναίσθηση ήταν πάντοτε απαραίτητα στην πολιτική. Σήμερα, μετά την Κυριακή, η αξία τους μεγιστοποιείται και κατανοείται πιο ευδιάκριτα από όλους. Σήμερα, που είδαμε τον Φειδία να μας κατατροπώνει, να μας ραπίζει δεν μας παίρνει να μην αλλάξουμε ρότα, να μην αλλάξουμε τον τρόπο που σκεφτόμαστε, που λειτουργούμε. Το να παίρνεις το χαμηλότερο ποσοστό στην ιστορία της παράταξης και να λες πως είμαστε νικητές, σημαίνει πως δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε τι έγινε. Το να έχουμε τη χειρότερη συγκομιδή σε δημάρχους και να μην το αναγνωρίζουμε είναι επίσης ζήτημα σοβαρό. Όλα αυτά δεν τα γράφω με διάθεση εσωτερικής αντιπολίτευσης. Τα γράφω με πραγματική έγνοια για την παράταξή μας και σε μια προσπάθεια ρεαλιστικής αποτίμησης του εκλογικού αποτελέσματος που θα μας οδηγήσει σε μια ανοδική πορεία στις εκλογές του 2026.
Τι πρέπει να γίνει λοιπόν; Πρώτα-πρώτα να βρούμε τη φρεσκάδα που σήμερα δεν έχουμε. Να μιλήσουμε με ειλικρίνεια, αυθορμητισμό και ζωντάνια μιας πολιτικής δύναμης που θέλει να εμπνεύσει ξανά, να αγγίξει τις κεραίες των νέων ανθρώπων, να βρει το σφρίγος που έχασε. Για να το κάνουμε αυτό χρειάζεται να ξεπεράσουμε το σύνδρομο του φόβου πως αν αυτό που πούμε ή κάνουμε θα ενοχλήσει τον άλφα ή τον βήτα. Χρειάζεται να αποφασίσουμε πως οι αποφάσεις, οι πολιτικές μας πράξεις θα πρέπει να λαμβάνονται χωρίς υστεροβουλία και χωρίς πονηριά. Χρειάζεται να βρούμε τον τρόπο να απαλλαγούμε από τα βαρίδια που έχουμε στα πόδια και την ίδια ώρα να μιλήσουμε ξανά στους νέους. Όχι να τους χαιρετίσουμε, ούτε να τους χαϊδέψουμε τα αφτιά. Να τους μιλήσουμε και να τους αγγίξουμε. Μαζί με τους νέους και όλους τους υπόλοιπους πολίτες που έχουν βάλει φίλτρο, και δεν μας ακούνε, δεν μας πιστεύουν.
Στην αποτίμηση του αποτελέσματος, χρειάζεται ψυχραιμία. Να αναγνωρίσουμε πως είναι ένα αποτέλεσμα που μας ανακουφίζει προσωρινά, που μας διασώζει, που δεν μπορεί όμως να θεωρείται νικηφόρο. Να αναγνωρίσουμε τα λάθη που κάναμε. Στην επιλογή των υποψηφίων, στις διαδικασίες που δεν τηρήθηκαν, στους χειρισμούς που πλήγωσαν. Να αποφασίσουμε, πρώτιστα η ηγεσία βεβαίως, πως δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να τολμήσουμε να αλλάξουμε. Ριζικά, χωρίς παλινδρομήσεις, χωρίς ναι μεν αλλά, χωρίς δύο μέτρα και δύο σταθμά. Να μην φοβόμαστε να πούμε πως το αποτέλεσμα δεν ικανοποιεί. Να πούμε πως είναι ένα αποτέλεσμα που μας δίνει μήνυμα, που μας δίνει ευκαιρία, μια δεύτερη ευκαιρία, για να εμπνεύσουμε στο μέλλον, στο άμεσο μέλλον.
Θέλω να κλείσω αυτή τη σύντομη και όχι σε βάθος ανάλυση των αποτελεσμάτων λέγοντας πως η πρόεδρος και κατ’ επέκταση η ηγεσία της παράταξής μας, δικαιωματικά κέρδισε το κλείσιμο της στρόφιγγας της εσωστρέφειας. Κέρδισε να μην υπάρχουν αιτιάσεις για μεμψιμοιρία και για αμφισβήτηση. Πρέπει όμως να μην αναπαυτεί σε μια επίπλαστη νίκη, και να προχωρήσει σε πραγματικές τομές, σε δομικές αλλαγές, σε ενέργειες που θα αποδεικνύουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον τρόπο που αντιμετωπίζουν οι πολίτες τα κόμματα και τον Δημοκρατικό Συναγερμό. Σε αυτή την προσπάθεια, δηλώνω παρών.
Ο κ. Δημήτρης Δημητρίου είναι Βουλευτής Λευκωσίας ΔΗΣΥ, πρόεδρος Κοινοβουλευτικής Επιτροπής Θεσμών
twitter: @dmdemetriou
